Ήταν η τέταρτη φορά που είδα από το 1999 τους Placebo και δεύτερη μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο. Ίσως να ήταν η λιγότερο ενδιαφέρουσα. Συνεχίζουν να με συγκινούν με τραγούδια τους όπως το Without You I’m Nothing και το Nancy Boy, που έπαιξαν χθες, αλλά στους τελευταίους δύο δίσκους τους δείχνουν να έχουν κολλήσει σε μία στασιμότητα, με το «νεύρο», την νεανική ορμή, αλλά και την φρεσκάδα των riffs τους, που χαρακτήριζε το στυλ τους στο ξεκίνημά τους, να καταλαγιάζει και να παίρνει τη θέση του μία πιο στακάτη και μάλλον συμβιβασμένη συνθετική άποψη. Ακόμα και η αμφισεξουλικότητα του Brian μοιάζει λιγότερο προκλητική στιχουργικά. Ίσως το βάρος της εμπορικής συνέπειας, ίσως η έλλειψη περαιτέρω έμπνευσης; Who knows, τι εμποδίζει το ταλέντο του Brian Molko να μας ενθουσιάζει ακόμα;
Γράφουν πάντως ακόμα κολλητικές μελωδίες, ο Molko παραμένει ένας πολύ καλός κιθαρίστας, με μερικές εξαιρετικές εμπνεύσεις και αποτελούν μία δεμένη μπάντα. Όμως, δεν καταφέρνουν να πείσουν πως αυτή η συγκεκριμένη ομάδα μουσικών, μπορεί ακόμα να εκπλήσσει και να σε κάνει να περιμένεις κάτι πραγματικά σπουδαίο από αυτήν πλέον, σαν άλμπουμ. Κάτι με το οποίο βεβαίως διαφωνούν οι fans τους που τους γνώρισαν μετά το 2000, οι οποίοι ακόμα πίνουν νερό στο όνομά τους και τους στηρίζουν σε κάθε τους βήμα...
Κάπως έτσι ήταν τα συναισθήματά μου για το χθεσινό live. Εκτός από το ατυχές ξεκίνημα, όπου κάποια πράγματα έδειχναν να μην δουλεύουν καθόλου καλά πάνω στη σκηνή και το δέσιμο μεταξύ τους να ήταν μία ονειρική έννοια, τα πράγματα έστρωσαν έπειτα από 4-5 τραγούδια, ο περισσότερος κόσμος έδειχνε να τους γουστάρει με τα χίλια και εκείνοι δεν τους χάλασαν χατήρι, αφού έπαιξαν μερικά από τα πιο αγαπημένα τους hits: Taste In Men (με το οποίο άνοιξαν την 80λεπτη περίπου συναυλία τους), Special K, Black Eyed, English Summer Rain, This Picture, Bitter End, Special Needs, Pure Morning, Without You I’m Nothing, Every You And Every Me, Nancy Boy, Teenage Angst, Come Home κ.ά. Όμως, στα αυτιά μου και πολλών φίλων, εντός κι εκτός Avopolis, τα περισσότερα ακούγονταν μάλλον άνευρα χθες, κάπως διεκπεραιωτικά.
Στις πιο αγαπημένες –προσωπικά- συνθέσεις το σώμα προσπαθούσε να ανταποκριθεί, αλλά η αίσθηση πως η μπάντα δεν βοηθούσε 100% υπερίσχυε. Τελικά, η πενταμελής ομάδα (είχαν 2 πρόσθετους sessions στα πλήκτρα και στο μπάσο) περιορίστηκε μάλλον σε τυπικές εκτελέσεις, ολίγον διαφορετικές των στουντιακών, στις οποίες όμως δεν κατάφεραν να απογειώσουν τον ήχο τους, όπως π.χ προχθές οι Pixies.
Ίσως όμως τελικά να αδικούμε τους Placebo. Μήπως δεν πρέπει να μένουμε στις υποσχέσεις που μας είχαν δώσει με τις πρώτες τους δουλειές; Μήπως πρέπει να μείνουμε απλά σε αυτές τις -μερικές- κολλητικές μελωδίες του Brian και να παραβλέψουμε την κούρασή μας από τις επαναλαμβανόμενες εμφανίσεις τους εδώ; Ίσως η αναμονή μίας ακόμη δουλειάς να είναι η καλύτερη λύση, πριν αποφασίσουμε τελικά για τη δυναμική και τα όριά τους... Αυτά τα τελευταία, άσχετα με το γενικά μέτριο χθεσινό live τους. Απλά είναι σκέψεις που με έτρωγαν να τις μοιραστώ μαζί σας, ίσως και για να βάλουμε τελικά μερικά πράγματα στη θέση τους, έπειτα από τις πολλές συζητήσεις για την ποιότητα αυτής της μπάντας...
Παράπονο; Το ότι δεν μας τίμησαν με κάποια από τις διασκευές που έχουν κάνει κατά καιρούς, αφού ειδικά το 20th Century Boy είναι ένα κομμάτι κατεξοχήν γραμμένο στα μέτρα τους και το έχουν περιποιηθεί με το γάντι σε εκείνη την προ 6ετίας διασκευή τους. Μου έλειψε μία τέτοια στιγμή!
Και μία ερώτηση: Ποιος έβγαλε τελικά τη βρώμα ότι θα εμφανίζονταν ο Frank Black μαζί με τους Placebo, για να παίξουν το Where is my mind? (σημ. αρχισυντάκτη: Ο Τσάβαλος!)
