Ένα από τα θέματα που απασχολούν τον τελευταίο καιρό τον μουσικό κόσμο της Μεγάλης Βρετανίας είναι το ηλικιακό όριο των παρευρισκομένων στις συναυλίες. Οι περισσότεροι συναυλιακοί χώροι επιτρέπουν την είσοδο μόνο σε όσους είναι πάνω από 18 χρονών, οπότε μία μεγάλη μερίδα είναι αποκλεισμένη. Ευτυχώς, για τους My Vitriol, τα The Wedgewood Rooms ειδικά για το βροχερό βράδυ της 25ης Φλεβάρη είχαν εγκαταλείψει την άνω των 18 πολιτική τους.
Τα παραπάνω τα ανέφερα διότι με το που μπήκα στον συμπαθή χώρο αισθάνθηκα σαν παππούς σε νηπιαγωγείο. Εννιά στα δέκα άτομα ήταν κάτω από 16 χρονών και μια μεγάλη μερίδα κάτω από δέκα. Σχολική εκδρομή σκέφτηκα... Μα δεν υπήρχαν πουθενά δάσκαλοι. Τι αντιπροσωπεύουν λοιπόν οι My Vitriol; Το αντίπαλο δέος των Steps και της Britney Spears; Πιθανότατα ναι.
Το πακέτο της βραδιάς περιείχε τρία groups. Λίγο μετά τις 8 την βραδιά ξεκίνησαν οι Thirteen:13, ένα νέο group το οποίο έχει στις τάξεις του τον drummer των Kula Shaker, όχι βέβαια ότι είναι και κανένα θετικό στοιχείο αυτό. Ύστερα από ένα μικρό set μισής ώρας ανούσιας κιθαριστικής pop, η οποία κοίταζε πίσω στην Britpop του 1995, με ένα αρκετά καλό τραγουδάκι, το 50 Stories και αρκετά χασμουρητά, οι Thirteen:13 αποχώρησαν, στεναχωρώντας τις νεαρές κορασίδες, οι οποίες είχαν καρφωθεί στον ομορφούλη, γι’αυτές βέβαια, τραγουδιστή Wayne Murray.
Για την συνέχεια, το menu μας επιφύλασε τους εκκεντρικούς Μο*Ηο*Bish*O*Pi. Το τρίο αυτό που μου είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον την περσινή χρονιά με το πολύ καλό single Hear The Air, συνδύασε εμφανισιακά το glam με την Britpop και το punk αλλά ηχητικά ήταν απογοητευτικοί. Το προαναφερθέν τραγούδι καθώς και το Playboy, το νέο τους single,μπορεί βέβαια να ξύπνησαν και να κούνησαν το κοινό, αλλά τα υπόλοιπα τραγούδια ήταν μέτρια έως και πολύ κακά εκτελεσμένα. Αυτό που ενοχλεί περισσότερο με αυτού του είδους τα βρετανικά groups είναι το attitude που κουβαλάνε και οι τάσεις εντυπωσιασμού με την ψευτο-rock‘n’roll συμπεριφορά τους, η οποία βέβαια δεν ξεγελάει κανέναν, εκτός βέβαια από τα πολλά 10χρονα εκείνο το βράδυ.
Το μεγάλο όμως όνομα της βραδιάς ήταν οι My Vitriol. Ένα group για το οποίο ο Βρετανικός τύπος είχε χαλάσει πολύ μελάνι και είχε σπαταλήσει πολύ χρόνο τους περασμένους μήνες γράφοντας μόνο κολακευτικά λόγια τόσο για τα πολύ καλά singles τους αλλά και για τις ζωντανές εμφανίσεις τους. Μέσα λοιπόν σε ενα φανατικό κοινό από ανήλικα παιδιά, τα οποία από το πρώτο έως το τελευταίο δευτερόλεπτο εκδήλωναν με κάθε τρόπο την αγάπη τους για το group, και ιδιαίτερα ο γυναικείος πληθυσμός για τον τραγουδιστή Som Wardner, οι My Vitriol παρουσίασαν όλο σχεδόν το πρόσφατο ντεμπούτο album τους. 50 λεπτά χωρίς encore, χωρίς επικοινωνία με το κοινό, με πολύ χαμηλό φωτισμό και καπνό για καλύτερη ατμόσφαιρα, και υπερβολικά πολύ crowd surfing.
Το νέο αυτό group δεν είναι καθόλου κακό στις ζωντανές εμφανίσεις του. Παρουσιάζουν έναν δεμένο και δυνατό ήχο, αν και μονότονο ορισμένες φορές, και ο frontman Wardner είναι και πολύ καλός στα φωνητικά και εντυπωσιακός στη σκηνική του παρουσία, συγκρινόμενα βέβαια, όλα τα προηγούμενα, με ανάλογα groups της βρετανικής σκηνής. Αμφιβάλλω αν αποτελούν τους Μεσσίες της Βρετανικής rock, αλλά είναι μια αξιόλογη μονάδα, ιδιαίτερα πάνω στη σκηνή. Δεν έχουν κάποιο ενοχλητικό attitude, δεν φαίνεται να έχουν καβαλήσει κάποιο καλάμι, όπως δεκάδες άλλοι nobodies της σκηνής, και πάνω από όλα, αποτελούν κάτι εναλλακτικό για την πιτσιρικαρία της χώρας τους, Διότι είναι πιο υγιές για έναν δεκάχρονο να ακούει και να χορεύει την μουσική των My Vitriol, παρά το όποιο boyband και όποια περιστασιακή popstar νεανίδα. Ή μήπως κάνω λάθος;
