Flaming Stars

Το Σάββατο που μας πέρασε είδαμε την πρώτη μεγάλη συναυλία για την καινούργια χρονιά. Στο μικρό και ιστορικό χώρο του Αν, οι Flaming Stars ήρθαν για ένα ξεσηκωτικό live για δεύτερη φορά στη χώρα μας και αφού την πρώτη είχαν κάνει μία εμφάνιση που είχε αφήσει πολλούς με τα στόματα ανοιχτά. 

Δεν είχα την χαρά να βρεθώ στην παρθενική τους εμφάνιση στην Αθήνα το '98, και έτσι δεν έχασα την ευκαιρία τούτο το Σάββατο. Οι δόσεις άγριου garage ήχου που μας είχαν υποσχεθεί οι συμπαθέστατοι Άγγλοι ήταν ίσως ένας πολύ σημαντικός λόγος για να παρεβρεθούμε εκεί. Είναι περιττό να πούμε ότι τα κατάφεραν με το παραπάνω.

Από το 1994 που έχει σχηματιστεί το σχήμα των Stars και μέσα από όλες τις δισκογραφικές δουλειές του group, είχαμε πάρει μία πολύ καλή ιδέα για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει, και βασιζόμενοι στα λεγόμενα άλλων -ότι στα live η μπάντα τα δίνει όλα- ήμασταν προετοιμασμένοι για κάτι πολύ δυνατό και όμορφο. Με άλλα λόγια , rock'n'roll. 25 λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα, οι πέντε Άγγλοι έκαναν την εμφάνιση τους στην μικρή σκηνή του Αν, με τα κουστουμάκια τους, τα όργανα τους και το άφθονο αλκοόλ τους. Ειδικά το τελευταίο ήταν κάτι που έρεε σε εξωπραγματικά γενναίες δόσεις για όλη τη διάρκεια που κράτησε το live. Είμασταν δε, πεπεισμένοι ότι κάποια στιγμή, θα καταρρεύσουν από τις ακατάπαυστες "καταδύσεις" στα μυστικά του "Iάκωβου Δανιηλίδη", αλλά ευτυχώς δεν το είδαμε. 

Στο μουσικό μέρος δε, η κατάσταση είναι αρκετά ξεκάθαρη. Για όσους δεν τους έχουν ακούσει, μην φανταστείτε κάτι το ιδιαίτερο και πολύπλοκο. Απλές garage συγχορδίες και ακκόρντα, μανιασμένα τύμπανα και άγριο rock'n'roll είναι για χρόνια η δοκιμασμένη συνταγή. Αυτό ίσως στους δίσκους φαίνεται λίγο επίπεδο και βαρετό, αλλά στο live oι καταστάσεις αλλάζουν. Η ενέργεια που μεταδίδει η μπάντα είναι κάτι φανταστικό και η μόνη διέξοδος που έχεις ακούγοντας έναν τέτοιο ήχο, είναι να ξεβιδωθείς στο χορό. Έτσι πράξαμε και εμείς. Για μιάμιση ώρα περίπου (μαζί με τα δύο encore), χτυπιόμασταν σε γνήσιους κλασσικούς αμερικάνικους ήχους από πέντε άτομα, που σίγουρα θα ήθελαν να γεννηθούν κάπου άλλου και με το κάπου αλλού εννοούμε φυσικά την Αμερική. Σε καμία περίπτωση ο ήχος δεν θύμιζε Αγγλία και αυτό προσωπικά με ευχαριστεί ιδιαίτερα. 

Η ηγετική μορφή των Flaming Stars, Max De'charne', που έχει τα φωνητικά και τα πλήκτρα του group απεδείχθη μία μεγάλη προσωπικότητα. Εκτός του συνθετικού του ταλέντου, γράφει ως κριτικός κινηματογράφου σε ένα μεγάλο περιοδικό της Αγγλίας, δίνοντας έτσι στην προσωπικότητά τους πολυδιάστατη σύνθεση ξεφεύγοντας από τα standard της αγγλικής κουλτούρας. Αυτό είναι κάτι, δε, το οποίο έγινε πολύ γρήγορα αντιληπτό από όλους όσους ήταν μέσα στο Αν, που περιττό να πούμε ότι το είχαν γεμίσει με τις κλασικές alternative φάτσες που βλεπουμε σε όλα τα live αλλά και με απολαυστικές rockabilly μορφές που έδωσαν άλλη πνοή στο κοινό με τα χτυπήματα τους. Πιο συγκεκριμένα, οι Flaming Stars δεν έπαιξαν μόνο μία ώρα, δεν έκαναν μόνο ένα encore, δεν φαίνονταν βαριεστημένοι. Το διασκέδαζαν το ίδιο με εμάς, δεν έλεγαν τις απίστευτες σνομπαρίστικες εξυπνάδες που έχουμε ακούσει από ουκ ολίγους συμπατριώτες τους και γενικά έδειξαν έναν σεβασμό που μας αξίζει δε, αλλά λίγες φορές τον λαμβάνουμε. Αντίθετα, το πηγαίο χιούμορ τους σε συνδυασμό με τα λίγα ελληνικά που έμαθαν (ή τους δασκάλεψαν) ακούσαμε από το στόμα του Max την εξαιρετική ατάκα "Irtha gia ta halia". Tα χαλιά δεν τα μάζεψαν αλλά κέρδισαν πολύ εύκολα το χαμόγελο και το χειροκρότημά μας. Το αποκορύφωμα για μένα της συναυλίας, πάντως ήρθε στην αρχή του πρώτου encore. Η μπάντα αποχωρεί, και μετά από 30 περίπου δευτερόλεπτα, ο drummer (Joe Whitney) επιστρέφει μόνος του στη σκηνή και ξεκινά ένα ατελείωτο, βάρβαρο και ξέφρενο χτύπημα που μερικά λεπτά αργότερα κατέληξε σε ένα πρωτογενές rock'n'roll κομμάτι που βασιζόταν σε μόνο δύο ακκόρντα. Και αυτή είναι η μαγεία. Με μόνο δύο ακκόρντα έγινε χαμός. 

Για το ρεπερτόριο, δεν έχω πολλά να πω. Έπαιξαν και από τα πρώτα E.P. τους, από το Pathway καθώς και αρκετά από τον καινούργιο τους δίσκο 'A Walk On The Wired Side' που θα κυκλοφορήσει σε μία εβδομάδα περίπου από την εταιρία τους Vinyl Japan. 

Μόλις φύγαμε από το Αν, όλοι συμφωνούσαμε ότι είδαμε ένα εξαιρετικό live από μία κλασική garage μπάντα και όλοι εκφράσαμε την απορία μας, γιατί αντίστοιχα τέτοια μικρά συγκροτήματα δεν ερχονται πια στην Ελλάδα. Είναι πανεύκολο για πάρα πολλά group να γεμίσουν το Αν ή το House Of Art, αλλά δεν τους φέρνει κανείς. Και δεν μιλάω για τεράστια ονόματα. Μικρά groups που στην Αθήνα τουλάχιστον έχουν κοινό μεγάλο και αξιοπρεπές για ένα χώρο της τάξης του Αν. Είναι αλήθεια ότι πρέπει να βλέπουμε πιο συχνά τέτοιες συναυλίες γιατί πολύ απλά τις έχουμε ανάγκη.