They know how to play in the dark!
“Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο” ήταν το περασμένο Σάββατο για πολλούς, όχι όμως για κάποιους που για να επιστρέψουν στα σπίτια τους από το θέατρο του Λυκαβηττού και τις συναυλίες της Παρασκευής, έπρεπε να καλύψουν αποστάσεις μεγαλύτερες των 500 χιλιομέτρων! Συγχωρέστε με λοιπόν κύριε δήμαρχε για τη μη συμμετοχή μου, του χρόνου ελπίζω να έχουμε τη χαρά να δούμε live των James και στη συμπρωτεύουσα οπότε να είστε σίγουρος ότι θα πάω... τρέχοντας στην κυριολεξία!
Τι live ήταν και τούτο!!! Πόσα θαυμαστικά επιτρέπεται να βάλω κ. Αρχισυντάκτη; Με το καλημέρα οι James έριξαν τον κόσμο του Λυκαβηττού στο καναβάτσο! “Say Something”, στο καπάκι “Come Home” κι έπειτα “I Know What I ‘m Here For” και μετά έχασα στην κυριολεξία τον έλεγχο του εαυτού μου... Τι σημασία έχει που στο “Falling Down” μπερδεύτηκε ο Tim Booth με τα ακκόρντα του κομματιού και αναγκάστηκε να το “πιάσει από αλλού”; Τι σημασία έχει επίσης που στο “Tomorrow” ο drummer είχε τάσεις... all messed up; Καμία σημασία απολύτως! Είχα ειλικρινά να χορέψω τόσο πολύ από το χορό του... 15μελούς όταν πήγαινα ακόμα γυμνάσιο! Λαθάκια και μικροατέλειες όπως αυτές που προανέφερα, ή όπως το καμένο μόνιτορ στα τύμπανα που απείλησε τα... δικά μας τύμπανα για μια στιγμή, είχαν σαν μοναδικό αποτέλεσμα να δώσουν παραπάνω χρώμα και συναίσθημα σε μια ήδη συναισθηματικά φορτισμένη βραδιά...
Ο άνθρωπος που αναμφίβολα έκλεψε την παράσταση με την αμεσότητα της ερμηνείας του ήταν ο Tim Booth. Αν ο Baryshnikov δεν ήταν ο χορευτής που είναι, αλλά pop είδωλο, τότε κατά πάσα πιθανότητα θα είχε τη σκηνική παρουσία του Tim Booth. Εκφραστικότατος, κινητικότατος και πάνω απ’ όλα άκρως συναισθηματικός, ο άνθρωπος με τις 3 διαφορετικές φωνές κέρδισε μέχρι και τον τελευταίο ακροατή. 
Ίσως οι μοναδικοί άνθρωποι που πέρασαν καλύτερα από τους τυχερούς που βρέθηκαν το βράδυ της Παρασκευής στο θέατρο του Λυκαβηττού για να ακούσουν τους James να ήταν οι ίδιοι οι James! Η ανταπόκριση του κοινού στο σύνολο των τραγουδιών τους ήταν καταπληκτική, στο βαθμό που οι ίδιοι φάνηκε να μη πιστεύουν στα αυτιά και τα μάτια τους! Γι’ αυτόν το λόγο μας αντάμειψαν με ένα setlist πλούσιο σε παλιές τους επιτυχίες: Laid, Sometimes, Sit Down, Out To Get You, είναι μερικά μόνο από τα τραγούδια που “έπρεπε” να ακούσει το διψασμένο επί χρόνια ελληνικό κοινό, και οι James έπιασαν το νόημα και δε χάλασαν κανενός χατήρι. (Αν κι ένα Five-O ή ένα Lose Control θα το άκουγα ευχαρίστως, φαίνεται πως δε φώναξα όσο έπρεπε!) Κατά τα άλλα, αγαπημένες στιγμές από το νέο δίσκο όπως το Getting Away With It και το English Beefcake, αλλά ακόμη και όχι τόσο αγαπημένες όπως το Seniorita μας φάνηκαν τελικά άψογα ενταγμένες στο πανηγυρικό κλίμα της βραδιάς...
Είδα πολύ κόσμο την Παρασκευή... Αρκετό κόσμο από Θεσσαλονίκη που αψήφησε τα χιλιόμετρα, αλλά και κόσμο από διάφορες άλλες ελληνικές πόλεις... Η Πάτρα έδωσε το παρόν της μεταξύ άλλων και με τους αγαπητούς Raining Pleasure ανάμεσα στο κοινό (Πώς θα μπορούσαν να λείψουν αυτοί από μια τέτοια συναυλία άλλωστε;) Ευχόμαστε στους ίδιους αλλά και σε μας να τους απολαύσουμε του χρόνου στην ίδια σκηνή με τους γερόλυκους από το Manchester, γιατί σίγουρα το αξίζουν!
Νομίζετε πως παρέλειψα να αναφερθώ στους Morcheeba που προηγήθηκαν; Οι Morcheeba ήταν άψογοι on stage, με πολύ καλό ήχο και προσωπικά μου άρεσαν ακόμη περισσότερο από πέρισυ... Αλλά πώς να μιλήσω παραπάνω γι’ αυτούς, όταν ακόμη παραμιλάω από τους James που ακολούθησαν;
