Τι δουλειά έχει το καλύτερο avant rock συγκρότημα της περσινής χρονιάς (σύμφωνα με το Wire) μεσοβδόμαδα στο γνώριμο συναυλιακό στέκι των Εξαρχείων; Ποιους από το ελληνικό 'indie' κοινό αφορά μια τόσο εξεζητημένη (ήθελα να αποφύγω τον όρο avant garde) συναυλία; Τι θα παίξουν; Ποιο θα είναι το support;
Ρητορικά ερωτήματα όλα αυτά, τα οποία κατά τα φαινόμενα απασχόλησαν από λίγο ως καθόλου το συμπαθές group των Jackie O Motherfucker, οι οποίοι σε αυτή την ευρωπαϊκή περιοδεία τους θα συμπληρώσουν, με ένα πρόχειρο μέτρημα, 26 εμφανίσεις σε έναν μήνα. Πριν φτάσουν ακόμα και στις σκανδιναβικές χώρες έκαναν μια στάση στην Αθήνα, δίνοντας την ευκαιρία στους λίγους που παρευρέθησαν, να πάρουν μια γεύση από την μουσική τους.
Όπως αναμενόταν, live οι JOMF είναι δέκα φορές πιο άναρχοι απ' ότι στους δίσκους τους. Ολόκληρη η συναυλία τους πρακτικά ήταν ένας αυτοσχεδιασμός, που φαντάζομαι το μόνο που θα είχαν προκαθορίσει θα ήταν οι ρόλοι και σε χοντρικές γραμμές η ροή (πιθανότατα ούτε καν αυτά).
Ξεκίνησαν χαμηλόφωνα, με τους μεταλλαγμένους ήχους ενός βινυλίου και τα φωνητικά να βγαίνουν παραμορφωμένα μέσα από ένα ανάποδο ακουστικό (!). Ακολούθησαν χαοτικά drums, σαξόφωνο να παραληρεί και ουκ ολίγες κιθαριστικές εξάρσεις. Αλλά το κύριο χρώμα της βραδιάς ήταν jazz, με τα σαξόφωνα (από ένα σημείο και μετά έγιναν δυο) να κερδίζουν τη παράσταση, αγγίζοντας τα όρια τους, σε μια ιδιόμορφη μάχη. Μέχρι και κοντά στο κοινό κατέβαιναν διαρκώς τα δυο μέλη της (εξαμελής) μπάντας που είχαν αναλάβει τα σαξόφωνα, αναγκάζοντάς σε θέλοντας και μη να νιώθεις μέρος της συναυλίας.
Τα φαινόμενα δείχνουν ότι οι JOMF παίζουν μουσική κυρίως για τους εαυτούς τους. Παρατηρήσαμε κάποιους από τους μουσικούς να συνεχίζουν να παίζουν ακόμα και μακριά από τα μικρόφωνα, τι στιγμή ακόμα και που ορισμένοι από το κοινό έπαιρναν τον δρόμο για την έξοδο. Όμως τι και αν η συναυλία έμοιαζε με μια πρόβα στο studio των JOMF... η μουσική τους είναι βγαλμένη από την ψυχή και δεν τίθεται θέμα για το αν ακολουθεί συμβατικούς (συναυλιακούς και μη) κανόνες.
Ίσως τελικά αυτό που έψαχναν οι JOMF στο ΑΝ και κατά συνέπεια σε ολόκληρη την περιοδεία τους να ήταν η μουσική τους απελευθέρωση, η ζωντανή αίσθηση αυτοσχεδιασμού και της διαρκούς μετάλλαξης. Ίσως πάλι να επιθυμούν να καταρρίψουν κάθε μουσικό κανόνα και από τη στιγμή που οι κύριοι αυτοί το κατάφεραν δισκογραφικά, βάλθηκαν να το κάνουν και συναυλιακά. Ότι και αν συμβαίνει τελικά, σε εμάς τους απλούς θεατές δεν μας μένει παρά να επικροτούμε με ενθουσιασμό.
