Τρία από τα σημαντικότερα σχήματα της αθηναϊκής ηλεκτρονικής σκηνής είχαν την σπάνια ευκαιρία να πάρουν μέρος σε ένα καθαρά ηλεκτρονικό festival το βράδυ του Σαββάτου στον ιδανικό χώρο για ένα τέτοιο event. Και λέω σπάνια διότι, αν εξαιρέσεις τους Atria, τόσο οι Astyplaz όσο και οι Decode είχαν πάντα τον άχαρο και άδικο ρόλο να ανοίγουν τα live κάποιων άλλων συγκροτημάτων, όπου και ελάχιστο χρόνο είχαν στη διάθεση τους και το κοινό, ουσιαστικά, αδιαφορούσε γι’ αυτούς και απλά τους έβλεπε σαν το αναγκαίο ‘’κακό’’ μέχρις ώτου να ανέβει στη σκηνή η αγαπημένη τους μπάντα. Τα πράγματα όμως χθες ήταν ολότελα διαφορετικά. Ο κόσμος αυτή τη φορά είχε έρθει για να δει αποκλειστικά όλα αυτά τα παιδιά και ήταν η μεγάλη τους ευκαιρία να αποδείξουν ότι αξίζουν καλύτερης τύχης. Νομίζω ότι το κατάφεραν και με το παραπάνω.
Όλα όσα συνέβησαν στο Ρόδον, ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Από την απρόσμενα μεγάλη προσέλευση του κοινού (που απέδειξε ότι με το κατάλληλο promotion και όταν κάποιοι ενδιαφέρονται πραγματικά να προωθήσουν ένα ελληνικό event, τότε μόνο ωραία πράγματα μπορούν να συμβούν) μέχρι την πολύ καλή ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε πάνω και κάτω από τη σκηνή. Τελικά τη μιζέρια την δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι με την αντιμετώπιση μας σε οτιδήποτε ελληνικό, όπως φάνηκε όμως, αυτό μπορεί να αλλάξει και ίσως χθες να έγινε ένα μικρό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Και να φανταστεί κανείς πως οι καιρικές συνθήκες ήταν οι χειρότερες δυνατές για την πραγματοποίηση μιας συναυλίας: πολικό ψύχος, χιόνια και πάγοι στα πιο βόρεια (που μου έφεραν στο μυαλό την πρώτη φορά που είχα παρακολουθήσει τους Astyplaz, τέτοια εποχή περίπου ένα χρόνο πριν, σαν support στους Softcell). Ομολογώ πως μέχρι και την τελευταία στιγμή, δεν ήξερα αν θα μπορέσω να παρευρεθώ στο festival μιας και τα πάντα ήταν παγωμένα στη γειτονιά μου τις τελευταίες 3 μέρες.
Το πρόγραμμα ανέφερε πως στις 9.30 θα ξεκινούσε το dj set των Marsheaux όπερ και εγένετο, με μια απουσία όμως: το 50% του μυστηριώδους ντουέτο έλειπε χωρίς αυτό όμως να επηρεάσει καθόλου τις πολύ happy και uplifting electroclashy μουσικές που ακούστηκαν. Το ημίωρο set ήταν η καλύτερη προθέρμανση για αυτά που θα επακολουθούσαν. 
Από που ν’αρχίσεις και που να τελειώσεις για τους Decode; Πρόκειται για μια μπάντα που έχει ταλαιπωρηθεί πολύ εδώ και χρόνια από την ενοχλητική ετικέτα του D.M. κλώνου, ταυτόχρονα όμως έχει να επιδείξει σημαντική και συνεπή παρουσία τόσο όσο προς τη σύνθεση της μουσική της όσο και ως προς την παρουσία της επί σκηνής. Επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι η χθεσινή βραδιά ήταν βραδιά δικαίωσης, εξιλέωσης και αναγνώρισης για τους Decode. Τα παιδιά παρουσίασαν χθες ό,τι καλύτερο έχουν κάνει πάνω στη σκηνή όλο αυτό τον καιρό που τους παρακολουθώ (και πιστέψτε με, τους έχω δει πολλές φορές live). Το άγχος των προηγούμενων εμφανίσεων είχε εξαλειφθεί, έδειχναν αυτοπεποίθηση γι’ αυτό που έκαναν και απελευθερωμένοι απ’ όλα τα παραπάνω, κινητικοί και ζωντανοί δημιούργησαν κλίμα ευφορίας στο κοινό που χόρευε στους ρυθμούς τους. Ο Αλέξανδρος επιτέλους έδειξε ότι μπορεί να είναι ένας πολύ καλός frontman και η Νόβια μας θύμησε ξανά πόσες δυνατότητες έχει η φωνή της. Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως οι συνθήκες έχουν ωριμάσει για το μεγάλο βήμα που πρέπει να κάνουν οι Decode. Σε μια εποχή που η διεθνής ηλεκτρονική σκηνή διαρκώς φθίνει, είναι μια now or never situation για το γκρουπ.
Έπαιξαν τα Winter’s Eyes, Forgiven Growth, Lust, Spanish Fly, Me You And Pain, το ολοκαίνουργιο Huntress (που φλερτάριζε λίγο και με το industrial), Fake Freedom και το Load Of My Body στο 45λεπτο set τους. 
Τη βραδιά συνέχισαν οι Astyplaz, γνωστοί κι αυτοί για τον λιτό synth pop ήχο τους με την πληθωρική παρουσία της Διώνης να ξεχωρίζει για την υπέροχη φωνή της και τον αέρα της σαν performer. Η μπάντα βρίσκεται σε αναμονή του παρθενικού της album σε λίγους μήνες, υπό τον τίτλο Name Your Slippers και η Διώνη προορίζεται να κάνει τα φωνητικά στο επόμενο δίσκο των Haujobb σαν guest. Αν μη τι άλλο, πολύ καλά νέα. Η φύση των συνθέσεων των Astyplaz είναι σίγουρα περισσότερο ηπίων τόνων πράγμα που συνετέλεσε στην πιο χαλαρή ατμόσφαιρα κάτω από τη σκηνή. Χθες η μπάντα πρέπει να έκανε και το πρώτο encore της καριέρας της.
Στη μια ώρα παρά κάτι, που τους αντιστοιχούσε μας έδωσαν τα Future Science, What It Feels Like, Spreading Life, Lifting Shadows From The Sand, ένα καινούργιο κομμάτι χωρίς τίτλο ακόμα, There’s No Justice, Knell Of The Dunes, ένα κομμάτι με γαλλικούς στίχους (καινούργιο κι αυτό υποθέτω) και έκλεισαν με ένα σκετσάκι όπου η Διώνη τργουδούσε μόνη το Only You ενώ η υπόλοιπη μπάντα είχε αποχωρήσει από τη σκηνή κι εκείνη δεν έλεγε να αφήσει το μικρόφωνο, μέχρι που ξαναβγήκε ο Στάθης να την πάρει τραβολογώντας backstage! 
Το όνομα που θα έκλεινε τη βραδιά ήταν οι Atria, το περισσότερο προβεβλημένο γκρουπ του χθεσινού festival. Η Δάφνη και ο Ηρακλής –με σημαντικό παρελθόν στην ελληνική ροκ σκηνή- πλαισιώθηκαν από τέσσερις ακόμα μουσικούς στη σκηνή, στο περισσότερο ‘’ζωντανό’’ act της βραδιάς και μας παρουσίασαν κομμάτια από τον μισό ελληνόφωνο-μισό αγγλόφωνο ντεμπούτο δίσκο τους, αλλά και καινούργιες συνθέσεις από το επερχόμενο album τους. Η Δάφνη, ακούγεται τελευταία πως θα συνεργαστεί με τον γνωστό και μη εξαιρεταίο Schiller - τα πράγματα πάνε καλά για τις ελληνίδες performers.
Αυτό που συμβαίνει με τους Atria είναι το εξής οξύμωρο: ενώ κάποια στιγμή φαίνεται να σε έχουν κουράσει, τότε είναι που σου πετάνε κατευθείαν στη μούρη 2-3 κομμάτια-δυναμίτη που, σε συνδυασμό με την τρομερή σκηνική ενεργητικότητα της Δάφνης, δεν μπορούν να σε αφήσουν ασυγκίνητο. Κάτι τέτοιο συνέβη και χθες προς το τέλος του show. Είδαμε (τις γνωστές) καλλίγραμες groupies να δίνουν ρέστα στο Μαζί Σου Θα Τρέξω και τραυματίες να πετάνε τις πατερίσες και να χορεύουν στους ρυθμούς του I Hear Your Heartbeat. Καλύτερο κλείσιμο δεν θα μπορούσαμε να έχουμε.
Έπαιξαν για περίπου μια ώρα Τα Παιδιά Της Πόλης, A Ring To Wear, Είμαι Καρδιά, το καινούργιο Crashing Down, το επίσης ολοκαίνουργιο και πολύ καλό Kiss You, C’ Est Ma Musique, τη διασκευή στο Last Frontier του Peter Gabriel, Μαζί Σου Θα Τρέξω, άλλη μια διασκευή στο Photographic των Depeche Mode και το I Hear Your Heartbeat.
Ήταν μια απόλυτα πετυχημένη βραδιά που η ελληνική ηλεκτρονική σκηνή την είχε ανάγκη και η οποία σκηνή έδειξε ότι υπάρχει, ζει, αναπνέει, δημιουργεί και της αξίζει μια καλύτερη τύχη.
