Προσωπικά θεωρούσα πάντοτε τους Mother Οf Millions από εκείνες τις μπάντες που, ακόμα και καμία σχέση να μην (πιστεύεις ότι) έχεις με τη metal σκηνή, έχουν έναν τρόπο να τρυπώσουν σε όσα θαυμάζεις και αφήνεις να σε διαπεράσουν σαν άνθρωπο και σαν ακροατή. Αυτό μου συνέβη άλλωστε όταν άκουσα το Sigma (2017), χάρη στον κρυστάλλινο συνδυασμό ορμητικού ηλεκτρισμού και εύθραυστης μελωδικότητας, εκείνης που τόσο χαρακτηριστικά προσέδιδαν στα κομμάτια του γκρουπ τα πλήκτρα του Μάκη Τσαμκόσογλου.
Ως χαιρετισμός λοιπόν σε αυτήν την καταλυτική φιγούρα του συγκροτήματος, πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Παρασκευής μια μεγάλη συναυλία-γιορτή στο Fuzz. Για την οποία ο χώρος διατέθηκε εντελώς δωρεάν, με τα έσοδα να συνιστούν ένα δώρο στην 5 μηνών κόρη του Τσαμκόσογλου, όπως δήλωσε ο κιθαρίστας Κώστας Κωνσταντινίδης στον Ερρίκο Ασλάνη και το Metal Hammer, λίγες ημέρες πριν (δείτε εδώ).
Πέρα από την εμφάνιση των Mother Οf Millions, που ήταν η πρώτη μετά την απώλεια του Τσαμκόσογλου, η σκηνή του Fuzz υποδέχθηκε τέσσερις ακόμη μπάντες της εγχώριας σκηνής: Poem, Need, Playgrounded και Universe217 ήταν τα συγκροτήματα –και τρόπον τινά «μουσικά αδέλφια» των Mother Οf Millions, χάρη στις μεταξύ τους σχέσεις και συνεργασίες μέσα στα χρόνια– τα οποία τίμησαν με τα τραγούδια και την παρουσία τους τη μνήμη του φίλου και συναδέλφου τους, όπως πίστευαν ότι θα άρεσε και στον ίδιο.
Το φορτισμένο συναισθηματικά Fuzz άρχισε να γεμίζει γρήγορα, από νωρίς, από την εμφάνιση κιόλας των Poem γύρω στις 20:30. Στην οποία διακρίθηκε η εξέχουσα φωνή του Γιώργου Προκοπίου (που συναντάμε και στους Mother Οf Millions), καθώς και τραγούδια όπως το "Four Cornered God" και το "Euthanasia", από το τρίτο τους άλμπουμ Unique (2018).
Αμέσως μετά οι Need έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, με τον progressive metal χαρακτήρα τους να λειτουργεί προσθετικά στη δυναμική της βραδιάς. Αφήνοντας τα κομμάτια και την παρουσία τους να μιλήσουν πιο δυνατά από οποιαδήποτε λόγια για τη συγκυρία, τον Τσαμκόσογλου και τη συγκινητική προσέλευση του κόσμου, οι Need έβαλαν τρέλα, πώρωση και δύναμη στο βράδυ αυτό. Οδηγώντας το μέχρι τις 22:00, με επιλογές όπως τα "Alltribe", "Rememory" και "Tilikum", από τον τελευταίο τους δίσκο Hegaiamas (2017).
Εισάγοντας περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία στο κατά βάση μεταλλικό εκτόπισμα της βραδιάς, ακολούθησαν στη συνέχεια οι Playgrounded. Με βαριά μπάσα και με ρυθμό που τσάκιζε σύγκορμη την πενταμελή μπάντα, αλλά και τον κόσμο που τόσο ευλαβικά, αφοσιωμένα και συλλογικά αγκάλιασε κι αυτούς, όπως και κάθε γκρουπ που πήρε μέρος στο live.
Στο κλίμα αυτό εμφανίστηκαν λίγο αργότερα και οι Universe217, με τη φωνή-στοιχειό της Τάνιας Λεοντίου να σκίζει την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, αρματωμένη πάνω σε ηχηρά μπάσα και καταιγιστικά τύμπανα. Με δικά τους τραγούδια και όσο το δυνατόν λιγότερα λόγια, οι Universe217 (μπάντα που συχνά μοιράζεται τα συναυλιακά line-ups με τους Mother Οf Millions), έδωσαν τον δικό τους χαιρετισμό στον φίλο τους, με συγκίνηση για τη συμμετοχή του κόσμου και ταπεινότητα ταιριαστή με τη συνολική αίσθηση της βραδιάς.
Ο κόσμος στο μεταξύ είχε γεμίσει για τα καλά το ισόγειο, και μεγάλο μέρος της εξέδρας του Fuzz, με τρόπο αβίαστο, πειθήνιο και σχεδόν τακτικό, που έκρυβε ωστόσο μεγάλη ένταση. Μια ένταση η οποία ανύποπτα χτιζόταν καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς και ήρθε να ξεσπάσει με το αφοπλιστικό άκουσμα της εισαγωγής του "Nema" και την παγερή συνειδητοποίηση της απώλειας του Μάκη Τσαμκόσογλου στη θέαση των άδειων, κατάφωτων πλήκτρων. Κι ενώ το κοινό χειροκροτούσε με συγκίνηση μπροστά στην απογυμνωμένη αυτή έκφραση της απώλειας –που όσο πιο αδιαπραγμάτευτη στεκόταν μπροστά μας, τόσο πιο πεισματικά κλωτσάγαμε την αποδοχή της– οι Mother Οf Millions ήρθαν να μας σώσουν, προσφέροντας το καλύτερο σωσίβιο: τη μουσική τους.
Έκτοτε τα πάντα απέκτησαν μια υπερβατική διάσταση, την οποία δύσκολα μπορεί να περιγράψει κανείς σε όσους δεν μετείχαν σε αυτό το γεγονός-μνημόσυνο, με την έννοια της υπενθύμισης μιας ζωής μέσα στη μουσική και το πάθος για όσα εκπροσωπούσε. Κάθε κιθαρισμός στα δάχτυλα του Κώστα Κωνσταντινίδη, κάθε δόνηση στο μπάσο του Πάνου Πρίφτη, κάθε κρούση στα τύμπανα του Γιώργου Μπουκαούρη και κάθε λαρυγγισμός από τα μέσα του Γιώργου Προκοπίου ήταν για τον Μάκη Τσαμκόσογλου: ένας ηχηρός, οριακός, εγκάρδιος χαιρετισμός στη ζωή του αγαπημένου τους φίλου.
Τα τραγούδια που επέλεξαν προέρχονταν τόσο από το Sigma του 2017 ("Silence", "Spiral", "Rome"), όσο και από τον τελευταίο τους δίσκο Artifacts (όπως το "Anchor", το "Amber" και το "Artefact"), οδηγώντας το κλείσιμο της βραδιάς λίγο μετά τη 1:00. Για το τέλος, η μπάντα αφιέρωσε στον Τσαμκόσογλου μια δική της εκτέλεση του "Wish You Were Here" των Pink Floyd, με τον κόσμο να δίνει το πιο ένθερμο χειροκρότημα στον Γιώργο Προκοπίου, για εκείνον τον λυγμό που πάλεψε με τόση προσπάθεια, στο δικαιολογημένα ακατόρθωτο ρεφρέν. Στο μεταξύ, το δύσκολο για τη βραδιά έργο των πλήκτρων μοιράστηκαν οι Οδυσσέας & Ορέστης Ζαφειρίου από τους Poem και ο Αντώνης Χατζηκωνσταντής από τους Need.
Φεύγοντας από τη συναυλία και παίρνοντας λίγη απόσταση από τη φόρτισή της, μπορώ πλέον να πω ότι αυτή η γιορτή για τη ζωή του Μάκη Τσαμκόσογλου δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Είχε νεύρο, δύναμη, πάθος, εκτόνωση, συγκίνηση και πολλή αγάπη –από τους μουσικούς που συμμετείχαν με το μεγαλύτερο δυνατό σεβασμό, την οικογένεια και τους φίλους που παρευρέθηκαν με τη μεγαλύτερη δύναμη ψυχής, μέχρι κι όλους όσους τίμησαν τη μνήμη του, απολαμβάνοντας τη μουσική που αγαπούσε.
Ακόμα κι αν δεν ξέρουμε πολλά για τη συνέχεια –παρά μόνο ότι θα συνεχιστεί το Mother Οf Millions όραμα, όπως ανάρτησε η μπάντα στην επίσημη σελίδα της στο Facebook– ευχόμαστε τα μέλη της να βρουν σύντομα τα πατήματά τους μέσα από το λυπηρό αυτό γεγονός, ώστε να ξανασηκωθούν και να συνεχίσουν να εξελίσσονται. Με τον Μάκη Τσαμκόσογλου να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του DNA τους, για πάντα.
{youtube}CsneWhiB7ko{/youtube}
