Αν είχε κάτι να αποδείξει ο Joe Strummer στους πολυάριθμους φίλους του που βρέθηκαν στον αφιλόξενο, για συναυλιακές βραδιές, χώρο του γηπέδου του Σπόρτιγκ ήταν ότι μπορεί ακόμα στα 49 του χρόνια όχι μόνο να σταθεί στα πόδια του στη σκηνή με την αξιοπρέπεια που αρμόζει σε έναν καλλιτέχνη της ιστορικής του αξίας, αλλά και το ότι παραμένει ακόμα και σήμερα μία υπολογίσιμη εν ζωή καλλιτεχνικά δύναμη της μουσικής. Όχι βέβαια ότι θεωρώ ότι ο αγαπητός κος Mellor υπάρχει περίπτωση να αισθάνεται την ανάγκη να αποδείξει οτιδήποτε σε οποιονδήποτε.
O Joe Strummer με τους Mescaleros του, όπως τους είδαμε το βράδυ της Παρασκευής στην Αθήνα, παρουσίασαν ένα set σχεδόν δύο ωρών, άκρως χορταστικό ομολογώ, όπου τα τραγούδια από τις δύο πρόσφατες δισκογραφικές δουλειές του Strummer δέθηκαν με κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες διασκευές, καθώς βέβαια, και προς μεγάλη χαρά σχεδόν όλων των φίλων τους, με ορισμένα τραγούδια από το παρελθόν του Strummer με τους The Clash.
Και εάν βέβαια το υλικό από το “Rock Art and the X-Ray Style” και το “Global a Go-Go” έτυχε μιας σχετικής αδιαφορίας από μεγάλο μέρος του κοινού, αμφιβάλλω αν η πλειοψηφεία είχε ακούσει έστω και ένα τραγούδι από τα δύο προαναφερθέντα albums, οι διασκευές και ακόμα περισσότερο τα τραγούδια των The Clash, μετέτρεψαν το γήπεδο του Σπόρτιγκ και ιδιαίτερα τις πρώτες σειρές μπροστά από τη σκηνή σε ένα καζάνι που έβραζε. Και δεν θα υπέρβαλλα αν έλεγα ότι παρατήρησα 30άρηδες και 40άρηδες να θυμούνται τα νιάτα τους και να συγκινούνται ακούγοντας τη φωνή του Strummer και βλέποντας την θρυλική φιγούρα του, σε σημείο που να διακρίνονται και κάποια λίγα δάκρυα, τα οποία βέβαια προσπάθησαν να κρύψουν. Punks don’t cry…
Και πώς όμως να μην συγκινηθούν, βλέποντας και ακούγοντας τον Strummer να ερμηνεύει με την ίδια ένταση όπως και τότε, τα “London’s Burning”, “I Fought The Law”, “Bankrobber”, “Rudie Can’t Fail”, “Police & Thieves” και “Armagideon Time”;
Ή μήπως μπορούσε κάποιος να μείνει ασυγκίνητος με τις εκτελέσεις των “The Harder They Come” του Jimmy Cliff, “A Message to You Rudy” των Specials και τέλος, μία από τις πιο εξαιρετικές στιγμές της βραδιάς, το “Bitzkrieg Bop” των Ramones, το οποίο και έκλεισε το encore; Και ειδικά όταν αυτές προέρχονται από τον Joe Strummer.
Όσο για τους Teenage Angst που άνοιξαν την συναυλιακή βραδιά, η μπασκέτα πίσω από τη σκηνή ταίριαζε απόλυτα στον emo, αμερικάνικο κολλεγιακό rock ήχο τους. Aπλά, ένα μεγάλο welcome back guys!
Τέλος, ας ελπίσουμε ότι αυτή ήταν και η τελευταία φορά που αναγκαστήκαμε να παρακολουθήσουμε κάποια συναυλία σε τέτοιους ακατάλληλους χώρους όπως το γήπεδο του Σπόρτιγκ, όπου ο κακός ήχος και οι κωμικοτραγικές καταστάσεις στις τουαλέτες θύμισαν σε κάποιους τις συναυλίες της δεκαετίας τους ’80 στο ίδιο γήπεδο. Περιμένοντας με αγωνία να δούμε το Gagarin...
