Παρουσίαση όχι ενός, αλλά δύο δίσκων για το καλό συγκρότημα των Afformance την Πέμπτη το βράδυ στο Six d.o.g.s. Με τα Pop Nihilism και Music For Imaginary Film #1 να περιμένουν ζεστά-ζεστά τους ακροατές και τις ακροάτριές τους στον χώρο του merch, τα πράγματα στη σκηνή εξελίχθηκαν όπως περίπου αναμενόταν, δηλαδή με τους Afformance να τα παρουσιάζουν με πειστικό τρόπο, μπλέκοντάς τα και με κάποια παλιά τους, σαφώς πιο post-rock προδιαγραφών. Ο κόσμος που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά τους ήταν αρκετός για να δημιουργηθεί μια ζεστή ατμόσφαιρα, χωρίς πάντως να γίνεται το αδιαχώρητο.
Τη βραδιά άνοιξε ο Alex Dante με ένα ημίωρο set, το οποίο επιτέλεσε θαυμάσια την εισαγωγική λειτουργία του. Ο Dante εστίασε σε ό,τι θα πρέπει περίπου να θεωρείται ως το σήμα κατατεθέν του μέχρι τώρα, δηλαδή στις προσαρμογές των Νυχτερινών του Σοπέν στις χορδές της ηλεκτρικής του κιθάρας (οι οποίες προσαρμογές, όπως μας είπε, θα κυκλοφορήσουν σύντομα και σε δίσκο). Όχι και το πιο εύκολο εγχείρημα, ομολογουμένως, να στέκεσαι μόνος σου πάνω στη σκηνή (με μόνο ένα αμυδρό feedback να σε συνοδεύει κι αυτό πολύ περιστασιακά) και να πρέπει να γεμίσεις τον ηχητικό χώρο με την ερμηνεία σου πάνω σε ένα απαιτητικό κείμενο. Εκτός από τη δεξιοτεχνία που προϋποτίθεται, χρειάζεται κι ένα άλλου είδους άγγιγμα (μελωδικό, δομικό ή πιο …συναισθησιακό), τέτοιο που θα μας απομακρύνει από τον κρύο χαρακτήρα ενός «ρεσιτάλ» και θα δώσει στις νότες και στις υπέροχες αυτές μελωδίες μία ζωντάνια και μια ροή με τις οποίες θα μπορέσουν να γαργαλήσουν το θυμικό ακόμα και όσων (εμού συμπεριλαμβανομένου) δεν έχουν ακριβώς μεγαλώσει με γαλλικά και πιάνο. Και ομολογώ πως το θυμικό (τουλάχιστον το δικό μου) γαργαλήθηκε επαρκώς.
Πάντως, αυτή η ροή (ή η έλλειψή της) νομίζω πως είναι από τα σημεία στα οποία μπορούμε να (ανα)κρίνουμε μια μουσική, ιδίως στη συναυλιακή εκδοχή της. Κι ο Alex Dante τα κατάφερνε θαυμάσια (και) στο εν λόγω επίπεδο, με εκείνον τον τρόπο του να αιωρείται μέσα στις μελωδίες και με τη χροιά της κιθάρας του –τόσο γλυκιά και τόσο διάφανη, που γινόταν σχεδόν αέρινη. Κάπου στο ενδιάμεσο των Νυχτερινών, στάθηκε και σε 2 κομμάτια από τον Μεγάλο Ερωτικό του Μάνου Χατζιδάκι (“Ποιος Είν’ Τρελός Από Έρωτα” και “Λιανοτράγουδα”), επιφυλάσσοντας και σ’ αυτά μια παρόμοια φροντίδα.
Αφού χειροκροτήθηκε και ευχαρίστησε (εμάς για την ησυχία και την προσοχή μας και τους Afformance για τη φιλοξενία), ο Alex Dante έδωσε ευγενικά τη θέση του στους οικοδεσπότες, για το κυρίως πιάτο της βραδιάς.
Τους Afformance, τώρα, τους είχα προσωπικά αφήσει στην πιο post-rock πλευρά του μουσικού χάρτη. Και ομολογώ πως χάρηκα όταν διαπίστωσα πως έχουν κάνει αρκετά βήματα από εκεί, όχι απαραίτητα γιατί έχω κάτι με το ίδιο το post-rock ή με το πώς το προφέρανε οι ίδιοι, αλλά γιατί πλέον μπορούν να ξανοιχτούν (και όντως ξανοίγονται) σε μια επιφάνεια πολύ ευρύτερη για να έχουν ανάγκη το post-rock ή οτιδήποτε τόσο συγκεκριμένο. Ίσως η όλη εξέλιξη να έχει όντως να κάνει με τη φαντασία, όπως το επισημαίνουν κι οι ίδιοι στον τίτλο του ενός από τα δύο νέα άλμπουμ τους: το γεγονός ότι το φιλμ δεν είναι υπαρκτό αλλά φανταστικό, σημαίνει πως είναι δυνητικό, πως ανοίγεται σε μια ολόκληρη γκάμα επιλογών και εργαλείων δόμησης της μουσικής, δηλαδή του λόγου εκείνου που δεν αρθρώνεται με λέξεις, μα με ήχους.
Η απομάκρυνση από το post-rock σημαίνει απομάκρυνση κι από τις αναγκαιότητές του. Σημαίνει μια πιο γόνιμη διαχείριση των εντάσεων της μουσικής, τη διοχέτευσή της σε διάφορα επίπεδα, πέρα από το απλώς γραμμικό. Και στη σκηνή του Six d.o.g.s., οι Afformance μάς παρουσίασαν μια μουσική με πολύ φροντισμένες δυναμικές, μια μουσική που δεν ξοδευόταν σε ανώφελες εντάσεις, γνωρίζοντας ίσως ότι οι τελευταίες δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της αύξησης των ντεσιμπέλ, αλλά κάτι βαθύτερο.
Υπήρχαν βέβαια και οι εκρήξεις. Υπήρχαν όμως και πολλά σημεία στα οποία η ένταση διαχεόταν μέσα σε ένα ομιχλώδες και πιο αραιό μουσικό περιβάλλον ή έπαιρνε τιμές πέρα από τις προφανείς. Υπήρχαν, τέλος πάντων, αρκετά σημεία στα οποία θα μπορούσε κανείς να σταθεί, για διαφορετικούς λόγους στο καθένα. Συγκρατώ, προσωπικά, ορισμένες έξυπνες αντιστροφές μεταξύ εμπροσθοφυλακής-οπισθοφυλακής, φορές δηλαδή που ανακάλυπτες ότι το στοιχείο που έδινε την ένταση στη μουσική δεν ήταν οι ωραία διαπλεκόμενες κιθάρες (τρεις τον αριθμό), όπως αρχικά φαινόταν, αλλά η rhythm section και ιδίως οι γεμάτες μπασογραμμές. Συγκρατώ επίσης και μια τραγουδιστική στιγμή, στην οποία θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Afformance φλέρταραν με τη σόουλ, χωρίς ταυτόχρονα να αφήνουν τις ομίχλες και τα σκοτάδια τους.
Αν έχω μία ένσταση, έχει να κάνει με την ισορροπία στη χρήση των προηχογραφημένων. Με κάποια σημεία δηλαδή στα οποία η λάιβ επιτέλεση αρκούνταν σε χρωματισμούς και τονισμούς ή τέλος πάντων σε μια κάπως επικουρική λειτουργία, αφήνοντας στις προηχογραφημένες λούπες την άρθρωση των θεμάτων και των κύριων μουσικών επιχειρημάτων. Υπήρχαν, βέβαια, και πολλές περιπτώσεις όπου οι εν λόγω ισορροπίες ήταν απολύτως λειτουργικές.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η μουσική των Afformance κατάφερε να βρει αυτή τη ροή για την οποία λέγαμε προηγουμένως –μια δική της ροή. Και πως οι ίδιοι έδειξαν από τη σκηνή του Six d.o.g.s. ότι είναι πλέον ένα συγκρότημα με χαρακτήρα, το οποίο δεν χρειάζεται να ακολουθεί μια συγκεκριμένη τάση για να δώσει νόημα στις ιδέες του.
{youtube}1uVHP_Ukc28{/youtube}
