Πηγαίνοντας να δεις live, rock groups των 60’s το σωτήριο έτος 2004, τρεις σκέψεις στριφογυρίζουν στο μυαλό σου: Πρώτον, αν είσαι ή όχι fan της εν λόγω μπάντας και παρίστασαι στο live για την ιστορία, δεύτερον για το αν αντέχουν τα μέλη της να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μιας ροκ συναυλίας και τρίτον αν έχουν κάτι ακόμη να δώσουν.
Αν και προσωπικά οι Vanilla Fudge δεν είναι από τα groups τα οποία με έχουν «σημαδέψει» μουσικά, αντικειμενικά είναι μια από τις πρωτοπόρους μπάντες που συνέβαλαν δυναμικά στην δημιουργία και τον ρου της μουσικής η οποία άρχισε να διαμορφώνεται στα μέσα των 60’s στις Η.Π.Α. και στην Ευρώπη και ονομάστηκε ψυχεδελική ροκ. Αυτός ο ήχος έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία και εξέλιξη τού πρώιμου hard rock ήχου.
Στο θέμα των αντοχών, αν και με πατημένα τα 60, τα μέλη της μπάντας «πέταγαν». Πρώτος και καλύτερος ο drummer Carmine Appice που μαζί με τον μπασίστα Tim Bogert έδειξαν όχι μόνο ότι κρατάνε την σημαία ψηλά, αλλά απέδειξαν κατά την διάρκεια του live με μαγευτικά, ανά instrument solos, ότι τα όργανα τους είναι προέκταση των χεριών τους. O Vince Martell θα έκανε άνετα μεγάλη καριέρα σε έφηβη metal μπάντα και ο Μark Stein ακολουθούσε με το αρμόνιο, ενώ τα φωνητικά μοιρασμένα στα μέλη του group ήταν παραπάνω από ικανοποιητικά. Μεταξύ άλλων, διασκευών και όχι μόνο, παρουσιάστηκαν τα hits του group “Shotgun”, “Just keep me Hangin’ on”, “Season of the witch” κ.τ.λ.
Αλλά... Ο ήχος (ακολουθώντας, μάλλον, την μόδα των καιρών;) έβγαινε σε όλα τα κομμάτια σκληρός μετατρέποντας τη συναυλία σε “Pure hard rock” concert (εκτός του φινάλε που ήταν καθαρό blues στο στυλ τού John Mayall). Κάπου εκεί χάθηκε η «μαγεία και βρωμιά» του ήχου των 60’s και μαζί ο χαρακτηρισμός της μπάντας ως ψυχεδελικής. Το γεγονός αυτό ήταν που μας άφησε ανάμεικτα συναισθήματα αν και αποζημιωθήκαμε εν μέρει με τα εντυπωσιακά solos από όλα τα μέλη της μπάντας. Περί μουσικών γούστων ουδείς λόγος και όλες οι απόψεις σεβαστές.
Συμπερασματικά και κατά την προσωπική μου άποψη, χωρίς να είναι από εκείνα τα live μπάντας των 60’s που σε «σημαδεύουν» (βλέπε Αrthur Lee την περσινή σαιζόν) περάσαμε καλά και σίγουρα πέρασαν καλύτερα οι Vanilla Fudge.
