Ήταν η εποχή που κυκλοφορούσα με μπλουζάκια των Sabbat (για όσους γνωρίζουν), δείχνοντας ιδιαίτερη αγάπη στον μαγευτικό, παγανιστικό ήχο –έτυχε μάλιστα να τους παρακολουθήσω και πριν 15 περίπου χρόνια στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο και η εμπειρία ήταν μοναδική. Αρκετά έχουν βέβαια αλλάξει από τότε: χιλιάδες τα ακούσματα, πάρα πολλά τα συμπεράσματα, όμως η δίψα για οτιδήποτε αληθινό παραμένει. Και οι Δαιμονία Νύμφη, απολαμβάνοντας πια την επιτυχία που τους αξίζει, στέκονται πιο φαντασμαγορικοί μα εξίσου ουσιώδεις με τότε.
Σάββατο βράδυ, λοιπόν, Piraeus Academy, για μία πολύ ξεχωριστή συναυλία, έξω από τα συνηθισμένα, με τους Δαιμονία Νύμφη να έχουν παίξει την προηγουμένη στη Θεσσαλονίκη. Παρατηρώ τελευταία πως οτιδήποτε avant garde με εξιτάρει περισσότερο σαν ακροατή. Στημένες κάμερες παντού στον χώρο και αρκετός κόσμος, εντελώς ετερόκλητος σε αισθητική, ακούσματα κτλ. Όλοι προσπαθούμε να μπούμε στο κλίμα της βραδιάς.
Αν και σε πρώτη εκτίμηση το Piraeus Academy έδειχνε δύσκολο σαν χώρος για ένα τέτοιο συγκρότημα, ο πολύ καλός του ήχος βοήθησε τους Δαιμονία Νύμφη να αποτυπώσουν επί σκηνής την παράσταση που είχαν στο μυαλό τους. Για τη βραδιά αυτή, το βασικό δίδυμο Σπύρος Γιασαφάκης (φωνητικά, αρχαία λύρα, αυλός του Πανός, αρχαία κιθάρα, κιθάρα, πανδουρίδα, άσκαυλος και σείστρα) & Εύη Στεργίου (φωνητικά, αρχαία λύρα, κιθάρα, πανδουρίδα, κρουστά) πλαισιώθηκε από τους: Victoria Couper (φωνητικά, σείστρα), Rey Yusuf (φωνητικά), Θοδωρή Ζιάρκα (κρητική λύρα, κοντραμπάσο), Πρόδρομο Μυστακίδη (τύμπανα), Gizem Altinordu (κρουστά), Ορέστη Γιασαφάκη (κοντραμπάσο, κιθάρα κλασική), Ιωάννα Δούκα (εναέριος χορός, performance), Sile Gutrod (χορός, performance) και Νικόλαο Μπρα (αρχαία ελληνικά όργανα).
Παίζοντας κομμάτια από όλες τις δουλειές τους, οι Δαιμονία Νύμφη άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις, κυκλωμένοι από μια διονυσιακή ατμόσφαιρα, με όλη τη θεατρική τελετουργία που περικλείει τη μουσική τους. Μεγάλη έκπληξη το "Eπικαλούμε Τον Πάνα" από το πρώτο τους άλμπουμ, θαυμαστός δε ο φωτισμός του χώρου, με τις σκιές πίσω στο πανί να δημιουργούν φυσικές μορφές Νυμφών: ήταν σαν να έβλεπες από τις σκιές τα εξώφυλλα των δίσκων τους.
Ανάμεσα στον κόσμο υπήρχαν και απογοητευτικές παρουσίες, τύποι δηλαδή με καγκουρέ στυλ που σχολίαζαν ψιλοσεξιστικά την εκπληκτική χορεύτρια στα πανιά, καθώς και κάποιοι ούγκανοι, οι οποίοι έχουν μπερδέψει την παράδοση με άλλα πράγματα –μερικοί μεταλλάδες, επίσης, που επίσης τους ξένισαν τα πολλά παραδοσιακά. Σε γενικές γραμμές το κοινό παρακολούθησε είτε σοκαρισμένο, είτε βαριεστημένο, πάντως καταχειροκρότησε μια εκπληκτική εμφάνιση, στην οποία, εάν συγκεντρωνόσουν, ανατρίχιαζες. Είναι κάτι πολύ δύσκολο αυτό που κάνουν οι Δαιμονία Νύμφη και ευτυχώς οι περισσότεροι απ' όσους τιμούν τις συναυλίες τους, το καταλαβαίνουν.
Κάνοντας πολλές αναφορές στην ελληνική παραδοσιακή μουσική, φτάνοντας από την Κάρπαθο στην Κρήτη και από εκεί ως τη Θράκη, οι Δαιμονία Νύμφη θα μπορούσαν να αποτελούν την ιδανική γιορτή με σβηστά φώτα σε ένα νησί του Αιγαίου χωρίς ηλεκτρισμό. Αν είχε λίγο γούστο το ευρύτερο κοινό θα βρισκόταν πολύ πιο κοντά τους, αντί να στηρίζει άλλες περιπτώσεις που μπλέκουν ροκ και παραδοσιακά. Οι Γιασαφάκης & Στεργίου το κάνουν με πιο αληθινό τρόπο, μένοντας κοντά στην απλότητα και ταπεινότητα την οποία εκπέμπει ο αρχαίος πολιτισμός και δείχνοντας παράλληλα σεβασμό στη φύση, αλλά και κλίση στο δύσκολο συναίσθημα. Όντας μακριά από την ευτέλεια που περικλείει σήμερα τον λόγο ανάμεσα στον Άνθρωπο και στη Φύση.
Παίζοντας δύο encore, παρέδωσαν και μία εκπληκτική διασκευή σε ένα αναστενάρικο τραγούδι. Ήταν νομίζω η καλύτερη στιγμή μια φοβερής συναυλίας, με συναίσθημα απόκοσμο όσο και η ίδια η ανθρώπινη ψυχή.
{youtube}jyvuPYjlrPk{/youtube}
