Θυμάστε εκείνο το απογευματάκι το 1996; 2 Ιουλίου ήταν, και γύρω στις 19:45 μία ντροπαλή ξανθή κοπελίτσα μαζί με την παρέα της ανεβαίνει στη σκηνή που είχε στηθεί στο Γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ο ήλιος την τύφλωσε αλλά δεν έπαψε να χαμογελάει. Εμείς βέβαια ακόμα παραμιλούσαμε από το αξέχαστο προηγούμενο βράδυ εκείνου του Rockin’ Athens Festival. Δεν είναι και λίγο πράγμα να παρακολουθείς την ίδια βραδιά, στην ίδια σκηνή, τρεις θεούς όπως είναι ο Elvis Costello, o Lou Reed και ο David Bowie. Τώρα όμως βρισκόμασταν εκεί μόνο για αυτή την γλυκιά Σουηδέζα, της οποίας η φωνή είχε στιγματίσει την προηγούμενη χρονιά, το σωτήριον έτος 1995.
Τα υπόλοιπα δύο συγκροτήματα που θα ακολουθούσαν με άφηναν παντελώς αδιάφορο και γι’αυτό σχεδόν μετά το 45λεπτο σετ των Cardigans ομολογώ ότι πήγα σπίτι μου. Ποιος Pato Banton και ποιοι Simply Red; Μου έφτανε και με το παραπάνω ένα σετ φωτεινό και καλοκαιρινό με τα “Rise & Shine”, “Carnival”, “Sick & Tired” και “Hey! Get Out Of My Way”από το album ορισμός της pop που ήταν το “Life”.
To βράδυ του περασμένου Σαββάτου, στο χώρο του Ark, όσοι βρέθηκαν για να παρακολουθήσαν εκείνη την μπάντα, που στιγμάτισε εφτά χρόνια πριν, ένα από τα πιο χαρούμενα Αθηναϊκά ηλιοβασιλέματα, έκαναν ένα μεγάλο λάθος. Οι Cardigans που ήξεραν έχουν πεθάνει. Στη θέση τους έχουμε την χαρά να θαυμάζουμε ένα σπουδαίο συγκρότημα, καλλιτεχνικά ώριμο, με σαφέστατη πρόταση και προσανατολισμό, με κάθε άλλο παρά απλές ενορχηστρώσεις και εύπεπτο ήχο, το οποίο έχει ξεπεράσει κατά πολύ τον pop παλιό εαυτό του. Οι The Cardigans του 2003 δεν είναι η μπάντα που ήταν επηρεασμένη από τους Abba, της βρετανική pop σκηνή των αρχών των 90’s και την 60’s lounge pop. Είναι μία μπάντα που λατρεύει τον Αμερικάνικο country ήχο, τη εναλλακτική σκηνή του Nashville, και που προτιμάει πλέον τα σκοτεινά μοναχικά βράδια παρά τα ηλιόλουστα χαρούμενα μεσημέρια. Όσο και αν κάποιοι που βρέθηκαν στο Ark το Σάββατο δεν μπορούσαν και δεν ήθελαν να το παραδεχτούν, αυτή είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα όπως απέδειξε η εμφάνιση των The Cardigans.
Την στιγμή που φτάσαμε στις παλιές αποθήκες της Πειραιώς, ο χώρος πραγματικά ήταν κατάμεστος. Σύμφωνα με τον υπολογισμό μας, ο Γιώργος Αλεπουγιάννης θα είχε μόλις τελειώσει το σετ του, και στην σκηνή ανέβαινε ο φίλος των Cardigans, o Σουηδός τραγουδοποιός Christian Kiellvander, όπως και συνέβη. Ο μεγαλωμένος στις Ηνωμένες Πολιτείες Σουηδός είχε την τύχη αλλά και ατυχία να παρουσιάσει σε χιλιάδες Αθηναίους το μικρό σετ του από κομμάτια μέσα από το πρόσφατο album του “Songs From a Two-Room Chapel”, με συντροφιά την ακουστική κιθάρα του, και ένα βιολί. Η folk rock americana του όπως φάνηκε δεν άγγιξε και πολύ κόσμο, αφού όπως συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, το ελληνικό κοινό έδειξε το «καφριλίκι» που τόσο υπερήφανα αναδεικνύει, βουλιάζοντας μέσα στις ασταμάτητες ομιλίες και τα σφυρίγματα την μουσική του Kiellvander. Συμφωνώ και εγώ ότι η ανυπομονησία για να έρθει η ώρα να δούμε τους The Cardigans ήταν μεγάλη, αλλά λίγος σεβασμός σίγουρα δεν θα έβλαπτε.
Το πρόβλημα όμως δεν ήταν τόσο με τον Christian Kiellvander. Ήταν σε κάποιο μέρος του κοινού, και ίσως και μεγάλο, που δεν ήταν έτοιμο να ακούσει folk americana, αλλά αντίθετα πήγε προετοιμασμένο, και το ραδιοφωνικό promo της συναυλίας φέρει και αυτό μία ευθύνη, για να ακούσει την pop του “Life” και τα MTV hits “Lovefool” και “My Favourite Game”. Όμως, είπαμε, τα πράγματα στο στρατόπεδο των The Cardigans έχουν αλλάξει.
Προσωπικά, το φετινό album της παρέας από την Σουηδία το έχω πραγματικά "λιώσει". Ύστερα από το περσινό project της Nina με τον Mark Linkous, τους A Camp, το “Long Gone Before Daylight” αποτελεί την κατάλληλη συνέχεια για την αποθέωση των φωνητικών δυνατοτήτων μίας αρκετά υποτιμημένης στο παρελθόν τραγουδίστριας. Για μένα λοιπόν, το γεγονός ότι το σετ που παρουσίασαν περιείχε τα 10 από τα 11 τραγούδια, όλα πλην του “Couldn’t Care Less”, του φετινού τους album, μόνο καλό και επιθυμητό ήταν. Στο καταπληκτικό opener της βραδιάς “And Then You Kissed Me”, αλλά και σε όλα τα άλλα τραγούδια του album, η ζεστή φωνή και γεμάτη πάθος φωνή της Nina απογειώθηκε ανάμεσα στις πλούσιες ενορχηστρώσεις των μουσικών που την περιτριγύριζαν.
Εκείνη στο κέντρο, με έναν τεράστιο και εντυπωσιακό πολυέλαιο πάνω από το κεφάλι της, μέσα στο κολλητό δερμάτινο παντελόνι της και με μία αξιολάτρευτη φράντζα να την κάνει ακόμα πιο όμορφη, και δίπλα της ο Magnus και οι υπόλοιποι μουσικοί, με την Eva πιο πίσω να κλέβει καρδιές, οι The Cardigans παρουσιάστηκαν σαν μία μπάντα στο pick της καλλιτεχνικής της πορείας, και με ένα αλάθητο και τέλειο από κάθε άποψη live show.H Nina δεν είναι πλέον η ντροπαλή ξανθιά κοπελίτσα που ήταν το 1996. Είναι μία ολοκληρωμένη και ώριμη τραγουδίστρια, η οποία ξέρει τι θέλει και γνωρίζει πως να κουμαντάρει τα χιλιάδες του κόσμου που είχε στα πόδια της.
Από τις προηγούμενες δουλειές της, όσοι περιμένανε με αγωνία και προσμονή κάποια τραγούδια μέσα από το “Life” κυρίως, φυσικά και απογοητευτήκανε, και δεν είναι και λίγες οι γκρίνιες που έφτασαν στα αυτιά μας μετά το τέλος. Από το “Gran Turismo” ακούστηκαν τα “Paralyzed”, “Erase/Rewind”, “Hanging Around”, “Higher” μία πολύ διαφοροποιημένη εκδοχή του “Explode”, ενώ το “My Favourite Game” ήρθε την κατάλληλη στιγμή για να ξυπνήσει όσους είχαν αρχίσει δυστυχώς, γι’αυτούς, να κουράζονται από τις πιο ζεστές και εσωτερικές στιγμές των κομματιών του πιο πρόσφατου album. Από εκεί και πέρα, μόνο το “Lovefool” από τους πιο pop Cardigans είχαν την τύχη να ακούσουν οι fans τους, το οποίο όμως ανέδειξε ακόμα περισσότερo τις πιο νέες συνθέσεις τους, λόγω της μουσικής γύμνιας που είχε το συγκεκριμένα κομμάτι, συγκριτικά με τις πιο πλούσιες και πιο ώριμες στιγμές του group. Επίσης, η τρίτη, ύστερα από το “Sabbath Bloody Sabbath” και το "Iron Man", διασκευή που έκαναν οι Cardigans στους Black Sabbath, το “Changes” ήταν αν μη τι άλλο εντυπωσιακή, με την μπάντα να μεταμορφώνει το κλασσικό κομμάτι του Ozzy σε μία americana εκδοχή με την Nina να παίζει φυσαρμόνικα.
Μοναδικό μελανό σημείο μίας κατά τα άλλα εξαίρετης βραδιάς ήταν όταν η Nina με το πράσινο φόρεμα που φοράει και στο video του “You’re The Storm” και με μία κιθάρα συντροφιά ερμήνευσε εντελώς ακουστικά τα “If There’s A Chance” (καινούριο b-side track) και “3:45 No Sleep”, εν μέσω μίας απίστευτης οχλαγωγίας από κάτω, κάτι που όπως φάνηκε από το ειρωνικότατο «I didn’t even notice you» που μας απεύθυνε, σίγουρα την ενόχλησε.
Οι The Cardigans μας αποχαιρέτησαν με τον ιδανικό τρόπο, με το “Lead Me Into The Night”. Και μέσα στη νύχτα, εκεί που τους αρέσει πλέον, εκεί που ανήκουν και εκεί που λάμπουν με τον δικό τους τρόπο, μας οδήγησαν. Είπαμε, τα ηλιόλουστα απογεύματα έφυγαν ανεπιστρεπτί…
