Τώρα εγώ θα πρέπει υποτίθεται να καθίσω εδώ και να αρχίσω να σας αραδιάζω κατεβατά για να σας πω αν η συναυλία των Sigur Ros ήταν καλή ή όχι, αν κατάφεραν να αναπαραστήσουν πιστά τα κομμάτια τους μπροστά στο κοινό τους κι αν τέλος πάντων στάθηκαν αντάξιοι των προσδοκιών μας. Το πραγματικό ζήτημα όμως τελικά είναι το αν είμαι σε θέση να το κάνω, αν έχω το ψυχικό σθένος να ανασύρω αυτές τις μνήμες που έχουν καθίσει με ένα μεγαλειώδες βάρος μέσα στο κεφάλι μου και έχουν στήσει δικό τους ανεξάρτητο κρατίδιο και πράττουν αυθαίρετα της δικής μου θέλησης.
Με λίγα λόγια, όσοι έκαναν τον κόπο κι ανέβηκαν μέχρι το Βύρωνα, ήξεραν πολύ καλά τι θα έβλεπαν και θα άκουγαν εκείνο το βράδυ. Πολλοί ίσως να είχαν διαβάσει και κάπου το πώς οι συναυλίες τους είναι αληθινές εμπειρίες ζωής, και θα μπορούσαμε να τελειώσουμε εδώ λέγοντας ότι τίποτε δεν πήγε στραβά, οι Sigur Ros ήταν όντως μεγαλειώδεις και να σας αφήσουμε να κάνετε τις υπόλοιπες δουλειές σας χωρίς να σας σκοτίζουμε άλλο.
Όμως το κακό είναι πως δεν ήταν απλά μεγαλειώδεις, ήταν απίστευτοι, τρομακτικοί, απερίγραπτοι, υπερφυσικοί και ταυτόχρονα τόσο γήινοι. Ήταν εκείνοι που ήρθαν από τη μακρινή, παγωμένη χώρα τους για να σου περιγράψουν εκείνα που σκεφτόσουν και αισθανόσουν και ήθελες να πεις αν δεν σε εμπόδιζε ο κόμπος στο λαιμό σου και να δεις αν δεν στέκονταν εμπόδιο τα δάκρια στα μάτια σου. Ήταν κάτι τόσο απρόβλεπτο αυτό που είδαμε εκείνο το βράδυ - από την άποψη ότι το περιμέναμε ότι θα ήταν πολύ καλό αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό ώστε να έδινε στην έννοια πολύ καλό μια άλλη, εξωπραγματική διάσταση - ώστε ο κόσμος αποχωρούσε μετά το πέρας της συναυλίας ελαφρά ζαλισμένος, ένιωθες ότι όλοι παραπατούσαν ελαφρά - ή μήπως ήσουν εσύ που τα έβλεπες τα πράγματα αλλοιωμένα; (ξέρετε, στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;). Τέσσερα άτομα επάνω στη σκηνή συνεπικουρούμενα από το γυναικείο κουαρτέτο εγχόρδων Amina (το οποίο δεν περιορίστηκε μονάχα στα έγχορδα όργανα μα βοήθησε γενικότερα στην παραγωγή του live) έβγαλαν έναν ήχο τέτοιο που αισθανόσουν ότι με την γαλήνη και τη μαγική του χάρη θα σε παρασύρει σε τόπους που ένας Θεός ξέρει πως θα κατάφερνες να γυρίσεις πίσω, ενώ τα ξεσπάσματά τους στις απαγορευμένες ζώνες του θορύβου, αν και όχι πάρα πολλά, ήταν αρκετά να σε στείλουν αδιάβαστο σε αισθητικά κρεσέντο που παρακαλούσες να σε κρατήσουν μέσα τους μέχρι τα όρια των αντοχών σου.
Δεν θυμάμαι ξανά να έχω ζήσει μεγαλύτερη ανατριχίλα από εκείνη που διήρκησε όσο ακριβώς και το πρώτο κομμάτι της συναυλίας, το οποίο ήταν το ίδιο μ' αυτό που ανοίγει το τελευταίο τους άλμπουμ και που, ευτυχώς τραβούσε και τραβούσε σε διάρκεια (ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε) και με διέλυε αργά αλλά σταθερά. Η συνέχεια απαιτούσε αντίστοιχες ψυχικές δυνάμεις, δεν ήταν μονάχα εκείνοι που εξέπεμπαν κύματα συναισθηματικής φόρτισης από τη σκηνή, είχα της αίσθηση ότι απορροφούσαν ανάλογες ποσότητες από όλους όσους τους παρακολουθούσαν την ίδια στιγμή. Επιτυγχανόταν υπολόγιζα - και μακάρι να ήταν έτσι, δεν θέλω να κάνω λάθος σ' αυτό - η απόλυτη ισορροπία δυνάμεων στο αιώνιο παιχνίδι ανταλλαγής ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τον θεατή-κοινωνό της τέχνης του. Σαν σημάδι πήρα το γεγονός ότι κανείς δεν κουνιόταν, κανείς δεν μιλούσε, άπαντες στέκονταν γοητευμένοι, δέκτες μιας μυσταγωγικής ατμόσφαιρας που υφίσταται αβίαστα, επειδή έτσι αποφασίστηκε συνωμοτικά να λειτουργήσει το πράγμα ανάμεσα στα δύο μέρη, χωρίς μάλιστα να χρειαστεί να γίνει καμία πρότερη συνεννόηση. (Μοναδική παραφωνία όλοι όσοι μπήκαν προς το τέλος της συναυλίας όταν άνοιξαν οι πόρτες, οι οποίοι μόνιμα δεν σέβονται αυτούς που είναι ήδη μέσα και σπρώχνουν για να βρεθούν μπροστά, μιλώντας μεταξύ τους μέχρι να βρεθούν εκεί, δείχνοντας ότι η θέση που τους αξίζει τελικά είναι εκεί που βρίσκονταν πριν, απ' έξω!).
Δεν θυμάμαι ποια κομμάτια έπαιξαν και με ποια σειρά - υπήρξαν μάλιστα και κάποια που θα πρέπει να ήταν καινούργια - θυμάμαι όμως πολύ καλά και ίσως να μην ξεχάσω ποτέ τον ήχο των τυμπάνων όταν ξεκίνησαν να παίζουν, που νόμιζες ότι θα σου πάρουν το κεφάλι έτσι και καμία νότα χάσει το δρόμο της και έρθει κατά πάνω σου, δεν πρόκειται ποτέ να φύγει απ' τη μνήμη μου ο τρόπος με τον οποίο έπαιζε την κιθάρα του με το δοξάρι ο Jonsi και πολύ περισσότερο ο ήχος που έβγαινε απ' αυτή και που λειτουργούσε απόλυτα καθαρτικά στην ψυχή. Υπήρχαν φορές που σκεφτόμουν ότι για αυτόν ακριβώς το λόγο είμαι σ' αυτόν τον κόσμο και ακούω ροκ μουσική (ναι, ναι, ξέρω δεν είναι ροκ, δεν είναι καν ποστ ροκ, αλλά αυτή είναι η αφετηρία για να φτάσεις εδώ και πιθανόν να είναι και το τέλος της διαδρομής, ή τουλάχιστον ας το βαφτίσουμε έτσι…), για να ακούω ΑΥΤΗ την κιθάρα και να βλέπω τις αφηρημένες εικόνες που προβάλλονταν στον γιγάντιο βράχο πίσω απ' τη σκηνή και να ψάχνω να βρω που στέκομαι, να αφήνω τις εικόνες να ξετυλίγονται στο μυαλό μου και να νιώθω ότι η βαρύτητα είναι ένα σχετικό μέγεθος που μπορείς πολύ εύκολα να τιθασεύσεις και να αγνοήσεις σε τελική ανάλυση. Και πάνω και πέρα από όλα αυτά (και μακριά από όλα αυτά και στην καρδιά όλων αυτών, πριν από όλα αυτά και στο πηλίκο όλων αυτών, στην αρχή και κατά τη διάρκεια και στο τέλος και εκεί που δεν το περιμένεις και εκεί ακριβώς που υποψιάζεσαι ότι θα είναι και εκεί που είναι ουσιαστικά), η φωνή του Jonsi, που ξέρεις στάνταρ πόσο αφύσικη είναι και πόσο εκφραστική και πόσο ταξιδιάρικη και πόσο απίστευτη, μα με τίποτα δεν περιμένεις να στέκεται όχι απλά στο ύψος της κατά τη διάρκεια του live, αλλά κάποτε να είναι και καλύτερη απ' τους δίσκους! Ήταν η σταγόνα που ξεχείλιζε το ποτήρι : αυτή η συναυλία παραήταν τέλεια για να είναι αληθινή, δεν ήταν δυνατόν να είμαστε μάρτυρες μιας τέτοιας εμπειρίας, αυτά τα διαβάζεις και νιώθεις σίγουρος ότι δεν είναι γραφτό να τα ζήσεις ποτέ, αν τα ζει κανείς ποτέ εδώ που τα λέμε.
Κάποια στιγμή αποτραβήχτηκα από το μπροστινό χώρο του θεάτρου. Ήταν πολύ δύσκολο να συνεχίσω να στέκομαι εκεί, ήταν πολλά αυτά που μου έδιναν οι Sigur Ros και δεν ήμουν έτοιμος να τα δεχτώ. Για το μόνο πράγμα που ήμουν εντελώς σίγουρος ήταν ότι μόλις είχα παρακολουθήσει μια από τις δύο - τρεις καλύτερες συναυλίες της ζωής μου. Και μην αμφιβάλλετε ότι έχω δει πολλές, μα πάρα πολλές συναυλίες…
Άντε, και με το καλό το χειμώνα σε κλειστό αυτή το φορά χώρο (λέω εγώ τώρα…)!
