Πόσο καιρό έχουμε να πάμε σε μια συναυλία να πιάσουμε κουβέντα με τον διπλανό μας, να κεραστούμε μια μπίρα, να μας προσφέρουν τσιγάρο, να το αρνηθούμε γιατί δεν καπνίζουμε, να πιάσουμε χαλαρή κουβέντα, να ξενοιάσουμε, να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά, να νιώσουμε ότι ξεφεύγουμε και ενωνόμαστε σε έναν κοινό παρονομαστή, με τον μοναδικό τρόπο που μπορεί να κάνει μια καλή συναυλία, όποιο είδος και αν υπηρετεί. Το βράδυ της περασμένης Τρίτης στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων για μερικούς ήταν μια επιστροφή σε αυτές τις παλιές καλές μέρες και συναυλίες, για άλλους πάλι η επίσημη επιστροφή στις συναυλίες μετά το αναγκαστικό πανδημικό διάλειμμα. Το σίγουρο είναι ότι η εμφάνιση του Εισβολέα/σλας/Είσβο/σλας/Λιάκου/σλας Ηλία Παπανικολού με την σούπερ μπάντα του σε απαρτία και την εξαιρετική φωνητική φρεσκάδα της Λίνας Αλατζίδου κάτω απ’ το γνωστό κόκκινο φουγάρο στο Γκάζι μάσησε κι έφτυσε κάθε προβληματισμό για το πώς μπορεί να συνδυαστεί η περίφημη «συναυλιακή» εκτόνωση με τα νέα συναυλιακά ήθη, κάνοντας μας -πέρα από κάθε προσδοκία- να θυμηθούμε όλα αυτά που μας έλειψαν.
Και κάνοντας το αυτό με άψογο flow, χωρίς την παραμικρή επιτήδευση, χωρίς βεβιασμένο κέφι, άνετα, φυσικά και απλά. Για όσους θυμούνται τον Εισβολέα από τη "σκληρή αλητεία" της ραπ της νιότης του και δεν τον έχουν παρακολουθήσει την τελευταία δεκαετία ή και για όσους ακόμα τον έχουν αγαπήσει μέσα από αυτήν ακριβώς τη δεκαετία και δεν είχε τύχει να τον δουν πότε ζωντανά, το live αυτό θα ήταν σίγουρα μια ευχάριστη έκπληξη. Με βασικό κορμό της βραδιάς το πρόσφατο, πολύ ενδιαφέρον EP διασκευών ΗΡΩΕΣ αλλά και χορταστικό ρεπερτόριο από τους δύο τελευταίους του δίσκους Γκέγκε του 2010 και Λιάκος vs Εισβολέας του 2019 ο Εισβολέας σήκωσε την καθισμένη Τεχνόπολη σε ένα “Ωπα λα λα” διαρκείας με tracks όπως ο “Αποδημητής” και ο “Ρεαλιστής” να γίνονται σημαία για την θεότρελη εποχή μας και άλλα όπως το “Μπανιστιρτζού” να αποδεικνύουν περίτρανα την εγγενή δυναμική τους ως βόμβες ανόθευτου κεφιού και αφρισμένης μπίρας και καταλύτες συναυλιακής διάδρασης.
Όπως δήλωσε κι ο ίδιος ο Εισβολέας κάπου εκεί σε ένα διάλειμμα μεταξύ ανοιγμένων φτερών και “δικτύωσης” όταν πριν μερικά χρόνια έγραφε μέσα στο χάσιμο του το “Έχω το Θέμα μου” δεν μπορούσε να φανταστεί το ότι θα βρισκόταν τελικά στα χείλη τόσων ανθρώπων που θα αγκάλιαζαν την στροφή του από το τότε ραπ στερεότυπο στην ανοιχτόμυαλη, πειραματική, παιχνιδιάρικη ραπ α λα γκρεκ που έκανε πάλι το θαύμα δρέποντας τόσο καρδούλες και γέλια όσο και γνήσια συναισθηματική εμπλοκή και εκτόνωση.
Η φετινή εμφάνιση του Εισβολέα στην Τεχνόπολη δικαίωσε για μια ακόμη φορά το αδιαμφισβήτητο πια καλλιτεχνικό ταλέντο του, χάρη στο οποίο κατάφερε τα τελευταία χρόνια να καταλύσει τις ταμπέλες και να βρει μαζική αποδοχή σε πολύ κόσμο που δεν διατηρεί και τις στενότερες σχέσεις με το hip hop αλλά έκανε και κάτι πολύ σημαντικότερο. Μας υπενθύμισε τα καλά της συναυλίας, χωρίς μιζέρια για την κατάσταση στην οποία είμαστε αναγκασμένοι να διασκεδάσουμε, με χιούμορ και το κεφάλι ψηλά και μπροστά. Κι ένα “πότε θα τελειώσει όλο αυτό ρε μλες” όχι για κανέναν άλλον λόγο αλλά έτσι για να μπορούμε να επισφραγίζουμε μια τέτοια βραδιά με μια τεράστια αγκαλιά.
