Η ανακοίνωση της συναυλίας των Ozric Tentacles με ξεσήκωσε από το λήθαργο στον οποίο είχα περιπέσει τους τελευταίους μήνες, σε αυτόν τον άγονο συναυλιακά χειμώνα που περάσαμε εμείς εδώ στη συμπρωτεύουσα. Εκεί που είχα εναποθέσει όλες μου τις ελπίδες στο live των Porcupine Tree στις 22/4, ανακοινώθηκε λίγες μέρες πριν αυτή η εμβόλιμη ημερομηνία των Ozric Tentacles, που φυσικά καθόλου δε με χάλασε.
Την Παρασκευή που μας πέρασε λοιπόν, φτάνοντας κατά τις 22:30 σε ένα ήδη κατάμεστο club του Μύλου, βρέθηκα ξαφνικά ανάμεσα σε ένα κοινό με μεγάλες προσδοκίες για να μπει στο trip της μουσικής των Ozric και να ταξιδέψει, και για κάτι τέτοιο ήμουν φυσικά “ψημένος” κι εγώ. Η συναυλία όμως των Ozric ξεκίνησε μεν για μένα με τους καλύτερους οιωνούς, αλλά από ένα σημείο και μετά άρχισα να αναρωτιέμαι για μερικά πράγματα που έβλεπα και άκουγα. Αν ήθελα να είμαι απόλυτα αντικειμενικός, θα έπρεπε ίσως να γράψω για “μια από τις πιο πετυχημένες συναυλίες του φετινού χειμώνα”, τόσο από πλευράς προσέλευσης του κόσμου αλλά και της θερμής υποδοχής που επιφύλαξε στο group, όσο και από οργανωτικής πλευράς κλπ... Και η θέση μου είναι ακόμη πιο δύσκολη διότι πραγματικά στην έξοδο το μεγαλύτερο μέρος του κοινού έδειχνε απόλυτα ικανοποιημένο.
Αλλά δεν μπορώ παρά να αναφέρω και 2-3 πράγματα που έπεσαν στη δική μου αντίληψη και αποτέλεσαν τους λόγους που εγώ προσωπικά έμεινα ανικανοποίητος από αυτό το live. Πρώτα απ’ όλα, η παρουσία του John, δηλαδή του -ας πούμε- frontman των Ozric. Πέρα από τα κολπάκια και τις γκριμάτσες του on stage που κάποιοι ίσως και να βρήκαν συμπαθητικά, αυτό που με ξενέρωσε τελείως ήταν η παντελής έλλειψη σεβασμού στο φλάουτο που κρατούσε στα χέρια του. Είναι εντελώς κρίμα που αυτό το όργανο είχε τόσο διακοσμητικό ρόλο στο live της Παρασκευής, και αυτό δεν οφείλεται κατά τη γνώμη μου στον ηχολήπτη που γρήγορα κάποιοι φρόντισαν να “κράξουν”, όσο στην απροθυμία (ή ανικανότητα;) του κυρίου John να περάσει το φλάουτο στο προσκήνιο.
Επίσης, το laser show που μας υποσχεθήκαν οι αγαπητοί Ozric αποδείχθηκε τεχνολογίας 1985, όπως βέβαια και οι κιθαριές του Ed, αλλά αυτό ξέρω, είναι άλλο θέμα και δεν έχει να κάνει με το live, αλλά με τη μουσική τους γενικότερα. Μουσική η οποία στο live προέκυψε πιο “rock” και λιγότερο ταξιδιάρικη από όσο περίμενα, με τον συγκεκριμένο κιθαρίστα να έχει κολλήσει εμφανισιακά και εκτελεστικά στους ηρωικούς hard rockers των 80’s.
Βέβαια δε θα μείνω μόνο στις γκρίνιες. “Όλα τα λεφτά” ήταν αναμφίβολα ο Seaweed με τα ηλεκτρονικά του μπλιμπλικάκια, όπως και η rhythm section που ήταν ακριβέστατη καθόλη τη διάρκεια του live.
Ίσως τελικά το μόνο κακό να ήταν ο τρόπος με τον οποίο είχα “κατασκευάσει” στο μυαλό μου το συγκεκριμένο βράδυ της Παρασκευής, πριν καλά καλά αυτό αρχίσει... Άλλωστε, το είδος μουσικής που εκπροσωπούν οι Ozric Tentacles είναι ένα από τα αγαπημένα μου, απλά πλέον δε δηλώνω fan τους. Με εμφανίσεις σαν αυτή της Παρασκευής περισσότερο αγκαλιάζουν κοινό με πιο rock προτιμήσεις από αυτές που η αισθητική μου σε αυτήν την προχωρημένη ηλικία αντέχει...
