Οι βροχερές ανεξάντλητες συναυλίες του Αλκίνοου...
Παράδοση έχει γίνει πλέον ο ουρανός να ρίχνει καρέκλες σαν καλωσόρισμα του Αλκίνοου στο θέατρο Λυκαβηττού κάθε αρχή του Σεπτέμβρη. Έτοιμοι ήμασταν να ανακαλέσουμε την επιθυμία μας να ανηφορίσουμε στα βράχια εκεί ψηλά, μα πλέον το μάθαμε, η συναυλία θα γινόταν όπως και κάθε άλλη φορά. Το ίδιο βέβαια έκανε και το κοινό του Αλκίνοου Ιωαννίδη που είχε γεμίσει πλήρως το θέατρο.
Φωνές, χειροκροτήματα, και ολίγη παραφροσύνη που θύμιζε εμφανίσεις καλλιτεχνών άλλων διακυμάνσεων, υποδέχτηκαν τον Αλκίνοο Ιωαννίδη στη σκηνή λίγο πρίν τις 10.00 ανοίγοντας τη συναυλία με ολίγα απο τα νέα του κομμάτια. Η χημεία κοινού, καλλιτέχνη και μουσικών ήταν φανερή απο την πρώτη στιγμή, ίσως και δεδομένη, μιας και η αμεσότητα του Ιωαννίδη αλλά και ταπεινότητα που δείχνει πάντοτε στην τέχνη αλλά και στους ακόλουθούς του, δεν αφήνει περιθώρια για κάτι άλλο.
Οφείλω να ομολογήσω πως είχα πάρα πολύ καιρό να τον δω live (μόνο του) και απορροφήθηκα πλήρως. Θα ήθελα πολύ να είχα το play list να σας το παρουσιάσω πλήρως μιας και ήταν ανεξάντλητο και με εκπλήξεις αρκετές. Όμως και ο ίδιος μαζί με τους εκλεκτούς μουσικούς που απάρτιζαν το συγκρότημα έμοιαζαν να έχουνε τον ακούραστο. Ο Λάντσιας με τον Καπηλίδη να ανταλλάσσουν όργανα, ο Κιουρτζόγλου να "χαιδεύει" το μπάσο του, ο Παπαστάμου (ο Μιλτιάδης) να παλεύει με το δοξάρι του και ο κιθαρίστας (συγγνώμη αλλά δε συγκράτησα το όνομα του) - φίλος - να τρέχει στη σκηνή να σώσει τον Αλκίνοο απο τα μικρά στραβά που συνέβαιναν επειδή όπως είπε ο ίδιος τον ζηλεύουν επειδή είναι εκπληκτικός κιθαριστής.
Κάθε κομμάτι και μια ιστορία, ενώ σε κάποια απο αυτά ακούγαμε και μια ιστορία. Εκεί βέβαια που κάθε θηλυκή ψυχή αναστέναξε και απο μέσα της αλλά και απ' εξω της φώναζοντας "πες τα μεγάλε" και κάθε αρσενικό βλέμμα να κοιτάει μήπως πάει να βρέξει, ήταν ο πρόλογος του "Ερωτόκριτου", όπου απλά ο "ποιητής" είπε πως όλοι για μια Αρετούσα ψαχνουνε σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, αλλά τελικά και όταν την βρίσκουνε...(πες τα μεγάλε).
Συνεχίζοντας όμως τις ιστορίες του ο Αλκίνοος θέλησε να μοιραστεί μαζί μας την εμπειρία που είχε πρίν απο 3 χρόνια, πάλι στο Λυκαβηττό, όταν είχε καλέσει φίλους να συμμετέχουν στη συναυλία. Μια απο αυτούς ήταν και η Έλλη Πασπαλά, στην οποία είχε πεί λάθος ημερομηνία με αποτέλεσμα εκείνη να βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη την ημέρα της συγκεκριμένης συναυλίας. Έτσι λοιπόν είπαν να πρωτοτυπήσουν και να έρθει ο καθένας στη συναυλια μέσω τηλεφωνικής γραμμής τελευταίας τεχνολογίας. Μόνο που στο τέλος ο τεχνικός του ΟΤΕ έχοντας φέρει τη γραμμή έμεινε με το καλώδιο στο χέρι μην ξέροντας που ακριβώς να το βάλει... Και έτσι μείνανε με τη χαρά. Αλλά επειδή καμιά επαφή δεν είναι καλύτερη απο την άμεση η Πασπαλά ανέβηκε στη σκηνή για να τραγουδήσουν το "Υπεραστικό", το οποίο έχει εμπνευστεί απο όλη αυτή την ιστορία, το "Τα Λιανοτράγουδα" του Χατζιδάκι με την Πασπαλά στα πλήκτρα και το "Εγώ και Εσύ μαζί" (ελληνιστί).
Απο τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις επίσης, ιδιαιτέρως για μας, ήταν η τόλμη του να εκτελέσει το "Exit Music (for a film)" των Radiohead, όπου ο ενας εκ των αγαπητών συναδέλφων μονολογούσε για το πότε άραγε θα τους ξαναδούμε, και στο τέλος οι όσοι λίγοι γνώριζαν το κομμάτι ξέσπασαν σε σφυρίγματα και αλλαλαγμούς.
Μας χάρισε πολλά αγαπημένα κομμάτια, όπως το "Μαλαματένια Λόγια", το "Θάλασσα", το "Χίλια μύρια κύμματα", "Ζηλέυει η νύχτα", "Σα βγώ απ'αυτή τη φυλακή", και άλλα. Απο τα δικά του μάλλον θα μου ήτανε πολύ πιο εύκολο να πω ποιά δεν είπε μιας και δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο.
Κατά τις 12.00 αποφάσισε να μας αφήσει για λίγο, για να ανέβει μετά απο λίγα λεπτά ξανά, μόνος του αρχικά, παίζοντας ότι ακριβώς ποθούσε εκείνη τη στιγμή, απο δικά του μέχρι πολλά άλλα αγαπημένα του κομμάτια. Οι περισσότεροι εξέφραζαν συνεχώς την επιθυμία να ακούσουν το "Βόσπορο", αλλά εκείνος δεν έλεγε να το παίξει.
Οι φίλτατοι συνάδελφοι όμως έπειτα απο την μακρά θητεία τους στα ελληνικά στρατά, ήταν πολύ κουρασμένοι και θέλανε να πάνε για μπύρες παρασέρνοντας και μένα μαζί τους. Τελικά δεν έμαθα αν έπαιξε το "Βόσπορο", αλλά είχα τη ατελείωτη "χαρά" να το ακούω αυτό το καλοκαίρι εκ λαρρυγγίων του Μάριου Φραγκούλη, κάθε φορά που πήγαινα στο σκυλάδικο ενός μεγάλου χωριού της Αχαϊας (sic). Κατηφορήσαμε απο το λόφο του Λυκαβηττού με τη φωνή του Αλκίνοου να χάνεται σιγά σιγά πίσω απο τα βράχια και τη μυρωδιά της βροχής να μας προετοιμάζει...
Νομίζω πως άρχισε ιδανικά αυτή η σεζόν ...και ελπίζω σε ανάλογη συνέχεια.
Καλό φθινόπωρο...
