Και τι άλλο μπορεί να σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς για «ξέφρενο party» –συνδυασμός λέξεων κάπως αχρησιμοποίητος πια– αν όχι ήχοι και δραστηριότητες του 20ου αιώνα; Με άλλα λόγια, την Τετάρτη που μας πέρασε στήθηκε μια μικρή μουσική περιήγηση στα 1960s κι έπειτα χρόνια της ελληνικής ποπ, με αφορμή τα 20 χρόνια της Τεχνόπολης.
Με τον κόσμο να εισέρχεται εγκαίρως παρ' όλο που το κέντρο ήταν κλειστό για αρκετή ώρα, αντίκριζες κυρίως ζευγάρια, αλλά και παρέες, με το ηλικιακό φάσμα να κυμαίνεται στο 30+. Απέναντί τους, στη σκηνή, έμελλε να βρεθούν καλλιτέχνες που στάθηκαν σημείο αναφοράς για την εγχώρια ποπ, αλλά κι εκείνοι οι οποίοι μετέπειτα τους μελέτησαν/διασκεύασαν.
Τη βραδιά άνοιξε ο Monsieur Minimal με το τραγούδι "Erotica", από τον τελευταίο του, ομώνυμο δίσκο (2017). Iδιαίτερα ευδιάθετος και εξωστρεφής, μας καλωσόρισε σε μια ατμοσφαιρική περιήγηση του έρωτα, καθώς δεν παρέβλεπε να ανακοινώνει κάθε φορά με ποιο τραγούδι θα συνεχίσει. Από το “Εδώ” και το “Τα Πιο Όμορφα Μας Πράγματα”, κατόπιν, σειρά είχε η εμφάνιση της Ανδριάνας Μπάμπαλη με το “Φλερτ” και το “Σ' Αγαπώ”.
Με αυτήν τη βουτιά στα βαθιά, ωστόσο, ίσως χρειάζεται να φέρουμε στην επιφάνεια και μια συγκεκριμένη αντίληψη που έχουν ορισμένοι: να μπερδεύουν δηλαδή την ελαφράδα τέτοιων τραγουδιών, με την ευκολία. Όμως δεν είναι έτσι. Μπορεί να μην υπάρχει τίποτα το πολύ εξεζητημένο, αλλά προδιαθέτει να έχεις μια ερμηνεία με βάθος και μια θεατρικότητα –αν δεν μπορείς να τα δώσεις αυτά, το τραγούδι μοιάζει να χάνει τον χαρακτήρα του. Έτσι, ενώ το “Crazy Girl” και η διασκευή στο “Ο Άνθρωπός Μου” ταίριαξαν απόλυτα στη Μπάμπαλη, στο τραγούδι του Νίκου Μαμαγκάκη ήταν σαν να πέρασε απλά κοιτώντας. Και το ίδιο ακριβώς συνέβη και με το ντουέτο της με τον Δάκη στο “Μίλα Μου”.
Ο οποίος Δάκης, με τη σειρά του, ξεσήκωσε το κοινό με το καλησπέρα, επιβεβαιώνοντας την επιλογή του από τον Monsieur Minimal για την πρόσφατη επιτυχία τους “Στιγμή”. Αέρινος, ελαφροκίνητος και παραστατικός, μας άπλωσε το χέρι για να μας σύρει στα κινηματογραφικά σοκάκια της Ύδρας ανάμεσα σε Γοργόνες και Μάγκες ("Τόσα Καλοκαίρια), μας έκανε να του βγάλουμε το καπέλο για ερμηνείες σαν κι αυτήν στο “Κορίτσι Στάσου Να Σου Πω” και μας χόρεψε με 1980s/1990s επιτυχίες του σαν το "Τσάι Με Λεμόνι", τη "Θωρακισμένη Mercedes" και το "Αλαλούμ". Το πρώτο κομμάτι της συναυλίας έκλεισε κατόπιν με τους τρεις τους να τραγουδούν μαζί το “Αγκαλιά”.
Με το πέρας ενός 10άλεπτου διαλείμματος και εν μέσω πομπώδους ήχου, έκανε επιτέλους την έμφανισή του o μοναδικός, θα τολμούσα να πω, Μιχάλης Ρακιντζής. Και, χωρίς πολλά-πολλά, μας έμπασε με το “14 Φλεβάρη” και το “Απαγωγή” στο νόημα της βραδιάς. Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί, ο Ρακιντζής αρέσκεται στις εκπλήξεις. Έχει δηλώσει εξάλλου αρκετές φορές ότι θέλει να ανανεώνει τα τραγούδια του, ίσως και να τα κάνει αγνώριστα. Πράγμα που το πέτυχε.
Πολλοί μάλιστα απ' το κοινό προσπαθούσαν να μαντέψουν κάθε φορά πριν μπουν οι στίχοι ποιο κομμάτι μπορεί να έπαιζε, χωρίς ωστόσο ιδιαίτερη επιτυχία –κάτι που προκαλούσε ξάφνιασμα, δίνοντας έναν παραπάνω ενθουσιασμό. Τα σόλο του Θοδωρή Ζήρα (κιθάρα), ακόμα και το μπλουζάκι του Γιώργου Πανταλoύ (keyboards) με στάμπα Iron Maiden, καθιστούσαν δεδομένο ότι ο ήχος του Ρακιντζή έχει σκληρύνει. Αυτό ίσως να δυσκόλεψε τα ηχεία της Τεχνόπολης, προξενώντας διάφορα μπουκώματα, πάντως δεν πτόησε κανέναν ιδιαίτερα.
O Ρακιντζής δεν επέμεινε όμως μόνο στα πειραγμένα του κομμάτια, τα ονομαζόμενα και «παλαβιάρικα» (όπως ο ίδιος τα χαρακτήρισε). Τα ηλεκτρονικά στοιχεία αγκάλιασαν τα ανατολικά –στα οποία το κοινό το κουνούσε λίγο παραπάνω– και έπειτα τα πιο μελωδικά σημεία, όταν έφτασε η ώρα για κάποιες μπαλάντες. Υπήρχε δηλαδή ένα μέτρο, που έδειχνε μελετημένο. Ακούστηκαν μεταξύ άλλων τα “Μωρό Μου Φάλτσο”, “Δεν Πάμε Καλά”, “Εγώ Και Ο Πουφ”, “Μη Μου Μιλάς Για Καλοκαίρια”, αλλά και το γκράντε cult κομμάτι “S.A.G.A.P.O.”, για να κλείσει το κύριο μέρος του live με το “Δικός Σου Για Πάντα”, πριν το μικρό encore που ολοκλήρωσε τη συναυλία.
Μπορεί λοιπόν να έχουν πάψει πια οι ακραίες εκδηλώσεις των fans (δεν ξηλώνουν πια κεραμίδια για μπουν στο καμαρίνι του), αποδείχθηκε όμως ότι διατηρούν μια σταθερή σχέση με τον Μιχάλη Ρακιντζή. Μπορεί και ο ίδιος να φόρεσε γραβάτα για τις Smooth Jazz Nights που παρουσίασε πέρυσι στον Σταυρό Του Νότου, αλλά σε όλα αυτά παραμένει ειλικρινής, οικείος, cool πάνω στη σκηνή και ταυτόχρονα εκείνο το σκληρό αγόρι με τα ιδρωμένα 1980s μπλουζάκια: δεν δίστασε δηλαδή να την πει τσαμπουκαλεμένα σε κάποιον από το κοινό, όταν του πέταξε μια εξυπνάδα περί φακών επαφής.
Είτε για καλό, είτε για κακό (κόντρες και αγάπες), είτε από περιέργεια ή από νοσταλγία και αναζήτηση μιας παλιάς ανεμελιάς, η επιστροφή σε εκείνες τις εποχές που ανέδειξαν τον Μιχάλη Ρακιντζή σε εγχώριο pop star συνεχίζει, απασχολεί και στρέφει κόσμο και καλλιτέχνες προς ανάγνωσή της.
{youtube}lvsPwYZFUG4{/youtube}
