Ποιος μπορεί να σκεφτεί καλύτερη επιλογή από τον George Gershwin για ένα φεστιβάλ που θέλει να πραγματοποιήσει συναυλία γύρω από το θέμα «πιάνο και τζαζ»; Οι ιδιοφυείς δημιουργίες του πολυτάλαντου Αμερικανού έχουν πλέον δώσει σχήμα στη συνθήκη του πιάνου μέσα στην τζαζ μουσική, κάνοντας έτσι το έργο του να παραμένει (σχετικά) επιδραστικό ακόμα και στη σημερινή εποχή.
Η βραδιά στη γεμάτη αίθουσα της Εναλλακτικής Σκηνής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής χωρίστηκε σε ορχηστρικά, πιανιστικά σόλο και τραγούδια για φωνή και πιάνο, με το παγκάκι του πιάνου να φιλοξενεί τους Αντώνη Ανισέγκο, Δημήτρη Θεοχάρη και Χαράλαμπο Αγγελόπουλο και τα ορχηστρικά να περνούν στα χέρια της ΑΣΟΝ (Αθηναϊκή Συμφωνική Ορχήστρα Νέων) σε διεύθυνση Βλαδίμηρου Συμεωνίδη.
Πρώτος εμφανίστηκε ο εξαιρετικός Ανισέγκος. Αγαπημένη μορφή της εγχώριας τζαζ, «καβάλησε» τις συνθέσεις του Gershwin με δυναμισμό και πυγμή. Αν και κάπως ανήσυχο, το παίξιμο του Ανισέγκου έδωσε μία πιο λογική προσέγγιση στο υλικό του συνθέτη, αποσπώντας τον θαυμασμό του κοινού. Σειρά κατόπιν είχε η ΑΣΟΝ, μαζί με τον Χαράλαμπο Αγγελόπουλο. Αν και νεαροί, οι μουσικοί της ορχήστρας φάνηκαν να καταλαβαίνουν ικανοποιητικά τη γλώσσα του Gershwin, αποδίδοντας τις συνθέσεις του με ευαισθησία και καλαισθησία. Με σαφές βάρος στα πνευστά και με χαρακτηριστικά μετρημένη χρήση σουρντίνας, οι ήχοι περιδινούνταν στον χώρο άλλοτε ράθυμοι κι άλλοτε θριαμβευτικοί, πιστοί σε κάθε περίπτωση στις πρωτότυπες διαθέσεις τους.
Η συνθήκη κάπως φάλτσαρε ωστόσο όταν ανέλαβε τα ηνία η Μαρία Μητσοπούλου, φέρνοντας μια κλασικιστική προσέγγιση στα τραγούδια του Gershwin. Αν και σωστή, η υψίφωνος διαβαίνει στο αμήχανο ενδιάμεσο μεταξύ του λυρικού θεάτρου και των τζαζ μελωδιών του Αμερικανού συνθέτη. Κι ενώ ο ίδιος ο Gershwin αποτελεί γέφυρα των ειδών, εκείνη δεν κατάφερε να αποδώσει τόσο επιτυχημένα τη σύνδεση αυτή. Αποκορύφωση της αμηχανίας, η βραχύβεια προσπάθειά της στο scatting, με τα συριστικά και χειλικά σύμφωνά της να ηχούν παντελώς παράδοξα. Πέρασε λοιπόν από τα πλέον αναγνωρίσιμα τραγούδια του Gershwin ("Summertime", "It Ain’t Necessarily So") με πρόδηλη σαστιμάρα, ειδικά μπροστά σε ένα κοινό που μάλλον είχε έρθει να ακούσει περισσότερο εγκεφαλικές αποδόσεις.
Αποκορύφωμα της βραδιάς δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο από το αριστούργημα του Gershwin, "Rhapsody In Blue". Σύνθεση που αψηφά τους περιορισμούς των ειδών και περιδιαβαίνει με μακροσκελή, σίγουρα βήματα μεταξύ της τζαζ, της κλασικής και της ποπ μουσικής, έριξε το Σάββατο το ειδικό της βάρος επάνω στις πλάτες του Αντώνη Ανισέγκου (συνοδεία της ορχήστρας)· βάρος το οποίο ο πιανίστας επωμίστηκε επάξια. Η συναυλία τελείωσε έτσι με το κοινό να εκθειάζει ένθερμα τους μουσικούς, ως ένα ευχαριστώ για τη συγκινητική αυτή συνθήκη που χτίστηκε στις εκπνοές του φθινοπώρου στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
{youtube}cB0vWmjRTuA{/youtube}
