To βράδυ της Παρασκευής ζήσαμε πράγματα στο House Of Art που είχαμε πολύ καιρό να τα βιώσουμε και τα είχαμε λίγο-πολύ ξεχάσει. Οι Hefner μας έδωσαν ένα live με την κυριολεκτική έννοια της λέξης που, με τόσα και τόσα αστεία θεάματα που είχαμε δει τόσο καιρό, μας φάνηκε εξαιρετικό. Το τι εννοώ θα το διαπιστώσετε παρακάτω.
Για τα πρακτικά, οι συνθήκες ήταν τελικά πολύ άσχημες. Σίγουρα υπεράριθμος κόσμος από αυτό που μπορεί να ικανοποιήσει το club, μηδέν εξαερισμός, ζέστη που θύμισε Αύγουστο και γενικά ένα feeling ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Σκέφτομαι τι θα μπορούσε να γινόταν, αν εκείνη την ημέρα δεν έπαιζαν στο Ρόδον οι Hooverphonic. Αλλά καλύτερα όχι.
Για το support δεν έχω να πω και πολλά πράγματα. Δεν τους είχα ξανακούσει τους Make Believe, οπότε ότι και να πω θα ήταν άσχημο και ίσως άδικο. Κρίμα που οι Bokomolech αναβλήθηκαν προς θλίψη μιας φίλης μου που κατέβηκε από Θεσσαλονίκη για να τους δει (και τους Hefner φυσικά) και τελικά δεν εκδήλωσε την επιθυμία της να γίνει παντοτεινή groupie του Δημήτρη των Bokomolech. Την επόμενη φορά ίσως!
Στο κυρίως πιάτο όμως. Οι Hefner πάτησαν στη σκηνή γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα. "Τύφλα" όπως τους αναμέναμε αλλά με μία υπέροχη διάθεση και κέφι που ξεχύλιζε. Είχαμε πολλά χρόνια να δούμε βρετανική μπάντα να το διασκεδάζει τόσο, να μιλά με το κοινό ανάμεσα στα τραγούδια, να εξωτερικεύει αυτό το αγαπητό (για μένα) Εγγλέζικο χιούμορ και να γίνονται (με λίγα λόγια) πραγματικοί καραγκιόζηδες.
Η αρχηγική μορφή του group, Darren Hayman, "έσκασε" με ένα εξαιρετικό μπλουζάκι της Kylie Minogue και η χιουμορίστικη διάθεση φάνηκε εξαρχής μόνο και μόνο από αυτό. Ο drummer ήταν ο πιο σεμνός, ενώ ο μπασίστας, με ένα ηλίθιο χαμόγελο κολλημένο συνεχώς στο πρόσωπο του, προβλημάτισε πολλούς από εμάς όσον αφορά την ψυχολογική και τοξικολογική του κατάσταση. Από την άλλη, ο δεύτερος κιθαρίστας/οργανίστας ήταν μία μορφή αμφιλεγόμενη. Βγαλμένος από cartoon έκανε πράγματα και θάματα. Μία περσόνα που μόνο το γέλιο μπορεί να προκαλέσει και τελικά έκανε ακριβώς αυτό.
Στο συναυλιακό μέρος, και στα τραγούδια που ακούσαμε, νιώθω, πως πρέπει να είμαστε αρκετά ικανοποιημένοι. Όλοι τραγουδούσαμε τα κλασικά "The Hymn For The Cigarettes", "Don't Go", "Hello Kitten", "The Day That Thatcher Dies", "Good Fruit", "Pull Yourself Together", "The sweetness lies within", "The Sad Witch", "I took her love for granted" και πολλά άλλα. Η μπάντα μέσα στα πλαίσια του αυτοσαρκασμού, και κυρίως ο Hayman παραδεχόταν ότι δεν είναι και τόσο καλός τραγουδιστής, και ότι τουλάχιστον έξι από τα τραγούδια τους αρχίζουν με το ίδιο κλασσικό riff της κιθάρας, μπερδεύοντας μας αρκετές φορές, διότι το τράβαγαν επίτηδες.
Με ξεκάθαρες punk διαθέσεις, με μπόλικο χιούμορ και άφθονο αλκοόλ, το live διήρκησε μίαμιση ώρα μαζί με το encore το οποίο έκλεισε με το παλιό τραγούδι (γι'αυτούς) "Twisting Mary's Arm". Η διάρκεια ήταν και εκ των προτέρων ένας φόβος δικός μας μιας και ελπίζαμε να μην είναι τόσο "Βρετανοί", παίξουν 55 λεπτά και την "κάνουν". Ευτυχώς, μας διέψευσαν. Οι άνθρωποι το γλέντησαν, εμείς άλλο τόσο και περισσότερο και είμαι πεπεισμένος ότι θα περάσει αρκετός καιρός μέχρι να δούμε άλλο βρετανικό συγκρότημα να κάνει τέτοιο live. Οι αμερικάνοι φυσικά είναι κάτι διαφορετικό και μας το έχουν αποδείξει χρόνια τώρα. Πάλι καλά που οι Hefner δεν είναι κάτι τετριμμένο και σύνηθες.
Κλείνοντας, θα ήθελα να σας μαρτυρήσω ότι έχω πολλές ενστάσεις σχετικά με το όλο "πακέτο" της βραδιάς, συμπεριλαμβάνοντας έτσι διάφορους άσχετους, ανθρώπους που δεν το βούλωσαν σε όλη τη συναυλία, την αφόρητη ζέστη που οδηγεί στην έλλειψη του εξαερισμού και σε διάφορα άλλα που τελικά όμως ξεχνιούνται. Όσον αφορά την μπάντα, η ένσταση μου πηγαίνει στην απουσία των "The Science Fiction", "The Greedy Ugly People" και "Christian Girls" που δεν μπορώ να τη δικαιολογήσω (εκτός ίσως από το τελευταίο κομμάτι που νομίζω ότι δεν αρέσει στον Hayman). Κατά τα άλλα, και με μία φράση, ήταν η καλύτερη (για εμένα) συναυλία της περιόδου που ξεκίνησε τον Σεπτέμβρη.
