Μετά τη sold-out επιτυχία της 1ης του μέρας στο Six d.o.g.s., στο ραντεβού με τον Φοίβο Δεληβοριά για τη back-to-back παρουσίαση των 2 τελευταίων του δίσκων Ο Αόρατος Άνθρωπος (2010) και Καλλιθέα (2015), προστέθηκε άλλη μία ημερομηνία. Μόνο που στο δεύτερο αυτό ραντεβού, δεν φάνηκε κανείς.
Προφανώς δεν κυριολεκτώ με την παραπάνω φράση. Το Six d.o.g.s γέμισε για τα καλά και τη 2η μέρα (μάλιστα η επιλογή της παραγωγής να περιορίσει τον αριθμό των εισιτηρίων σε μόλις 300 για κάθε παράσταση ήταν αρκετά σώφρων). Ωστόσο, έχοντας δει ζωντανά τον Δεληβοριά ουκ ολίγες φορές και έχοντας ζήσει ανάμεσα στο κοινό του, δίνω στον εαυτό μου το περιθώριο να είμαι αυστηρή –χωρίς να ανακαλώ την αδυναμία μου στο πρόσωπό του, δεδομένου ότι είναι από τους αγαπημένους μου Έλληνες συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδιστές.
Στην εν λόγω περίσταση, ωστόσο, δεν θα ήθελα να επεκταθώ στο έργο του, γιατί σε αυτό μόνο το καπέλο θα μπορούσα να του βγάλω. Θεωρώ την Καλλιθέα ως το «magnum opus» του και τον Αόρατο Άνθρωπο έναν πολύ καλό δίσκο, ενώ εκτιμώ τον ίδιο τον δημιουργό για την ευγένεια και την ειλικρίνειά του.
Όμως το live της Τρίτης στο Six d.o.g.s., με άφησε σχεδόν κενή. Επικρατούσε γενικότερα μια άβολη ατμόσφαιρα στο γνωστό στέκι της Αβραμιώτου, σημαντικό σημείο της οποίας ήταν το γεγονός ότι ο κόσμος μιλούσε ακατάπαυστα· χωρίς να μπορώ να κρίνω εάν υπήρχε κάποια σχέση αιτίας/αιτιατού γι' αυτό που συνέβαινε.
Είναι σύνηθες πια στις συναυλίες να υπάρχουν γέλια και άσχετες συζητήσεις: δυστυχώς ή ευτυχώς, τα περισσότερα live έχουν ενταχθεί πια στον μύλο που λέγεται «διασκέδαση». Όταν όμως υπάρχει πραγματική φασαρία σε μια συναυλία, η οποία ενίοτε ξεπερνά και τη ζωντανή μουσική, η συμπεριφορά αυτή γίνεται σταδιακά μια νόρμα, ιδιαίτερα προβληματική μάλιστα. Ειδικά όταν πρόκειται για περιστάσεις στις οποίες ο καλλιτέχνης επικοινωνεί ως επί το πλείστον με τον στίχο. Και ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι –ευτυχώς για πολλούς από εμάς– τέτοιου είδους καλλιτέχνης.
Αυτές είναι περισσότερο εντυπώσεις που προέκυψαν από τη συναυλία ως εμπειρία, η οποία ανέκαθεν προϋποθέτει αμοιβαιότητα και συγχρονισμό.
Μια στιγμή τέτοιου συγχρονισμού –ίσως η μοναδική– ήταν όταν ο Δεληβοριάς γύρισε το μικρόφωνο προς τον κόσμο, για να πούμε όλοι παρέα το "Καταφύγιο". Τότε επικράτησε σιγή και ακούγονταν χορωδιακά και σχεδόν εξαγνιστικά μόνο οι φωνές των παρευρισκομένων να τραγουδούν «…μα εσύ κι εγώ περνάμε μια ζωή σ’ ένα λεπτό, κι ύστερα το χαρίζουμε κι αυτό».
Όσον αφορά στη μουσική διαδρομή της βραδιάς, ξεκίνησε από το "Bolero" για να διασχίσει ολόκληρο τον Αόρατο Άνθρωπο, μέσα από άλλες καρδιές, ωροσκόπια και αποκηρυγμένα τραγούδια. Το υπόλοιπο μισό της ήταν εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στην Καλλιθέα, με τον "Μπάσταρδο Γιο", την "Κική" και το "Κουνελάκι" να σεργιανίζουν μπροστά στα μάτια μας με τη σιωπηλή δύναμη του στίχου, τον οποίο αγκάλιαζαν μουσικά ο Σωτήρης Ντούβας στα τύμπανα, ο Κωστής Χριστοδούλου στα πλήκτρα, ο Κώστας Παντέλης στις κιθάρες και η Νεφέλη Φασούλη στα φωνητικά.
Η ιδέα της συνάντησης των δύο αυτών δίσκων ήταν ομολογουμένως επιτυχημένη, καθώς από ιστορίες χαμένου έρωτα περνούσαμε σε ιστορίες χαμένης παιδικής αθωότητας, είτε τη ζήσαμε όπως θέλαμε, είτε όχι.
Άλλωστε, οι στίχοι και οι μουσικές του Φοίβου Δεληβοριά θα είναι πάντα το πιο πιστό μας καταφύγιο από την ειδεχθή πραγματικότητα. Δυστυχώς, όμως, η συγκεκριμένη βραδιά φοβάμαι πως ήδη πέρασε στα αζήτητα.
{youtube}aYojhWWacwU{/youtube}
