Και ποιούς δεν είδαμε να περνούν την πόρτα του Θεάτρου του Λυκαβηττού εκείνο το βράδυ. TV celebrities, social μαϊντανούς, ανυποψίαστες γκόμενες με κόκκινα φορέματα και ψηλά τακούνια, «τσόκαρα», alternat-όφατσες, πολύ πιτσιρικαρία, λευκά σακάκια (τι σκατά μόδα είναι αυτή φέτος;;;) και ηλιοκαμένες μοντέλες. Άλλοι πήγαν για να ακούσουν «μεξικάνικα», άλλοι για να χαθούν στις αργόσυρτες post rock διαδρομές, και άλλοι... για τον Θεό Evan.
Όποιος και να ήταν ο λόγος που οδήγησε έναν τόσο μεγάλο αριθμό Αθηναίων (το θέατρο σχεδόν γέμισε) να ανέβουν τον λόφο του Λυκαβηττού για την ίσως πρώτη και τελευταία τους φορά φέτος το καλοκαίρι, καλώς όλοι βρεθήκανε. Ακόμα και αυτή η άσχετη μεγαλοδεσποινίδα που αντί να πετάει λουλούδια στον κάθε Λεμπέση, βρέθηκε να ακούει τους ταξιδιάρικους ήχους της παρέας από το Tucson της Arizona, με κάτι καλό έφυγε. Ακόμα και ο τσουλουφάκιας πιτσιρικάς, που ενώ ο όμορφος Evan χωρίς όποια προσπάθεια (μόνο που ήταν ΑΥΤΟΣ έφτανε) άφηνε ορισμένους με το στόμα ανοιχτό, μίλαγε για τις μελλοντικές μεταγραφές του Γαύρου και την διοικητική κατάσταση στην ΑΕΚ, ακόμα και αυτός πιστεύω ότι έφυγε καλύτερος. Ακόμα και το «λευκό σακάκι» με το fake cool ύφος θα προσθέσει πιθανότατα στην cd-οθήκη του cabrio, ανάμεσα στον Καρρά και την τάδε Ibiza dance συλλογή, το Hot Rail.
Μην με παρεξηγήσετε. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στις παραπάνω περιπτώσεις. O καθένας μπορεί να ντύνεται, και να εμφανίζεται, να ζει τέλος πάντων όπως θέλει την μικρή του ζωή. Κατηγορίες, σνομπισμός και φαινόμενα του είδους «εμείς είμαστε άξιοι και καλύτεροι», δεν πρέπει να έχουν λόγο ύπαρξης. Απλά αυτό που θέλω να τονίσω είναι η αξία των Calexico.
Οι Calexico λοιπόν στην χώρα μας έχουν κερδίσει ένα σπουδαίο στοίχημα. Έχουν καταφέρει να γίνουν αποδεκτοί από ένα ευρύ κοινό, ξεπερνώντας τα όποια σύνορα χωρίζουν τις μουσικές, και εν τέλει πολιτισμικές «φυλές» της πατρίδας μας. Το indie freakουλάκι δίπλα στην γκόμενα ψηλό τακουνί, και το Decadence μαζί με το Prime. Και όλοι μαζί, μετά από μία και μισή ώρα, να φεύγουν ευχαριστημένοι και χαρούμενοι. Όλα καλά δηλαδή.
Ok, σίγουρα οι προηγούμενες εμφανίσεις των Calexico στην χώρα μας να ήταν καλύτερες. Ίσως και το άγρυπνο μάτι του φανατικού μουσικόφιλου να είδε κάποιες αδύνατες στιγμές στο set που παρουσίασαν οι συμπαθέστατοι μουσικοί και ίσως και να βαρέθηκε όταν ξανάκουσε για νιοστή φορά το El Picador. Ίσως και να περίμενε να ακούσει κάτι καινούργιο από το group, κάτι που το δεύτερο απέφυγε, προτιμόντας τον «εύκολο» δρόμο. Ίσως πολλοί άλλοι να θυμούνται μόνο την πολύ καλή εκτέλεση του Crystal Frontier στο τέλος της βραδιάς, η οποία σίγουρα ξεσήκωσε περισσότερο από όποιο άλλο κομμάτι το κοινό. Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά; Καλοκαίρι είναι, και ο κόσμος θέλει να περάσει καλά. Και ο κόσμος πέρασε καλά. Το διασκέδασε. Και αυτό έχει την πρώτιστη σημασία.
Όσο για τον Evan Dando; Μισή ώρα ειλικρίνειας, αλκοόλ και μιας άνεσης που έχει κάποιος μόνο όταν πιστεύει απόλυτα στις δυνάμεις του και στην αξία του. Μισή ώρα που απέλαυσαν λίγοι και παραξένευσε πολλούς. Μια γουλιά από την τεκίλα σου θα ήθελα Evan… καθώς και αυτή την συνεντευξούλα που μου είχες υποσχεθεί, αλλά ποτέ δεν μου χάρισες. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά... Αν σου κάνω δώρο ένα ακόμα μπουκάλι τεκίλα, γίνεται τίποτα; Δύο; Τρία; Όλη την τεκίλα του κόσμου;
Y.Γ. Μόλις βγήκα από το θέατρο έμαθα ότι κάποιος άτυχος πιτσιρικάς που ανέβαινε προς τα βραχάκια έπεσε από μεγάλο ύψος και χτύπησε σοβαρά. Ύστερα από παραπάνω από μισή ώρα έφτασε ένα νοσοκομειακό και τον παρέλαβε. Δυστυχώς αγνοώ μέχρι και σήμερα την τύχη του φιλαράκου. Απλά ελπίζω να είναι καλά και να μας συντροφεύσει σύντομα σε μία ακόμα συναυλιακή βραδιά.
