Eddie Dark που έχω τη χαρά να γνωρίζω πολύ καλά τα live του, τον χορό του-μυστήριο, την ζόμπι αισθητική, τη σκοτεινή διάθεση, τις επιληπτικές κινήσεις, το black χιούμορ του για τον θάνατο και την ευαισθησία, αλλά αυτή τη φορά συναντώ στη σκηνή με το Νικόλ και την Joan Dark -με αυτοπεποίθηση που σε κάθε performance αυξάνεται-, και όλα ξεκινούν απρόσμενα με ευθεία βολή και το «Λουλούδια», ακριβώς στις 21.45, όπως είχε ανακοινωθεί. Πρώτο μισό που ακολουθεί τα κοινώς γνωστά πλέον «Οι Νεκροί Δεν Κουνιούνται», «Μπλε!» -που είναι και η αδυναμία μου και ακολουθεί μετά το πολύ εύστοχο σχόλιο «αρκετά με την ποπ»- «Κράτος Κλειστόν» των Panx Romana και σκυτάλη στο δεύτερο μισό στο νέο άλμπουμ με ακυκλοφόρητα μεμιάς αγαπημένα. Σε ένα από αυτά μας καλεί να βάλουμε μαύρα γυαλιά, σε άλλο ρωτά το κοινό αν γνωρίζει το νόημα του τίτλου, ενώ στο «Αθήνα Κενό» με εισαγωγή από την Joan -που «ήρθε από την Γαλλία για να βοηθήσει σε αυτό το live», κατά τα λεγόμενα του Eddie-, αλλά δυστυχώς δεν ακούγεται πολύ καλά λόγω προβλήματος στον ήχο, δηλώνει ότι είναι το αγαπημένο του κι εμείς βέβαια δεν απορούμε καθόλου.
Ολοκαίνουριο άλμπουμ στα σκαριά και σαν να έχουν δυναμώσει τα beats, τα synths και η σιγουριά, σαν να έχει βρει τον σωστό τόνο και το γκροτέσκο ύφος σαφώς να παραμένει. Ο Eddie Dark πάντα μισεί να τραγουδάει τα χιτ - και αυτή τη δεύτερη μέρα- μάλιστα κατάφερε να μην ενδώσει στις φωνές του κοινού και παρέλειψε το «Πλαστικό», φόρεσε και πάλι -την πρώτη μέρα- τα αγαπημένα μας κίτρινα γάντια με τα οποία τον γνωρίσαμε στο «Πλαστικό» και μαύρα για εμάς -τη δεύτερη μέρα-, το γνωστό μαύρο outfit με τον ψηλό λαιμό κι αλώνισε για μία ώρα με άνεση ανάμεσά μας, προκάλεσε τον χορό μέχρι τελικής πτώσης και κράτησε τη «Λάμπα Φθορίου» που πάντα μας ρίχνει στα πατώματα, αλλά αγαπάμε να ακούμε για το κλείσιμο.
Hats off για τον Νίκο Πετσίτη που αγαπώ, γιατί ξέρει να περπατά σαν ζόμπι ανάμεσα μας με τρόπο θεατρικό, μαύρο ζιβάγκο και πρόσωπο βαμμένο λευκό και να μοιράζει στίχους σκοτεινούς και χιούμορ μέσα από την αναστημένη φιγούρα που έχει κατασκευάσει και υποδύεται περίφημα στα live του.
Μεταθανάτια γιορτινή εμπειρία κάθε performance του Eddie Dark, shock rock, σάτιρα, χαρμολύπη, τάφοι, σουγιάδες, αίματα, freak wave, minimal synth και διάλογος με το κοινό έξυπνος κι ελκυστικός.
Λίγο παραπονέθηκε για ένα vibe που από κάπου ερχόταν και τον ενοχλούσε -παρακάλεσε ευγενικά μεταξύ σοβαρού και αστείου να αποχωρήσει-, λίγο ζήτησε από το Νικόλ να κατέβει στο κοινό και να μαχαιρώσει όποιον έβρισκε, λίγο εκθείασε -δικαίως- τον MAZOHA, λίγο απέτρεψε όσους φώναξαν «Eddie, είσαι κ….» από τις εκδηλώσεις υπερβολικού θαυμασμού, λίγο τα έβαλε και πάλι με την «Ανισόπεδη Ντίσκο», πολύ μας παρέσυρε σε ξέφρενο χορό με τις «Κατακόμβες Καλιφόρνια», αλλά και τα νέα ακυκλοφόρητα κομμάτια που ανυπομονούμε να ακούμε στο σπίτι, καθόλου δεν μας ένοιαξε που δεν είπε το «Πλαστικό», εντάξει, προσωπικά λίγο μου έλειψε το «Νοσοκομείο».
Η death disco ήταν ό,τι του έπρεπε και μία ακόμα νεκρανάσταση στέφθηκε με φρικαλέα επιτυχία.
Ο «μια μπάντα μόνος του» MAZOHA πάντα συνεπής, πολύ γρήγορα στη σκηνή μετά από μια δεκάλεπτη παύση για να μετακινηθούμε, να ανασκουμπωθούμε και να τακτοποιηθούμε ψυχολογικά για αυτό που ξέρουμε ότι φέρνει ο Τζίμης Πολιούδης.
«Χειροκρότημα από εδώ ως τη Βραζιλία για τον τιτάνα Eddie Dark» και αγριεμένο «Τίποτα» για το ξεκίνημα, μελωδικό «Αρρενωτίποτα» που πάντα ξεσηκώνει, «Φρίκες» και «Λάμπα Φθορίου» μέσα σε αυτές, με τον MAZOHA στους στίχους και αυτοσχεδιασμό («Μες στο Ντεθ Ντίσκο υπάρχει μοναξιά και ο MAZOHA μου κάνει συντροφιά»), καταιγισμός από κιθάρες, «Ψυχολογικά Τραύματα Social Club» από το «Τώρα Χορός» και ναι, βρίσκει κάποιον από το κοινό χωρίς τέτοιου είδους τραύματα να το αφιερώσει, «Βεντάλιες και Σιδερογροθιές» νικήτριες με τρεις συμμετοχές, «Άνοιξη», «Φρίκες» και όπως πάντα, συγκινητικό singalong και στα δύο, και «Το τελευταίο Βράδυ της Γης» σχεδόν a capella, «Δεν Πειράζει» εκφραστικό χωρίς κιθάρα στα χέρια με διάθεση που πάντα μας κάνει να λιώνουμε, «Αυτοάμυνα» και «ΠΡΤΘΛΤΣ» για να φωνάξουμε δυνατά, punk και λυτρωτικό headbanging στο «MAZOHA (Θύμισε μου Να Μη Σκοτωθώ)», «Γένος θηλυκό» σε πείσμα όσων τον κατηγορούν ότι παραασχολείται με θέματα γυναικεία και βέβαια τα υπεραγαπημένα του κοινού «Είναι Ωραία Να Πεθαίνουμε Παρέα», «Μέχρι Που Φτάνει Η Αγάπη Σου Για Μένα» και «Λούτρινο» που ενώνουν τις φωνές του σε μία.
Εκρηκτικός και αληθινός πέρα για πέρα, με κιθάρες, beats, synths, αλλά πάνω από όλα στίχους και διάθεση που σουβλίζουν, χαϊδεύουν την καρδιά, την κοιλιά, το μυαλό, και σέρνουν τα πόδια μας, γοφούς και μέση, κεφάλι, ώμους, στον χορό δηλώνω πάντα γοητευμένη από την ευαισθησία, την ένταση, το πάθος, την grunge 90ίλα, την αντισυμβατικότητα, την αλήθεια.
Άλλοτε χαστούκι κι άλλοτε χάδι σε έναν κόσμο φονιά, ο Πολιούδης φέρνει τη χαρά και την αγκαλιά τραγουδώντας άλλοτε τη φρίκη αυτού του κόσμου κι άλλοτε τον έρωτα.
Παράπονο που δεν παρακολουθούν τα live του άλλοι μουσικοί -ίσως με μία/δύο εξαιρέσεις, -, «γαμώ τη Βουλή και το Ισραήλ» αν πρέπει να πει κάτι για τη σύγχρονη πραγματικότητα, Βασίλης Παπακωνσταντίνου που δεν θυμάμαι πώς προέκυψε, αλλά πάλι εκεί το υπονοούμενο για το γνήσιο, το αληθινό κι ο νοών νοείτω, χαμομήλι -πιθανόν- σε θερμός για να σώσει φωνή μετά την πρώτη μέρα, φωτογραφίες στο τέλος για το αναλογικό του ημερολόγιο και ωδή στο φιλμ, μοίρασμα setlist, πένας, αναπτήρα και ό,τι άλλο υπήρχε στις τσέπες του, κλείσιμο μια υπέροχης βραδιάς μελωδικά με σχεδόν εις διπλούν σπαραξικάρδιο «Σε γουστάρωΣεγουστάρωΣεγουστάρω» που οι τυχεροί αποκτήσαμε σε φανταστική έκδοση 7ιντσου και ελπίζουμε να βγάλει τα λεφτά που ξόδεψε για να το κόψει ο Τζίμης Πολιούδης.
Κατάμεστη Death Disco,που δεν θέλαμε να αφήσουμε και που ταίριαζε πολύ σε ένα sold out live στο οποίο ακούσαμε για πρώτη φορά το «Μόνο Στρες» από το επερχόμενο άλμπουμ Stress για Sucess και ναι, φοράμε ήδη το νέο T-Shirt και είμαστε έτοιμοι για το επόμενο live και την κυκλοφορία!!
Πέμπτη χάδι, Παρασκευή ξύλο, είχε δηλώσει κάποια στιγμή στα social ο ΜΑΖΟHΑ που αγαπά και τιμά το σύνολο της δισκογραφίας του και φροντίζει να την διαπερνά στα live του από το πρώτο άλμπουμ ως το τελευταίο κι έτσι δεν αφήνει κανέναν παραπονεμένο - σε κάθε περίπτωση γιορτή και ύμνος στην μουσική και σε όσους ζουν, ξυπνούν, κοιμούνται με στίχους και νότες στο μυαλό και δεν ησυχάζουν ποτέ, όπως ο Τζίμης Πολιούδης που ανανεώνει κάθε μήνα το ραντεβού σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και πόλεις άλλες πολλές και μας υπενθυμίζει τον έρωτα, την επανάσταση, την εκτόνωση, την εξομολόγηση, την αγκαλιά με στίχους ερωτικούς, κοινωνικούς, ειρωνικούς, αληθινούς.
Ανεξάντλητος, ρομαντικός γράφει γράφει γράφει και αυτό που κάνει είναι ξεκάθαρα σκληρή δουλειά και πρωταθλητισμός, μηδενιστής κι αισιόδοξος μαζί, ρομαντικός, άμεσος, με ένα κοινό ταγμένο κι ευγενικό που σαν να μην μπορεί να πάρει τα μάτια από πάνω του και που ο ίδιος σαν να το γνωρίζει και να μιλά μαζί του προσωπικά, τραγουδά ότι δεν του φτάνει η γη, του φτάνει όμως μια Ντεθ Ντίσκο για να χτυπήσει κατευθείαν στην καρδιά.
Τζίμη, συνέχισε να δίνεις πόνο. Είσαι η δική μας “Hard music for Softies”.
Στα μεγάλα συν της βραδιάς η συνέπεια στην ώρα, η αμοιβαία εκτίμηση και στήριξη του ενός μουσικού στον άλλο (και o Eddie και ο MAZOHA παρακολούθησαν ανάμεσα στο κοινό ο ένας την performance του άλλου, χόρεψαν, τραγούδησαν δυνατά, ανέβασαν stories), τα φώτα στο set του MAZOHA, η φωνή και των δύο που λυγίζει πιο ωραία στα live από το στούντιο και βέβαια το πιστό και ένθερμο κοινό που συνοδεύει πάντα τους δύο μουσικούς.
