"Εμπρός κύριε αρχισυντάκτα κουνηθείτε! Θα αργήσουμε! Έχετε ανειλημμένες υποχρεώσεις και δεν μπορείτε να έρθετε; Μα σοβαρά θα χάσετε την επιστροφή του ίσως καλύτερου live συγκροτήματος της Μεγάλης Βρετανίας; Δεν το λέω εγώ, αλλά ένας Bobby Gillespie. Είστε σίγουρος;"
Έτσι προσπαθούσαμε εγώ και ο φίλος και συνεργάτης Τάκης Θανόπουλος να πείσουμε, μέχρι και την ύστατη στιγμή (μάταια όμως) τον αγαπητό μας αρχισυντάκτη να μας ακολουθήσει στο Union του Manchester University. Αφού εξαντλήσαμε όλα τα χρονικά μας περιθώρια, αφήσαμε τον Τάσο πίσω στο φρούριο του και κατευθυνθήκαμε προς την ένδοξη φοιτητοπεριοχή του Manchester, αναπολώντας -στο μεταξύ- τις στιγμές που περάσαμε στην εμφάνιση των Asian Dub Foundation το καλοκαίρι του 1998 στην Αθήνα. Θα μπορούσαν άραγε να μας ξεσηκώσουν περισσότερο, αναρωτιόμασταν; Τι χαζή ερώτηση...
Δυστυχώς, τη στιγμή που εισήλθαμε στον κατάμεστο συναυλιακό χώρο (εδώ και μέρες sold out) το support group είχε μόλις αποχωρήσει από τη σκηνή. Ο DJ που είχε αναλάβει να μας προετοιμάσει για τους ήχους των ADF κατάφερε πολύ γρήγορα να κάνει τους πολυάριθμους φοιτητές, b-boys, hip-hopάδες, indie kids, punks και dance freaks να χορεύουν ασταμάτητα υπό ένα καταιγιστικό jungle set, με περάσματα από reggae, funk, punk και φυσικά bhangra.
Ένα λοιπόν ήταν σίγουρο για εκείνο το βράδυ. Όλο το κοινό, ακόμα και αν προέρχεται από διαφορετικά backgrounds, είχε έρθει με την καλύτερη δυνατή διάθεση με σκοπό να απολαύσει την εμφάνιση των πέντε Βρετανοασιατών, να παρασυρθεί στους ρυθμούς τους και να λιώσει τα παπούτσια του στον χορό. Φυσικά, σε περίπτωση sold out συναυλίας στη χώρα μας δεν μπορείς καν να κουνήσεις τα δάχτυλα των ποδιών σου, αλλά εδώ τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Όπως και πραγματικά έγινε από τα πρώτα δευτερόλεπτα της εμφάνισης του Master D και της παρέας του.
Με λίγα λόγια, για όσους ήταν παρόντες στο εκπληκτικό απογευματάκι του Ιουλίου, σε εκείνη την παραλία στην οποία ξεψύχησαν μέσα σε τρεις μέρες δύο ζευγάρια από τα παπούτσια μου (Θεός σχωρέστα), ας θυμηθούν την εμφάνιση των ADF, και ας προσθέσουν μία σειρά από καινούργια εκπληκτικά τραγούδια από το νέο album, Community Music, μαζί με ένα ακόμα πιο δεμένο και ενθουσιώδες σύνολο, τον πολύ καλύτερο ήχο και ένα κοινό που να χορεύει ασταμάτητα. Κερδισμένο στοίχημα.
Για όσους δεν είχαν την ευκαιρία να τους παρακολουθήσουν, απλά ας τους ευχηθώ να το καταφέρουν να το κάνουν σύντομα, διότι τέτοια live εμπειρία δεν χάνεται με τίποτα. O Master D ίσως από τους καλύτερους MCs που έχουμε ακούσει, να εξαπολύει τα βέλη των ADF προς κάθε κατεύθυνση, ο Chandrasonic, εκτός από τις φοβερές κιθαριστικές του ικανότητες, να αποτελεί και τον κινητήριο μοχλό επί σκηνής, ξεσηκώνοντάς μας, και προσκαλώντας μας να συμμετέχουμε ακόμα περισσότερο (περισσότερο γίνεται;), ο Dr Das να φαίνεται επιβλητικός με το μπάσο του, ο Pandit G να προσφέρει τις εξαιρετικές του ικανότητες ως DJ, με τα beats, τα samples και τις λούπες που κάνουν τον ήχο των ADF τόσο ξεχωριστό και τέλος, τον Sun-J, τον ξεκαρδιστικό αυτό τύπο, που όταν δεν βρίσκεται πίσω από τα κρουστά και τα keyboards, αναλαμβάνει ρόλο bhangra χορευτή, παρασύροντάς μας και εμάς σε αυτόν τον παραδοσιακό, ασιατικό χορό.
Το set list; Αν περιμένατε ότι ως καλοί μουσικογραφιάδες (που μεταξύ μας, δεν είμαστε), θα κρατάγαμε σε τίποτα μπλοκάκια τη σειρά των τραγουδιών, μέσα στον γενικό, καλώς εννοούμενο, χάος που επικρατούσε, στον ιδρώτα που χύσαμε χορεύοντας μέσα στον πολύ ζεστό συναυλιακό χώρο, τις αναμενόμενες μυρωδιές που ευωδίαζαν από κάθε μεριά, και τον ενθουσιασμό που μας είχε κυριεύσει, είσαστε οικτρά γελασμένοι. Όμως τα Free Satpal Ram, με την ανάλογη εισαγωγή από τον Chandrasonic, Buzzin, Naxalite, Black & White, μεταξύ άλλων από το Rafi's Revenge ήταν παρόντα και μας ξεσήκωσαν, όπως και αρκετά τραγούδια από το Community Music, μεταξύ αυτών τα Real Great Britain, Collective Mode (στο οποίο προηγήθηκαν μηνύματα για τα καλά της κολλεκτιβοποίησης της κοινωνίας - πού' σαι Lenin ν' ακούσεις, και καρφιά εναντίον του καπιταλιστικού συστήματος), Crash, και άλλα επαναστατικά μηνύματα, Memory War, αφιερωμένο στο καμάρι του Manchester "Gary Mounfield, ή αλλιώς Mani, ή αλλιώς Θεό!", το εκπληκτικό New Way, New Life και φυσικά το Taa Deem, με τη φωνή του Nusrat Fateh Ali Khan να ακούγεται σαν να έχει αφήσει τα καλά του μουσουλμανικού παράδεισου, τις άφθονες ωραίες γυναίκες και τα απολαυστικά μπαχαρικά, για να συντροφεύσει και να καμαρώσει τους πέντε νεαρούς Βρετανοασιάτες.
Δύο σχεδόν ώρες αργότερα, έχοντας χύσει δύο κουβάδες ιδρώτα ο καθένας, εξουθενωμένοι, και αφού κάναμε μία μικρή στάση στο bar του Union, κατευθυνθήκαμε προς το Rusholme, την ασιοκρατούμενη περιοχή του Manchester. Τα kebabs, υπό τους ήχους παραδοσιακής bhangra σε ένα από τα πάρα πολλά πακιστανικά και ινδικά εστιατόρια ήταν απαραίτητα για να τελειώσει αυτή η τόσο χαρακτηριστική βραδιά που μας χάρισαν οι φοβεροί πέντε των Asian Dub Foundation.
