Τα Διάφανα Κρίνα στο ΡΟΔΟΝ. Η αλλιώς, aarwels, η ύψιστη συνάθροιση των ξωτικών αυτής της μίζερης πόλης. Τα άγια ρεμάλια που ξέρουν να ψελλίζουν τον κάθε στοίχο τους απ’ έξω, έχουν φροντίσει να προκαλέσουν στο χώρο το αδιαχώρητο. Χαζεύοντας γύρω, η αίσθηση αυτή τη φορά είναι κάπως αντιφατική, αφού κάποιες παρουσίες ξενίζουν, σα να έχουν έρθει με το ζόρι.
Να σημειωθεί ότι το support της προηγούμενης βραδιάς δεν έκανε την εμφάνιση του, μάλλον λόγω των -μόνο- αρνητικών σχόλιων που απέσπασε.
Τα φώτα σβήνουν, σβήνοντας ταυτόχρονα κάθε σκέψη από το μυαλό. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι είμαστε όλοι ίδιοι, γινόμαστε ένα. Καπνός θολώνει τη σκέψη και το “Ένας τρόπος να πεις αντίο” μοιάζει να ακούγεται σαν αγχολυτικό, καταπραϋντικό των αισθήσεων.
Η αυλαία ανοίγει και τίποτα πια δεν έχει σημασία. Πέντε διάφανες σκιές κάνουν την εμφάνιση τους με το Θάνο Ανεστόπουλο να πρωτοστατεί αγκαλιά με την ηλεκτροακουστική του κιθάρα. “Πρόσεξε, το σώμα αυτό είναι δειλό…” ψιθυρίζει και η φωνή του δε καταφέρνει να καλύψει την άψογα δεμένη φωνή του κοινού που απαγγέλλει. Η αλλαγή στο “Απ’ τ’ άπειρο σε εσένα” διαπερνά κάθε αίσθηση και η ματιά, ψάχνοντας πάνω στη σκηνή να πει ένα ευχαριστώ, χάνεται μέσα σε μια υπέροχη πανδαισία χρωμάτων που αγκαλιάζουν τη φωνή του Θάνου. Λίγο μετά οι “Μικρές αλήθειες” φροντίζουν να ανεβάσουν τους τόνους.
Το set list πλέον αρχίζει να σκαλίζει τις μνήμες των χρόνων που τους οδήγησαν στο παρόν. “Γιορτή”, “Μέρες αργίας”, “Κλόουν την Τετάρτη την Κυριακή νεκρός”, “Απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική”, “Όλα αυτά που δε θα δω”, “Κυριακή των Βαΐων”, “Τα χρόνια μου ναυαγήσαν στις ξέρες σου” και αμέτρητα ακόμα κομμάτια που έχουν συντροφεύσει τη μοναξιά, απαλύνοντας ή αμβλύνοντας την σαν καθαρτήρια απολογία.
Ο Θάνος αναγγέλλοντας το Β’ μέρος ξεκινάει με το “Ζωή σαν τη δικιά μου” ενώ κάπου εκεί βρίσκει τη θέση του και ο “Καινούργιος τόπος” το single που συντροφεύει το Fractal, με b-side την ακουστική εκτέλεση του “Κάτω απ’ το ηφαίστειο”.
”Χαμένα δάκρια, χαμένη τύχη,
άδεια τρένα που φύγαν' την αυγή
Τριμμένα μάτια σώματα στραβά,
άθλια ξωτικά φώτα μαγικά
φίλα, κράτα, σφίξε με γερά
λιώνουνε στο φως του ήλιου τα φτερά
Ανύποπτος χρόνος, θεία συντριβή
η σκέψη φωλιάζει σε μια φυλακή
λιμάνια άδεια, χάρτινες γιορτές
ψελλίζουν κάτι που χάθηκαν στο χθες...
Αν είναι να φύγω ας φύγω πρωί
στη σωστή εποχή σε λάθος στροφή”
Η ποίηση του Poe, φλερτάρει για μια ακόμα φορά τους στοίχους των Κρίνων, ενώ το “ποτέ πια” έχει γίνει σύνθημα στα χείλη του Θάνου. Ακολουθεί το “Είναι που όλα ήρθαν αργά”, ενώ το “Αν το βρεις” μας έχει ήδη μαγέψει. Η εμφάνιση τους κλείνει στο άκουσμα μια ατελείωτης εκτέλεσης του “Μπλε χειμώνα” που μόλις ολοκληρώνεται μοιάζει σα να ήταν απλά “Στιγμές” χαμένες μέσα στη παραμόρφωση.
Στο encore που ακολουθεί ο Θάνος αν και δικαιολογημένα κουρασμένος πια, δίνει τον καλύτερο του εαυτό στα “Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι”, “Έγινε η απώλεια συνήθεια μας” και “Τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο” στα οποία η φωνή του κοινού πρωτοστατεί για μια ακόμα φορά.
Ήταν συναυλία ή ένα ταξίδι των αισθήσεων; Τι νόημα θα έχει να ψάξει κανένας να βρει αρνητικά μέσα σε ένα δώρο σαν κι αυτό που μας έκαναν; Το set list ποτέ δε μπορεί να αφήσει όλους ικανοποιημένους, αλλά ευχόμαστε πραγματικά να μπορούσαμε να γυρίσουμε ξανά το χρόνο πίσω και να ακούσουμε ζωντανά κομμάτια σαν το “Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα” ή την “Τελευταία μέρα”, που εδώ και καιρό έχουν σταματήσει να ακούγονται για ευνόητους λόγους.
Βγαίνοντας έξω από το ΡΟΔΟΝ τα φώτα της πόλης, προσπαθούν να κλέψουν κάτι από τη μαγεία του ταξιδιού και να μας προσγειώσουν ξανά στην πραγματικότητα. “Ποτέ πια” με τα μάτια κλειστά. Μεθύστε με μουσική, με λάθη, μεθύστε με ζωή.
