Όλο λέω δεν θα το ξανακάνω κι όλο επαναλαμβάνω την κακή συνήθεια με τις πρεμιέρες των καλλιτεχνών. Να, όπως και στην περίπτωση της Παυλίνας Βουλγαράκη στο Πειραιώς 131, την Παρασκευή που μας πέρασε.
Δεν είναι ενδεικτικές μιας παράστασης οι πρεμιέρες, για πάρα πολλούς λόγους. Συνήθως συγκεντρώνουν «σικέ» κοινό από φίλους και γνωστούς του καλλιτέχνη, που τον αγαπούν ως άνθρωπο μεν, τον εκτιμούν, αλλά έχουν πάει και άπειρες φορές σε live του. Με αποτέλεσμα είτε να μην πολυδίνουν σημασία σε όσα γίνονται, είτε να εμφανίζουν μια παράξενη «κτητικότητα» απέναντί του, είτε –και αυτό είναι το χειρότερο– να θορυβούν κατά τη διάρκεια της συναυλίας.
Παράλληλα λοιπόν με το άγχος του για τη νέα σειρά εμφανίσεων, ο καλλιτέχνης έχει να «παλέψει» και να διαχειριστεί τους κοντινούς του, οι οποίοι δεν είναι ούτε οι πιο αντικειμενικοί, ούτε οι πιο προσηλωμένοι, ούτε οι καλύτεροι ακροατές. Τέλος πάντων, όλα αυτά –για μένα– περιγράφουν μια «δουλειά» πανδύσκολη και διόλου επιθυμητή. Ας περάσουμε όμως από τη θεωρία στην πράξη, στα του ίδιου του live δηλαδή.
Όσοι έχει τύχει να διαβάσετε παλαιότερα σημειώματά μου για την Παυλίνα Βουλγαράκη, γνωρίζετε ότι την πιστεύω σαν τραγουδοποιό και τραγουδίστρια. Εκτιμώ τον παράξενο, «μοναχικό» δρόμο στον οποίον βαδίζει και έτσι –καλώς ή κακώς– έχω αποκτήσει προσδοκίες από εκείνη. Και δεν έχω παράπονο: τις περισσότερες φορές, με «φροντίζει». Ακόμα και σε εμφανίσεις της που δεν βρίσκεται σε φουλ φόρμα, πάντοτε θα βρω στιγμές να με «τρυπήσουν» και να με κάνουν να κλείσω τα μάτια και να ονειρευτώ/συγκινηθώ. Αυτή δεν είναι άλλωστε και μία από τις θεμελιώδεις λειτουργίες του τραγουδιού; Να σε βγάλει από τον βούρκο της συναισθηματικής καθημερινότητας και να σε «ξεπλύνει»/«θεραπεύσει» από τα δικά σου;
Το πέτυχε η Βουλγαράκη αυτό, στην πρεμιέρα της στο Πειραιώς 131. Λιγότερο από προηγούμενες φορές, αν με ρωτάς, αλλά το πέτυχε. Σε μια βραδιά που (όπως την αντιλήφθηκα εγώ), δεν ήταν στα πολύ καλά της. Με πήρε όμως μαζί της όταν τραγούδησε τον στίχο «έχω έναν άγριο τσακωμό απ’ τη γέννα» (μουσική/στίχοι: Σταμάτης Μορφωνιός) ή τον άλλο «για όσα αγάπησα και για όσα έχασα» ή εκείνον που με εξυπηρετεί κάθε φορά «γύρω απ’ το κεφάλι μου μένει ένα φεγγάρι κι είναι το μόνο στη ζωή που με κουμαντάρει» ή αυτόν τον κοινής αποδοχής που λέει «νόμιζα ότι δεν σπάω».
Αν πρέπει να παραδεχτώ κάτι στο τέλος αυτού του σημειώματος, είναι πως δεν ήμουν στα καλύτερά μου το βράδυ της Παρασκευής. Για λόγους που δεν αφορούν στην παρούσα ανταπόκριση. Ωστόσο, η ψυχολογία πάνω, κάτω και ολόγυρα της σκηνής, παίζει πάντοτε ρόλο στη διαμόρφωση του τελικού πορίσματος. Στα υπόψιν, φίλτατε αναγνώστη.
Τέλος, η Παυλίνα Βουλγαράκη είναι –για μένα– μια ξεχωριστή περίπτωση στο ελληνικό μουσικό χωριό. Όποτε επιχειρεί ή καταπιέζεται να ενσωματωθεί στις συνήθειες των «συγχωριανών» της, αλλοιώνει τον χαρακτήρα της. Όποτε παίρνει αποστάσεις και χάνεται μέσα στην αισθητική και στην προσωπικότητά της, δημιουργεί όμορφα πράγματα (κάτι που αποδεικνύεται στην τραγουδοποιία της).
Υ.Γ. 1: Οι διασκευές του "Ζήτα Μου Ό,τι Θες" (μουσική/στίχοι: Χάρις Αλεξίου) και του "Ιδανικός Κι Ανάξιος Εραστής" (μουσική: Γιάννης Σπανός/ποίηση: Νίκος Καββαδίας) ήταν διασκευές πραγματικές, οι οποίες προσθέτουν αξία και γεύση στα «υλικά» των πρωτότυπων τραγουδιών.
Υ.Γ. 2: Κάποτε, σε ένα μουσικοκριτικό σημείωμα, παρέλειψα να αναφερθώ σε μια τραγουδίστρια που συμμετείχε σε συναυλία, γιατί δεν με είχε αγγίξει καθόλου η καλλιτεχνική της παρουσία. Δεν θα κάνω το ίδιο λάθος, λοιπόν. Ο Δημήτρης Κόψης έχει μεγάλο δρόμο να διανύσει, αν επιθυμεί (με την ψυχή του) να σταδιοδρομήσει στο ελληνικό τραγούδι. Θέλει δουλειά, κόπο και πόνο το «σπορ». Και σίγουρα θέλει και γνώση πέρα από το (διαφημισμένο ως μοναδικό προαπαιτούμενο) συναίσθημα. Στη δική μου συνείδηση, για παράδειγμα, απαγορεύεται τραγουδιστής που ανεβαίνει στο «πατάρι» να μη μπορεί να κάνει δεύτερες σε ένα τραγούδι. Είμαι αυστηρός; Το καλό που μου θέλω, ναι.
{youtube}4iwrKnVGKUc{/youtube}
