Σε αλλαγή ταχύτητας και μεγεθών, η δημιουργική τριάδα Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Θέμης Καραμουρατίδης & Νατάσσα Μποφίλιου κάνουν ένα βήμα πλάγιο· παίρνοντας απόσταση από το δικό τους υλικό κοιτάζουν προς τα έσω, επιλέγοντας συνάμα έναν μικρότερο, πιο προσωπικό χώρο, σε σύγκριση με τις μεγάλες μουσικές σκηνές όπου τους είδαμε τα τελευταία χρόνια.
Στο Κρεμλίνο, λοιπόν, φτιάχνουν επί σκηνής ένα σαλόνι και μας καθίζουν σε παχιά χαλιά και τροφαντά μαξιλάρια, ώστε να αναδημιουργήσουν εκείνη την παρεΐστικη συνθήκη που φαίνεται άρρηκτα συνδεδεμένη με το υλικό με το οποίο επέλεξαν για να αναμετρηθούν. Η βραδιά κάνει ένα μεγάλο βήμα, που καλύπτει ένα φάσμα από το τέλος της δεκαετίας του 1960, μέχρι και τα τέλη των 1990s, με σαφές ωστόσο κέντρο βάρους τη δεκαετία του 1980.
Στο σαλόνι μας υποδέχτηκε το βιντεοκλίπ του "Ζήτα Μου Ό,τι Θες", ενώ η πρώτη ερμηνεία της Μποφίλιου ήρθε με τους "Eμιγκρέδες Της Ρουμανίας". Ακούσαμε μάλιστα και τον Ευαγγελάτο να δίνει κατεύθυνση στη βραδιά σαν να 'ταν ηχογραφημένος σε κασέτα, καθοδηγώντας τόσο τη setlist, όσο και τις διαθέσεις.
Λένα Πλάτωνος, Τάνια Τσανακλίδου, Αρλέτα και Φοίβος Δεληβοριάς περπάτησαν χέρι-χέρι με Χάρις Αλεξίου, Γιώργο Νταλάρα και Ελευθερία Αρβανιτάκη, με μία ενδιάμεση, νοσταλγική ρετροσπεκτίβα σε τραγούδια τίτλων της ελληνικής τηλεόρασης. Το πρώτο μέρος της βραδιάς φάνηκε πάντως να ταλανίζεται από προβλήματα στον ήχο για τη Μποφίλιου και τον Καραμουρατίδη, με ελάχιστες μάλιστα στιγμές (όπως το κορκολικό "Στους Πέντε Ανέμους") να τους βγάζουν τονικά εκτός. Ακόμα κι έτσι, όμως, η Μποφίλιου απέδειξε πως είναι ψημένη τραγουδίστρια: «καβάλησε» λοιπόν τα προβλήματα αυτά, οδηγώντας μας σε ένα pitch perfect δεύτερο μέρος.
Εκεί, η τριάδα απέτισε φόρο τιμής στους μεγάλους συνθέτες, με τη "Δημοσθένους Λέξιν", το "Ανεμολόγιο" και τη "Χοντρομπαλού" (σε μια άκρως συγκινητική εκτέλεση) να ανασύρονται από τη φαρέτρα με τα φορτισμένα άσματα, που τόσο καλά κατέχει η Νατάσσα Μποφίλιου.
Κατόπιν, η σκυτάλη πέρασε στην κατηγορία των εντεχνολαϊκών, τα οποία κάπως μας έβγαλαν από το σαλόνι και μας έβαλαν άρον-άρον στην τραπεζαρία, για να τα ακούσουμε παραφουσκωμένοι από ένα κυριακάτικο τραπέζι· μια αίσθηση ωστόσο που κλώτσησε λίγο, ως προς το τόσο συνεκτικό αφήγημα που είχε χτιστεί μέχρι τότε. Αλλά ο αποπροσανατολισμός καταπολεμήθηκε γρήγορα και η βραδιά βρέθηκε να κλείνει με τα "Μεταξωτά", το "Αερικό" και το "Της Καληνύχτας Τα Φιλιά" σε άψογο encore.
Η οικειότητα που αναπτύσσεται μέσα από την εγγύτητα που πρόσφερε ένας χώρος σαν το Κρεμλίνο, αποδείχθηκε άσσος στο μανίκι της Μποφίλιου. Η ερμηνεύτρια μοιάζει άλλωστε να τρέφεται από ένα τόσο προσωπικό αλισβερίσι με το κοινό της, σπινθηρίζοντας από ενέργεια και δίνοντας ερμηνείες που μαρτυρούν το πόσο κοντά της κρατάει όσα τραγούδια διακοσμούν το προσεκτικά φτιαγμένο σύμπαν από τα δικά της Ελληνικά Διάφορα.
Ενώ τις τελευταίες σεζόν την είδαμε να επιλέγει μεγάλα μαγαζιά για τις παραστάσεις της (δικαίως, μιας και το όνομά της τα σηκώνει), ήταν αναζωογονητικό να τη βλέπουμε ξανά βιζαβί και κοντά μας. Κάπως δηλαδή γεννιέται έτσι και η επιθυμία να τη δούμε να αναμετριέται και πάλι με το ίδιο της το υλικό, σε έναν «επιπαλάμιο», ξεγυμνωμένο χώρο· μόνη και θάλλουσα, με τη φωνή της να δονεί καρέκλες και σώματα.
Η παράσταση αυτή αποτέλεσε λοιπόν ένα θαρραλέο βήμα για το τρίδυμο, που απεκδύθηκε την κουβέρτα ασφαλείας του υλικού του και τόλμησε να δημιουργήσει μία βραδιά εξ ολοκλήρου στηριγμένη σε τραγούδια που δεν έχουν συνδεθεί με τη φωνή της Μποφίλιου. Αλλά ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα φέρει το γεγονός ότι έχουν φτάσει πλέον σε ένα σημείο στο οποίο είναι ικανοί να στηρίξουν μία τέτοια πρόταση, χωρίς να μπορεί κανείς να τους φορέσει τον τίτλο της cover band.
Ίσως είναι οι μόνοι εκπρόσωποι της γενιάς τους με τόσο στιβαρό υλικό, που να επιτρέπει τέτοιες κινήσεις.
{youtube}MMCCo5LYIjw{/youtube}
