Η απολαυστική συναυλία των Teenage Fanclub είχε μόλις τελειώσει και αμέσως αρχίσαμε να μπαίνουμε σε σκέψεις:
- Πώς το "άτιμο" το marketing καταφέρνει -μέσω της προώθησης- στη "συναυλία" (προσοχή στα εισαγωγικά) των Doves, το Ρόδον να είναι ασφυκτικά γεμάτο, ενώ στην εμφάνιση των Τ.F. η προσέλευση να είναι η μισή ;
- Τι θα συνέβαινε αν στο περσινό Rockwave στη θέση των Oasis εμφανίζονταν οι Τ.F.; Έτσι και αλλιώς η προσέλευση του κόσμου (όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων) θα ήταν μειωμένη (το minimum κέρδος για τους διοργανωτές είναι πάντα εξασφαλισμένο, εκτός και αν έρθουν τα πάνω-κάτω). Από την άλλη, όμως, θα φεύγαμε τουλάχιστον ικανοποιημένοι, γιατί θα βλέπαμε μια πραγματικά πολύ καλή εμφάνιση και όχι την μετριότητα των Oasis (Andy Bell εξαιρουμένου) που είδαμε το περασμένο καλοκαίρι.
Θα βλέπαμε μια μπάντα με διαθέσεις να ευχαριστηθεί και να ευχαριστήσει παίζοντας μουσική και όχι κάποιους που απλά θέλουν να κάνουν προώθηση του δίσκου τους και να φουσκώσουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς ακόμα περισσότερο. Θα ακούγαμε υπέροχα, αιθέρια φωνητικά (πρώτα, δεύτερα, ορισμένες φορές και τρίτα!!) και όχι ένα θηρίο (βλέπε Liam) να βρυχάται.
Οι χαρούμενες και κρυστάλλινες κιθαριστικές μελωδίες θα ταίριαζαν "γάντι" στην καλοκαιρινή ατμόσφαιρα, σε αντίθεση με τα πολύβουα και μουντά rifs του - wannabe Noel - sessionά. Στη σκηνή θα βρίσκονταν κάποιοι απλοί (σε συμπεριφορά) μουσικοί, έχοντας διάθεση να επικοινωνήσουν με το κοινό και, αν τύχει, να αυτοσαρκαστούν και όχι κάποιοι "δύσκολοι" τύποι που με την πρώτη ευκαιρία ξεστομίζουν ένα "fuck you" και νομίζουν ότι έχουν καθαρίσει.
 |
