Οι σπουδαίες συναυλίες, αυτές δηλαδή που σου μένουν στο μυαλό και που ορίζουν τη διάθεσή σου για μέρες μετά το τέλος τους, δεν είναι ποτέ εκείνες που προέρχονται από επιθετικό marketing και που ο κόσμος είναι κουρδισμένος να ζήσει ένα μεγάλο μουσικό γεγονός. Οι σπουδαίες συναυλίες είναι αυτές που διαθέτουν τη σπίθα του αυθορμητισμού. Και μένουν στη μνήμη πιο έντονα γιατί «συνέβησαν» ξαφνικά, χωρίς κανείς να το περιμένει. Είναι αυτές που μοιάζουν αυτοσχέδια πράξη αγάπης για τη μουσική, στις οποίες είχες την τύχη να είσαι μέρος τους, δίπλα σε ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί χωρίς καλά-καλά να περιμένουν τι θα δουν. Η εμφάνιση του Κωνσταντίνου Βήτα στο Piraeus 117 Academy, είχε όλα τα παραπάνω σπουδαία χαρακτηριστικά.
Τη βραδιά ζέσταναν με τις τρυφερές τους μελωδίες οι Midnight Zeros, ένα ενδιαφέρον ηλεκτρονικό σχήμα, το οποίο δείχνει ότι έχει να προσφέρει στο αστικό daydreaming –αυτό που ξεκινάει από τους Morcheeba και φτάνει μέχρι τους Chromatics. Θα ήθελα να τους δω να παίζουν σε μικρότερο χώρο, θα ήθελα να δω τον Νίκο Φραγκούλη να έχει περισσότερη αυτοπεποίθηση, όπως επίσης θα ήθελα να δω την Αλίκη Μεταλληνού να απαγκιστρώνεται από το κράτημα του μικροφώνου, ώστε να εκμεταλλευτεί τον χώρο γύρω της, αλλά και την κίνησή της. Θεωρώ ότι με τον καιρό, θα τα καταφέρουν.
Ωστόσο τίποτα δεν μπορούσε να μας προϊδεάσει για την υπέροχη, γεμάτη ενέργεια και τέρμα απολαυστική εμφάνιση του Κ.ΒΗΤΑ. Πιθανότατα ο ίδιος να ξαναβρήκε το mojo του μετά το περσινό, άριστο live των Στέρεο Νόβα στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Πάντως το σίγουρο είναι ότι μας χάρισε ίσως την καλύτερη και πληρέστερη συναυλία του εδώ και πολλά χρόνια, με μία άψογη setlist, η οποία λειτουργούσε σαν δυνητικό best of. Ο Βάιος Μαχμουντές στα πλήκτρα υπήρξε αλάνθαστος, ο Φώτης Καραογλάνης στις κιθάρες έδινε παραπάνω layers στις γνωστές μελωδίες και ο Βαγγέλης Μπαλιούσης στα τύμπανα πρόσφερε στα κομμάτια οργανική ραχοκοκαλιά. Όλοι μαζί έπαιξαν θαυμάσια και πλαισίωσαν τον Κ.ΒΗΤΑ, όσο τραγουδούσε με την καρδιά του.
Αυτό που έκανε ξεχωριστή τη συγκεκριμένη συναυλία, ήταν ο τρόπος με τον οποίον «απευθύνονταν» ο Κ.ΒΗΤΑ, ο τρόπος δηλαδή με τον οποίον «ένιωθε» ξανά τα τραγούδια του. Σαν να βρήκε από την αρχή το πάθος που τον έκανε να γράψει το "Δεκατρία". Σαν να ένιωσε ξανά την αέναη συναισθηματική αγωνία που κουβαλάει το "Σήμα". Κάτι τον έκανε να ξαναστραφεί στην τρυφερή ταπεινοφροσύνη που κρύβουν τα "Ατέλειωτα Χρυσάνθεμα". Μας επικοινώνησε την ηλιόλουστη, χορευτική εξωστρέφεια της "Χρυσαλλίδας" όπως ακριβώς της άξιζε. Μας έκανε να χαθούμε στη beat ποίηση και στον αστικό σπαραγμό που έχουν τα "Κορίτσια Καριέρας", αλλά και στις σκόρπιες, πονεμένες αναμνήσεις του "Μιράντα", όσο νιώθαμε ξανά την προαστιακή ματαιότητα του "Πάρτι". Η "Νέα Μόδα" (από τον περσινό Ουρανό των Στέρεο Νόβα) συντόνισε τους καρδιακούς παλμούς όλων των ακροατών με τρόπο συγκινητικό. Κι όλα αυτά χωρίς κανέναν ψυχαναγκασμό για καλή performance. Όλα συνέβησαν «μαζί» με τον κόσμο: με χορό, με κίνηση, με χαμογελαστά πρόσωπα, με αγκαλιές αγάπης και με τρυφερότητα.
Πέρα από τους τρεις μουσικούς που όπως είπαμε κρίνονται άξιοι συγχαρητηρίων για την άριστη εμφάνισή τους, μου έκανε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίον αγκάλιασε ξανά το υλικό του ο Κ.ΒΗΤΑ. Αλλά το σημαντικότερο ήταν πως έδειχνε τόσο απορροφημένος απ’ τα τραγούδια του, ώστε δεν είχε συναίσθηση του πόσο καλά έπαιζε. Όσοι τον έχουν παρακολουθήσει αρκετές φορές live, καταλαβαίνουν τι εννοώ. Σαν να αγάπησε ξανά τις δημιουργίες του, σαν να τις ευχαριστιόταν όσο ποτέ.
Επιπλέον, τους έδωσε νέα ώθηση: το "Δεν Είναι Αργά", ας πούμε, δεν είχε ακουστεί ξανά τόσο αισιόδοξο και ειλικρινές. Ακόμα και τα καινούρια τραγούδια απ' το πρόσφατο EP Περίεργη Ώρα (Puzzlemusik, 2019) απόκτησαν διαστάσεις που προσωπικά δεν βρήκα στην ηχογράφηση. Η «χίπικη ευδαιμονία» λ.χ., την οποία συναντούσα στο "Κόκκινο Φως", δεν ήταν πια ένα ρεφρέν-τσίχλα, αλλά ένα πολύτιμο mantra αγάπης. Και η αποστασιοποιημένη, αστρική περιπλάνηση της ομώνυμης "Περίεργης Ώρας", ακούστηκε στις πραγματικές, εξομολογητικές της διαστάσεις.
Φυσικά τα διαχρονικώς αγαπημένα "Όλο Αυτό Που Ποτέ" και "Κύμα" προκάλεσαν αβίαστο sing-along, το οποίο ήρθε πάντως σαν επιβράβευση για τις 2 θαυμάσιες ώρες στη σκηνή. Θα μπορούσαν οι τέσσερίς τους να παίζουν άλλες 2 ώρες, κανείς δεν θα είχε αντίρρηση. Αυτό καταφέρνουν οι σπουδαίες συναυλίες που, όπως είπα στη αρχή, διαθέτουν τη σπίθα του αυθορμητισμού.
{youtube}7V7YybiR8To{/youtube}
