Τα 20 της γιόρτασε την περασμένη Πέμπτη η Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, με ένα μεγάλο αφιέρωμα, το οποίο έμοιαζε με μουσικό ταξίδι στον χρόνο, κάνοντάς μας να νιώσουμε πως είναι «Ξανά 1999». Πρωταγωνιστές του, πολλοί από όσους μεσουρανούσαν τότε στο ελληνικό τραγούδι, αλλά και κάποια νέα πρόσωπα.
Με χαλαρή προσέλευση κόσμου, και τους περισσότερους να έχουν πιάσει ήδη από νωρίς τις θέσεις των καθήμενων, η αναδρομή στο τιμώμενο έτος ξεκίνησε λίγο μετά τις 21:00. Πρώτη αναφορά στα Ξύλινα Σπαθιά και το "Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι", με τη Nalyssa Green να ανοίγει την αυλαία στις ελληνικές επιτυχίες των ημερών εκείνων.
Πολύ σύντομα τη συνόδευσε και η Νατάσσα Μποφίλιου στο δεύτερο κουπλέ, με μουσικούς και κοινό να απέχουν ωστόσο κάπως από τη συναυλιακή θερμότητα που θα περίμενε κανείς. Συνθήκη στην οποία συνέβαλε ίσως και η αρκετά μετριασμένη ενορχήστρωση του τραγουδιού, εμβληματικού παρ' όλα αυτά για την ελληνική ροκ δισκογραφία. Άλλωστε το μεγαλύτερο μέρος του αφιερώματος κινήθηκε στη συνέχεια δίνοντας έμφαση στο «έντεχνο» πρόσωπο της εποχής εκείνης, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Έτσι, αμέσως μετά, ο καλλιτεχνικός επιμελητής, οικοδεσπότης και κιθαρίστας της βραδιάς Μανώλης Φάμελλος προλόγισε την «πρωταγωνίστρια της χρονιάς», Ελένη Τσαλιγοπούλου. Η οποία μάς θύμισε το "Του Έρωτα Σημάδι" μαζί με τον Γιάννη Παπαγεωργίου, με το κοινό ωστόσο να μην είναι ακόμη έτοιμο να ανταποκριθεί στις πάσες της ερμηνεύτριας για το πάντοτε ευκταίο sing-along.
Με το "Παραμύθι" του Ορφέα Περίδη από την Κορίνα Λεγάκη και τον Γιάννη Παπαγεωργίου, το "Θα 'Μαι Κοντά Σου" του Αλκίνοου Ιωαννίδη από τον Δημήτρη Κοψή (τον οποίον αργότερα συνόδευσε ο Στάθης Δρογώσης για το "Πού Να Σε Βρω" των Ενδελέχεια) και το "Νερό Της Βροχής" του Μανώλη Φάμελλου (που το ερμήνευσε ο ίδιος μαζί με τον Απόστολο Ρίζο), άρχισε σιγά-σιγά να στήνεται στη σκηνή της Τεχνόπολης ένα είδος μουσικής σκυταλοδρομίας, με σκυτάλη τα πιο χαρακτηριστικά ελληνικά τραγούδια στο τέλος του προηγούμενου αιώνα.
Κάπως έτσι θυμηθήκαμε και μπάντες που εκεί γύρω στο 1999 εγκατέλειψαν τα μουσικά πράγματα με τη μορφή που τις ξέραμε, π.χ. Τα Φώτα Που Σβήνουν, από τα οποία ο Γιάννης και ο Χάρης Μιχαηλίδης των Δραμαμίνη μας θύμισαν τη "Ζωή Που Τρέχει". Αμέσως μετά, οι αδερφοί Μιχαηλίδη πέρασαν τη σκυτάλη στη Nalyssa Green για το "Θέλω Να Σε Ξεπεράσω" του Φοίβου Δεληβοριά, ο οποίος το ίδιο βράδυ γιόρταζε την Ταράτσα του –ένα τετράγωνο δίπλα– κάνοντας αισθητή την απουσία του από το αφιέρωμα μιας χρονιάς που αναμφίβολα έφερε τη σφραγίδα του.
Κάνοντας ωστόσο αυτή τη σκέψη, για καλλιτέχνες που σημάδεψαν την εποχή εκείνη, σχεδόν εξαγνιστικά εμφανίστηκε επί σκηνής η φιγούρα του Κ.ΒΗΤΑ, για το δικό του "Η Δύναμη της Αγάπης". Το οποίο αποδόθηκε με εκείνο το χαρακτηριστικό, ανεπαίσθητο βιμπράτο του, που χτυπά διάνα την πιο τρυφερή φλέβα των 1990s –όσο σκληρό κι αν ακούγεται εν τω μεταξύ αυτό, στα παιδιά της γενιάς μου τουλάχιστον, όσα νιώθουμε ότι το 1999 είναι μόλις 10 χρόνια πίσω.
Μια επίσης αφοπλιστική (για ακόμη μία φορά) ερμηνευτική παρουσία ήταν κι εκείνη της Μαρίας Παπαγεωργίου, η οποία με το δικό της χρώμα και συναίσθημα μας πήγε ξανά στο έργο του Ορφέα Περίδη, τραγουδώντας το "Για Πού Το 'Βαλες Καρδιά Μου", αλλά και το "Χορός Με Τη Σκιά Μου" του Μάνου Χατζιδάκι, που πίσω στο 1999 ακούσαμε για πρώτη φορά με τη φωνή της Δήμητρας Γαλάνη.
Καθώς έκλειναν επίσης 20 χρόνια από τα Φτηνά Τσιγάρα του Ρένου Χαραλαμπίδη, περίοπτη θέση στο πρόγραμμα είχε και το "Summertime Ιn Prague" του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου από το soundtrack της ταινίας· όχι ωστόσο με τη φωνή της Έλλης Πασπαλά, αλλά με την Κορίνα Λεγάκη και την Κατερίνα Ντούσκα.
Αργότερα, μάλιστα, η Ντούσκα έμελλε να ξεπεράσει τον εαυτό και τα στιλιστικά της στεγανά, τραγουδώντας το "Αυτή Η Νύχτα Μένει", σε αναπόφευκτη –δυστυχώς ή ευτυχώς– αναμέτρηση με την πρώτη διδάξασα, Δήμητρα Παπίου. Παρ' όλα αυτά έδωσε μια ερμηνεία απρόβλεπτη και απόκοσμη, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα και ιντριγκαδόρικη για πολλούς, το βάρος της οποίας σήκωσε αξιοπρεπώς μόνη της.
Σαγηνευτική ήταν ακόμη και η εμφάνιση της Νατάσσας Μποφίλιου αμέσως μετά, η οποία με το ένα πόδι πάτησε στιβαρά στο έντεχνο ρεπερτόριό της με το "Όνειρο Ήτανε" του Αλκίνοου Ιωαννίδη, και με το άλλο στις αναφορές της δικής της εφηβείας, λέγοντας μαζί με τον Θοδωρή Μαυρογιώργη τη "Γιορτή"· στην οποία μια λανθασμένη «είσοδος» την έκανε να ξαναξεκινήσει το κομμάτι από την αρχή, αφού το να αγνοήσει το λάθος θα ήταν «ασέβεια απέναντι στις Τρύπες», όπως η ίδια μας είπε.
Λίγο αργότερα ήρθε η ώρα επιτέλους να ανοίξει λίγο το γκάζι της βραδιάς. Το εγχείρημα έβγαλε εις πέρας ο Νίκος Πορτοκάλογλου, ο οποίος χτύπησε ενδεχομένως τη μοναδική rock 'n' roll χορδή του αφιερώματος με τα ηλεκτρισμένα "Παιχνίδια Mε Tο Διάβολο" (από το ομότιτλο άλμπουμ) και το "Είναι Ωραία Να Πέφτεις" του Φάμελλου.
Η αιθέρια παρουσία της Μελίνας Κανά ανέλαβε στη συνέχεια το πέρασμα από τους βουκολικούς ρυθμούς του Θανάση Παπακωνσταντίνου με το "Αερικό", η ανταπόκριση στο οποίο δήλωσε ξεκάθαρα πως το κοινό της βραδιάς ήταν κάθε άλλο παρά «θανασακικό»· χωρίς πάντως αυτό να στερήσει από την τραγουδίστρια μια μεγαλοπρεπή ερμηνεία.
Άλλος ένας «βετεράνος» που ιντρίγκαρε τη δυναμική της βραδιάς στη συνέχεια ήταν ο Φίλιππος Πλιάτσικας, ο οποίος μαζί με τους αδερφούς Μιχαηλίδη και τον Στάθη Δρογώση τίμησε τους Πυξ Λαξ με τα "Ένα Γέλιο Κρεμασμένο Στο Μπαλκόνι" και "Είναι Ωραία Η Θάλασσα", όντας ο μοναδικός που έθιξε πως «τουλάχιστον το 1999 το κοινό ήταν όρθιο». Πικάροντας έτσι τους καθήμενους, κάνοντάς τους επιτέλους να σηκωθούν και να χορέψουν.
Το τελευταίο και μεγάλο «πυροβολικό» του προγράμματος ήταν ομολογουμένως ο Γιάννης Κότσιρας, μια παρουσία τόσο ευγενής, αλλά και τόσο ερμηνευτικά άρτια και αψεγάδιαστη μέσα στον χρόνο, που μαζί με τον Απόστολο Ρίζο τίμησε την επιτυχία του Θάνου Μικρούτσικου και του Βασίλη Παπακωνσταντίνου με τις "Μικρές Νοθείες". Ήταν όμως ο "Φύλακας Άγγελος" αμέσως μετά, με τη φυσαρμόνικα δια στόματος του ίδιου του Κότσιρα, που αποτυπώθηκε ως μία από τις πιο αντιπροσωπευτικές στιγμές του Ξανά 1999.
Με τη σύμπραξη κατόπιν της Ελένης Τσαλιγοπούλου και του Νίκου Πορτοκάλογλου στο "Δε Μας Συγχωρώ" –του μοναδικού «πρωτότυπου» ζευγαριού της εποχής εκείνης που είδαμε ζωντανά το βράδυ της Πέμπτης στην Τεχνόπολη– η βραδιά οδηγήθηκε στο τέλος της. Ένα τέλος δικαιωματικά αφιερωμένο στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, με το πλήρωμα του Διαστήματος 1999 (όπως ονομάστηκε η ολότητα των συμμετεχόντων, παραπέμποντας στο ιστορικό σίριαλ επιστημονικής φαντασίας) να τραγουδά σύσσωμο μαζί με τον κόσμο "Και Τι Ζητάω"· με τις φωνές και τα φώτα της Τεχνόπολης να λούζουν με χαμόγελο και συγκίνηση την εικόνα και τη φωνή του αγαπημένου καλλιτέχνη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες εβδομάδες.
Σε όλο αυτό το ταξίδι στο 1999, τους καλλιτέχνες συνόδευσαν ο Θάνος Μιχαηλίδης στα τύμπανα, ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης στο μπάσο, ο Αλέκος Βουλγαράκης στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Βαγγέλης Κατσαρέλης στην τρομπέτα, ο Χρήστος Αλεξάκης στα πλήκτρα και ο Άρης Ζέρβας στο τσέλο, με τις υπογραφές του Στέφανου Δανιηλίδη και του Μανώλη Φάμελλου στις ενορχηστρώσεις και του Χρήστου Παπαμιχάλη στην επιμέλεια του προγράμματος.
18 φωνές χάρισαν λοιπόν μια ευχάριστη ρετροσπεκτίβα του ελληνικού 1999, με διάθεση περισσότερο νοσταλγική και λιγότερο εορταστική (όπως θα περίμενε κανείς), που έφερε ωστόσο κοντά όχι μόνο δύο γενιές σημαντικών ερμηνευτών και μουσικών, αλλά και ένα κοινό ποικίλων ηλικιών. Το οποίο, 20 χρόνια μετά, τοποθετεί ακόμα με πάθος και ενθουσιασμό τα τραγούδια αυτά στο επίκεντρο της έκφρασης και της καθημερινότητάς του.
{youtube}o3Zb9bSP3yk{/youtube}
