Κυριακή βράδυ στον Ταύρο, καλός καιρός μετά από πολλές μέρες κρύου, οι πόρτες στο Fuzz άνοιξαν από τις 19:30 κι άρχισε από νωρίς να μαζεύεται κόσμος.
Κόσμος από διάφορες ηλικίες: από νεαρά αγόρια και κορίτσια ποικίλων χρωμάτων και στυλ, μέχρι μεσήλικες τύπου «δεν σου φαίνεται» ή τύπου «καλά κρατιέσαι», πρώτο χαιρέτισμα και ψιλή κουβέντα με έναν φίλο που ήρθε με τον γιο του.
Στην οθόνη της σκηνής έγραφε πως δεν επιτρέπεται το κάπνισμα στους εσωτερικούς χώρους, κάτι που γενικά τηρήθηκε από τον κόσμο.
Κατά τις 21:10 χαμήλωσαν τα φώτα και τα σποτ ακολούθησαν στην σκηνή τον πολυοργανίστα Κωνσταντή Πιστιόλη που άνοιξε το πρόγραμμα.
Γνωστός από την συμμετοχή του στους Villagers of Ioannina City, δεν ήταν ένα δρώμενο για να συμπληρωθεί το κενό μέχρι να μαζευτεί ο κόσμος αλλά μια σοφή επιλογή να «ζεσταθεί» καλά το κοινό
Ξεκίνησε να παίζει διάφορα όργανα, κρουστά, πνευστά, έγχορδα, να φτιάχνει λούπες με παραδοσιακά μουσικά θέματα και να τραγουδάει σταδιακά επάνω τους, παρασύροντας μας σιγά σιγά σε ένα μουσικό ταξίδι που είχε αφετηρία την Μικρασία ("Από ξένο τόπο κι από αλαργινό") μας πέρασε στον Πειραιά με Μάρκο Βαμβακάρη (Ο Μάρκος «φιλόσοφος» και «Παιδάκι Μάλαμα») και από εκεί Ήπειρο (κρασί και «Πλούσιοι και Φτωχοί Πεθαίνουν») και τερματισμός στην Κρήτη.
Τα σόλο του με κλαρίνο και γκάιντα μετέδιδαν ρεύμα ηλεκτρικό στα σώματα τριγύρω και ενθουσιασμό στις ψυχές.
Στα τρία τέταρτα της ώρας που κράτησε το πρόγραμμα του, με την υποδειγματική βοήθεια των υπεύθυνων του φωτισμού και του ήχου, ο Κωνσταντής Πιστιόλης μας κούρδισε καλά για το υπόλοιπο της βραδιάς πριν μας χαιρετήσει από σκηνής.
Δεν πέρασε πολύς χρόνος μέχρι να εμφανιστεί ο Γιάννης Αγγελάκας και οι 100°C.
Το πρόγραμμα τους ξεκίνησε με δύο τραγούδια με παρόμοια θεματολογία με αυτήν του Πιστιόλη: το αναπόφευκτο του θανάτου ("Ποτέ") και τον έρωτα ("Η Αγάπη Ορμάει Μπροστά").
Από νωρίς το κοινό συμμετείχε χορεύοντας και τραγουδώντας τις "Τηλεντρόγκες", τη "Δικαιοσύνη", το "Μόνο Από Τη Λύπη Σου" και άρχισε να ζητάει τον Παράδεισο τον οποίο ο Αγγελάκας είδε στις χαμογελαστές φάτσες που χόρευαν μπροστά του.
Έχει στον Παράδεισο... απρόοπτα, δύο φορές άλλαξε μπαταρία στην κιθάρα η Λαμπρινή Γρηγοριάδου, κανένα πρόβλημα όμως στην ροή και το κέφι της βραδιάς, ίσα ίσα ήταν σαν διάλειμμα να πάρουν ανάσα όλοι και να τραγουδήσουν εν χορώ το αιρετικό τραγουδάκι , τη "Γιορτή", την "6η Αυγούστου" και άλλα βγαλμένα από το μεγάλο σεντούκι με τραγούδια του Αγγελάκα, άλλα παιγμένα όπως παλιά και άλλα με διαφορετικό τρόπο όπως το "Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι" πιο γρήγορα, "Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα" επίσης πιο γρήγορα, αλλά χωρίς σφυρίγματα και παλαμάκια.
Είχε ενδιαφέρον να ακούσει κανείς και τραγούδια πιο «στουντιακά» ειδικά από τον τελευταίο δίσκο Έχω Κέφια όπως το ”Ακόμα Περπατάω” και το "Πάνω Στ' Αφρισμένο Κύμα” παιγμένα επί σκηνής, πόσο αλλιώτικα ωραία ακούγονται
Όντως έχει κέφια αυτό το φεγγάρι ο Αγγελάκας και οι 100°C το μετέδωσαν στο κοινό αυτό, το οποίο μετά από ένα γεμάτο δίωρο τους μπίζαρε και τους έβγαλε στη σκηνή για ανκόρ τραγουδώντας “Ω είναι ωραία στον Παράδεισο!”
Εν κατακλείδι ήταν μια πολύ καλή συναυλία, ο κόσμος και η μπάντα το ευχαριστήθηκαν, ήταν μια πραγματική γιορτή.
Μια συναυλία που για μένα μπορεί να είναι μέτρια για κάποιον άλλον μπορεί να είναι η συναυλία της ζωής του, υπάρχει όμως μια σταθερά στις συναυλίες του Αγγελάκα και είναι αυτό που άκουσα από μια κοπέλα δίπλα μου στον δρόμο για την έξοδο που ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπε επί σκηνής: «Είναι αυθεντικός, δεν είναι δήθεν!» Κι αυτό σκέφτηκα πως είναι πολύ σημαντικό, σε μια εποχή που αυτές οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους.
