Φτάνοντας κατά τις 7 και κάτι το απόγευμα στην Πλατεία Νερού, ο ήλιος καίει ακόμα. Στην είσοδο για τα εισιτήρια λίγες αναδυόμενες μπουρμπουλήθρες θυμίζουν πόσο ονειρεμένα μουσικά είναι φέτος τα πράγματα.
Ήδη ακούγονται κύματα ήχου από το Παιδί Τραύμα. Συνθεσάιζερ, dreamy ήχοι που ταιριάζουν τέλεια με το σκηνικό, ένα εξαιρετικό προκαταρκτικό για την ένταση που ξέρεις ότι θα ακολουθήσει. Λίγη ώρα μετά το Παιδί Τραύμα ευχαριστεί το κοινό και δηλώνει ευγνώμων που παίζει δίπλα σε 2 μεγάλα ονόματα. Και πως να μην είναι άλλωστε.
Εν αναμονή Παύλου Παυλίδη. Ο ήλιος έχει ήδη αρχίζει να δύει, ένα σκάφος διακρίνεται στο βάθος να φτάνει στο λιμάνι, καθ' οδόν λογικά για τη Μαρίνα Φλοίσβου. Θάλασσα, όργανα παραταγμένα στη σκηνή, ηλιοβασίλεμα, και ο Παύλος βγαίνει με τα διάφανα γυαλιά ηλίου του σαν άλλος ροκ σταρ. Δεν ξέρω αν ήταν τυχαία η επιλογή του πρώτου τραγουδιού, ή απλά συμπαντική συγκυρία, ακούς όμως το ΄΄Τώρα που χάνεται η Ώρα’’ και νιώθεις ότι είσαι στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή.
"Κι όσα δεν πρόλαβε η μέρα να αποδείξει
έρχεται η νύχτα με σκιές να μου τα δείξει
έτσι όπως χάνεται το φως στη δύση πέρα"
Όπως πάντα ατμοσφαιρικός, αυτή τη φορά όμως με αξιοσημείωτη ζωηράδα. Ίσως η "καταπιεσμένη" συναυλιακή διετία να έπαιξε τον ρόλο του σε αυτό το έντονο live του Παύλου Παυλίδη. Ο Παύλος έβαλε φωτιά στο λιμάνι, κόκκινα σύννεφα φρόντισαν να εμφανιστούν στον ουρανό σαν ένα καρμικό αστείο, κι εμείς γελάμε. Ναι, ήταν ωραία η ζωή το δειλινό του Σαββάτου.. ήταν ωραία..
Ένα μικρό διάλειμμα πριν από αυτό που θα ακολουθήσει, που όλοι το ‘χουν διαισθανθεί -μέχρι και οι ουρανοί. Αστραπές πάνω απ' την Πλατεία Νερού και σκέφτομαι ότι ό, τι και να ρίξει απόψε, οι φωτιές που θα βάλει αυτό το βράδυ ο Γιάννης Αγγελάκας δεν πρόκειται να σβήσουν. Μας το λέει και ο ίδιος άλλωστε στο ‘’Ακούω Τον Ουρανό Να Γελάει’’ με την υπέροχη χημεία που έχει με την μπάντα των 100ο C.
"Ακούω τον ουρανό να γελάει
Και βάζω τα γέλια κι εγώ
Κάτι μέρες που δεν φτάνουν
Οι βροχές όλου του κόσμου να μου σβήσουν τη φωτιά"
Είναι φανερό από την αρχή ότι ο Γιάννης Αγγελάκας έχει κέφια και εμείς νιώθουμε τυχεροί που βρισκόμαστε σε αυτήν εδώ τη συναυλία. Την πρώτη τόσο μεγάλη κι ελεύθερη συναυλία, μετά από δύο χρόνια, με πρόσωπα ολόκληρα και ανθρώπους αγκαλιασμένους και όρθιους, χωρίς μάσκες -και ναι μπορούμε πια να μιλάμε για μια ωραία, ελεύθερη, ίσως κι ιστορική στιγμή. Το κοινό, ανάμεσα τους κι εγώ, νιώθουμε ότι βιώνουμε την απόλυτη ταύτιση, την επιστροφή στη ζωή. Είμαστε όλοι σαν φλεγόμενα ανθρωπάκια στα πόδια ενός ιδιοφυούς γίγαντα με ανάκατα άσπρα μαλλιά, μαύρα ρούχα που χορεύει αυτά τα κλασικά του, διαχρονικά, άναρχα ροκ βήματα -μπρος πίσω, πέρα δώθε, ένα σωματικό head banging, ώριμο κι αληθινό. Κρεμόμαστε από τα χείλη του, σιγοτραγουδώντας ‘’ωωω ωωωω’’, μας έχει καταλάβει ότι δεν κρατιόμαστε να ακούσουμε ένα από τα αγαπημένα μας τραγούδια του και μας απαντάει με ένα χαμόγελο και μια σοφία πρωτίστως: "Μη βιάζεστε". Τον εμπιστευόμαστε και αφηνόμαστε να μας καθοδηγήσει εκείνος.
Η βραδιά έχει μπει στη φάση της συνειδητοποίησης - συνειδητοποιούμε ότι αυτό που βιώνουμε δεν είναι όνειρο και βλέπουμε τον Γιάννη Αγγελάκα - άνθρωπο να ανάβει τσιγάρο στους "Πόθους". Στο "Αιρετικό" μας καλεί να φωνάξουμε πιο δυνατά -γιατί ξέρετε…όταν πρέπει να διαολοστείλεις για να δεις μπροστά σου τον Θεό πρέπει να φωνάζεις δυνατά. Στο ‘’δoς μου λίγη ακόμα αγάπη’’ κάπως έχουμε φύγει, μας έχει συνεπάρει η μουσική και το συναίσθημα και δεν καταλαβαίνουμε ότι έχουμε μειώσει ντεσιμπέλ -μέχρι να μας πει ‘’Δε σας ακούω". Κι εμείς, φυσικά, του κάνουμε τη χάρη κι η πλατεία Νερού έχει πάρει, πια, φωτιά.
Στο ‘"Όπου να 'ναι ξαναβγαίνουμε στο δρόμο" μας "τσουγκρίζει" και το ποτήρι του -τζιν με πορτοκ;aλι ή λεμόνι ίσως. Κάπως έτσι αρχίζει το καλοκαίρι, πίνοντας τζιν με πορτοκάλι ή λεμόνι με τον Γιάννη Αγγελάκα Αιωρείται μία αίσθηση ότι το καλοκαίρι που έρχεται θα φέρει τα χρωστούμενα των τελευταίων χρόνων. Και συνήθως τα χρωστούμενα επιστρέφονται πίσω στο επί το άπειρο -είναι, βλέπετε, που έχει ένα κόστος αυτή η παρακράτηση. Η παρακράτηση της ελευθερίας, της συνάντησης, της σύνδεσης. Σε μία τόσο οριακή κατάσταση, όπως αυτή της παγκόσμιας αναταραχής, η επικοινωνία χάνεται μέσα στη σπασμωδικότητα της πραγματικότητας. Είναι όμως μία σημαντική υπενθύμιση για τις βασικές μας ανάγκες, όπως ο έρωτας, η επαφή και η μουσική. Μια χώρα βουτηγμένη σε άνευρες συζυγικότητες και αποερωτικοποιημένες σχέσεις, εκτός από λυπηρή είναι και βαρετή. Κι αν οι άνθρωποι καμμιά φορά αποτυγχάνουν, η μουσική πάντα θα παίρνει τη θέση τους, με αυτό το μοναδικό ενωτικό φαινόμενο, που υπερνικά κάθε φόβο, συνδέει λαούς και διαφορετικότητες. Αυτό το καλοκαίρι παίρνουμε βαθιά ανάσα και κάνουμε βουτιά στο μέσα μας, μακροβούτι στα πλήθη, αναδυόμαστε επιδεικτικά και κάτι υπέροχο μας περιμένει στη στεριά. Οι καθ’ οδόν συναυλίες, οι καθ’ οδόν έρωτες, το restart της ζωής.
Γι' αυτό το restart ευχαριστούμε τον Γιάννη Αγγελάκα, γιατί μετά τις συναυλίες του ο φόβος έχει πάει περίπατο.
"Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω"
