Belle and Sebastian

Τους περιμέναμε πολλά χρόνια και μας έκαναν τη χάρη να μας έρθουν φέτος για να τους απολαύσουμε ζωντανούς με ένα ήδη τεράστια προϋπάρχον υλικό που σίγουρα γνωρίζαμε ότι θα υποστεί θυσίες. Οι κακές καιρικές συνθήκες δεν πτόησαν κανένα. Ούτε τους φίλους της μπάντας ούτε και τη διοργανώτρια εταίρια που άλλαξε τον τόπο διεξαγωγής του live δύο ημέρες μόνο πριν αυτή γίνει. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και με το παραπάνω μάλιστα.

Δέκα άτομα ήταν στη σκηνή του εντυπωσιακού χώρου του Κ.Ε.Ι.Π. (γιατί δε γίνονται άλλες συναυλίες εκεί;) καλύπτοντας όλες τις αποχρώσεις των οργάνων που είχε φέρει μαζί τους η Σκωτσέζικη μπάντα. Τέσσερα βιολιά (ενίοτε και πέντε), δύο κιθάρες, ένα τσέλο, ένα αρμόνιο, μπάσο, drums και σε μερικές περιπτώσεις πνευστά. Ο ήχος ήταν ονειρικός. Έβγαινε τόσο καθαρά και άρτια από τα μεγάφωνα που νόμιζες ότι άκουγες τους δίσκους του συγκροτήματος. Για μίαμιση ώρα και κάτι μας παρέσυραν στις ποπ επιθυμίες τους, παίζοντας όλα τα αγαπημένα κομμάτια του κόσμου που ήρθε να τους απολαύσει.

H αρχή έγινε με το instrumental “Fuck this shit” από την τελευταία κυκλοφορία των B&S, το Storytelling, το οποίο τίμησαν και στη συνέχεια με τα “Wandering Alone” και “Scooby Driver”. To συγκρότημα ήταν σε μεγάλα κέφια μην περιμένοντας μάλλον τέτοια ζεστή ανταπόκριση από τον κόσμο. Αν είχαν έρθει πριν δύο χρόνια, τότε τα πράγματα θα ήταν καλύτερα γιατί όσο και να το κάνουμε, οι τελευταίες τέσσερεις κυκλοφορίες των Belle and Sebastian δεν είχαν την αξία των πρώτων 3 δίσκων και 4 E.P.’s. Το ενδιαφέρον του κοινού όμως δεν εξαντλήθηκε. Ήταν σαν να τους περίμενε μία ζωή και αυτό φάνηκε και από την προσέλευση.

Η συνέχεια του live ήταν ανάμεικτη. Παίζοντας τραγούδια από το “If you’re feeling sinister” (Me and the major, If you’re feeling sinister, Like Dylan in the movies), το “The Boy with the Arab Strap” (Sleep the clock around, The boy with the arab strap) και τα υπόλοιπα από τα καταπληκτικά πρώτα EP (Le Pastie De La Bourgeosie, I Know Where The Summer Goes) και τα μετέπειτα φυσικα (Jonathan David, I’m Waking up to Us) ξεσήκωσαν τον κόσμο σε ξέφρενο χορο και δυνατό τραγούδι.

Προς το τέλος ανέβασαν και στη σκηνή 5 άτομα (πιθανώς από το fan club) και η σκηνή έμοιαζε με πραγματική γιορτή. Το live μας αντάμοιψε όλους. Αυτό που θα μείνει πάνω από όλα ήταν ο καταπληκτικός διαυγής ήχος. Το ρεπερτόριο ήταν ικανοποιητικό και η ενέργεια της μπάντας αξιοζήλευτη. Μακάρι να μας ξανάρθουν.