Το 'χω στην καρδιά μου το An Club. Τόσες αναμνήσεις, τόσα live τεράστιας σημασίας. Ένα αποπνικτικό κι εκκωφαντικό υπόγειο, σαν πειρατικό καράβι στο Nησί των Θησαυρών (λέγε με Εξάρχεια), εκεί όπου όλα μπορούν να συμβούν, με όλες τις δυνατές παραλλαγές, και όλα τα δυνατά και αδύνατα συναισθήματα, να τα νιώσεις όλα μονομιάς. Ως άλλο CBGBs, μα χωρίς το τέλος και με όλη την αίγλη του παρελθόντος, τόσο χάρη στα εγχώρια μουσικά ορόσημα, όσο και στις εμφανίσεις καλλιτεχνών του εξωτερικού που άφησαν πραγματικά το στίγμα τους στον θρυλικό πια συναυλιακό χώρο. Παρέα με το νεότερο ηλικιακά Gagarin 205, γιόρτασαν λοιπόν τα γενέθλιά τους: το ένα της εφηβείας του, το άλλο της ωριμότητάς του, σε παράλληλο φεστιβαλικό μοτίβο, το οποίο δεν μπορώ να γνωρίζω επακριβώς εάν «κλώτσησε» στα νούμερα της προσέλευσης.
Πάντως την περασμένη Παρασκευή το An Club ήταν σχεδόν άδειο στις 9 και τέταρτο που κατέφτασα, ενώ ο Στάθης Δρογώσης έπαιζε τις πρώτες συγχορδίες στο ηλεκτρικό του πιάνο. Όπως πριν από 16 χρόνια, όταν ανέβηκε στην ίδια σκηνή παρέα με τους τότε συνοδοιπόρους (τα Φώτα Που Σβήνουν), έτσι και σήμερα, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του για την πρόσκληση, λέγοντάς μας πόσο σημαντικό είναι και για εκείνον το Αn. Η δε ερμηνεία του φάνταζε αντιστρόφως ανάλογη με το μέγεθος του κοινού που παρακολουθούσε από κάτω: γεμάτη πάθος και ευθύβολη, αν και η άρθρωσή του στο τραγούδισμα –σε σχέση με το παρελθόν– δεν μπορώ να πω ότι μου πολυαρέσει πια.
Κάτι σαν να «παραμασάει» τα λόγια του, σαν να μην πατάει πολύ τις λέξεις και τις συλλαβές του, τέτοια πράγματα, καθ' όλα υποκειμενικά ασφαλώς, είναι που πλέον με δυσκολεύουν να παρακολουθήσω τις εικόνες και τα συναισθήματα τα οποία περιγράφει στα άκρως μελωδικά και διηγηματικά του τραγούδια, ειδικά εκείνα της σόλο του καριέρας. 20 λεπτά το set του, με γνώριμες συνθέσεις όπως τα "Φεύγει Η Ζωή", "Κανέλλος", "Δε Σε Ξεχνώ" και "Τα Φώτα Που Σβήνουν", ήταν αρκετό για να ζεσταθεί ο σχετικά «παγωμένος» χώρος του Αn, o οποίος άρχισε κάπως να γεμίζει, καθώς πλησίαζε το set των Sexy Christians.
Αν και είχα ακούσει τριγύρω πολλά θετικά για το πόσο δυνατό, δεμένο και διασκεδαστικό είναι αυτό το νεότατο και ξεχωριστό «post-funk-punk» κουαρτέτο, δεν περίμενα να επισκιάσουν τις εμφανίσεις πολύ πιο έμπειρων γκρουπ που θα ακολουθούσαν στο πρόγραμμα της βραδιάς. Δεμένοι, δυνατοί, μα και με απεριόριστο αυτοσαρκασμό, οι Sexy Christians κουβαλάνε τη στόφα συγκροτημάτων όπως οι Cramps, οι Stooges, οι Talking Heads, αλλά και οι Sonic Youth –ειδικά στους κιθαριστικούς παροξυσμούς– κι έκαναν το διαρκώς αυξανόμενο κοινό να λικνιστεί, να χαμογελάσει, να γουστάρει, πράγμα που είναι και ζητούμενο άλλωστε. Με πρωτότυπες συνθέσεις, αυτό ήταν και το μοναδικό γκρουπ που και έφερε το merchandise του στον χώρο (CDs, μπλουζάκια κλπ.), αλλά και που προσέφερε τα περισσότερα στο μικρό, μα σφιχτό σαν αυγό set του.
Απ' ό,τι φαίνεται, τόσο fun, ορμή και δεξιοτεχνία, βρίσκεις πια κυρίως στα νεότερα γκρουπ, τα οποία δεν πάσχουν από τις ανασφάλειες, τις ενοχές και τα τραύματα των μεγαλύτερων ηλικιακά συγκροτημάτων. Καθώς μάλιστα ρόλαρε το set, διέκρινα ακόμη πινελιές από LCD Soundsystem, όσον αφορά στην περίσσια γκρούβα και στα beats τους, αλλά και κάτι από την αιχμηρή αλητεία των πρώιμων B-52's, η οποία βρισκόταν σε αρμονία με τα α-λα-Fugazi και Dinosaur Jr. ξυράφια στις κιθάρες. Όλα ωραία και καλά, απλά κράτησε λίγο, αφού έτσι πρόσταζε ο προγραμματισμός.
Έχοντας καιρό να δω τους Echo Tattoo, περίμενα με ενδιαφέρον το δικό τους set, καθώς η νυν σύνθεσή τους περιλαμβάνει ετερόκλητα μέλη, μα και κάποια νεότερα, γύρω από τον βασικό πυρήνα που συγκροτούν ο Πάνος Κουρτσούνης (ηλεκτρική κιθάρα) και η Εύη Χασαπίδου-Watson (φωνητικά). Η εμφάνισή τους, αν και περιείχε δυνατές συνθετικές στιγμές και από τις 3 δισκογραφικές τους δουλειές, έμοιαζε ελαφρώς αμήχανη, διεκπεραιωτική και κάπως χλιαρή: η σπουδαία φωνή της Χασαπίδου-Watson δεν διέθετε τη γνώριμη λάμψη και τη θρυλική δύναμή της (λόγω ασθενείας, απ' ό,τι πληροφορηθήκαμε από μικροφώνου), αλλά και γενικώς το γκρουπ δεν κατάφερε να μεταδώσει ικανοποιητικά κάτι από τη «γεύση» που άφηναν οι συναυλίες του παρελθόντος.
Έτσι, παρόλο που η Χασαπίδου-Watson διατηρεί τη σήμα κατατεθέν της ζωηρή κινητικότητα επί σκηνής, το αποτέλεσμα ήχησε αδύναμο και ανομοιογενές. Από την άλλη, προφανώς και ήταν συγκινητική, όσο και απαραίτητη, η συμμετοχή των Echo Tattoo σε αυτήν την επέτειο του An Club, με σπουδαία κομμάτια όπως τα "Firefly", "The Wave", "Over", "Room Οf Toys", "Unconditional Love" (αχ, και πώς περίμενα το "Roses Ιn Frozen Gardens" από το ντεμπούτο τους!), όμως προσωπικά θα περιμένω το επόμενο live τους. Θεωρώ άλλωστε ότι το ιστορικό γκρουπ έχει ακόμα πράγματα να χαρίσει στους καιρούς μας, ακόμα και δισκογραφικά, εάν το επιθυμεί.
Και ήρθε η στιγμή για τα «αναγεννημένα» πια Διάφανα Κρίνα, με το An Club να είναι πλέον σχεδόν γεμάτο και μάλιστα με ενθουσιώδες κοινό. Κατόπιν του πρόσφατου comeback, με τον Παναγιώτη Μπερλή ν' αναλαμβάνει (πέρα από τα πλήκτρα) και τον ρόλο του βασικού τραγουδιστή –στη θέση του εκλιπόντα Θάνου Ανεστόπουλου– το κουιντέτο μοιάζει να θέλει ξαναμπεί στο παιχνίδι της δημιουργίας, της δισκογραφίας και της συναυλιακής δραστηριότητας. Επιδεικνύοντας υψηλό επίπεδο, τόσο στην performance, όσο και στον ήχο, ο οποίος παραμένει δεμένος, αιχμηρός κι ατμοσφαιρικός, όσο μελαγχολικό κι αν είναι το ύφος και οι στίχοι του μυθικού γκρουπ.
Προσηλωμένοι και στωικοί, χάρισαν στο κοινό 1 ώρα (περίπου) γεμάτη με αξέχαστες συνθέσεις όπως "Κάθε Τι Που Ανασαίνει", "Ζωή Σαν Τη Δικιά Μου", "Όλα Αυτά Που Δεν Θα Δω", "Γιορτή" (αφιερωμένη στον εορτασμό του Αn), αλλά και ένα απρόσμενο για φεστιβάλ encore με τον "Μπλε Χειμώνα". Ο ήχος ισορροπημένος και πλούσιος –σχεδόν τόσο καλός όσο και των Sexy Christians– ο κόσμος εκστασιασμένος, χαμόγελα ολούθε, με το vibe της βραδιάς να φτάνει πραγματικά στο peak του όταν το ρολόι έδειξε μεσάνυχτα. Τα Διάφανα Κρίνα μας ευχαρίστησαν από καρδιάς και ολοκλήρωσαν το απόλυτα ικανοποιητικό και αξιοπρεπές τους set με μία αίσθηση πως θα τα ξαναπούμε σύντομα.
Το κοινό, εμφανώς κουρασμένο και πιο περιορισμένο πια, υποδέχτηκε στη συνέχεια τους βετεράνους Closer, οι οποίοι έδειχναν ορεξάτοι και έτοιμοι να προσφέρουν τον καλύτερό τους εαυτό. Με έναν ντράμερ που πραγματικά «τσακίζει κόκκαλα» με τις εντάσεις και τη δεξιοτεχνία του –στην εναλλακτική πλευρά των μουσικών πραγμάτων πάντα– οι 4+1 («διακριτικό» ηλεκτρικό βιολί από τη Βασιλική Νικολοπούλου) προσέφεραν άλλη 1 περίπου ώρα αγγλόφωνου ροκ από τα παλιά, υπενθυμίζοντας και το δικό τους στίγμα που, όπως και να το κάνουμε, είχε σημασία για την εγχώρια παραγωγή και συναυλιακή δράση.
Η εκρηκτική και καθόλα επαγγελματική διάθεση του γκρουπ δεν φάνηκε βέβαια να συμβαδίζει με την κούραση και τον ολοένα μικρότερο αριθμό των παρευρισκομένων, που έμοιαζε να φυλλοροεί λεπτό στο λεπτό. Παρ' όλα αυτά, και για να είμαστε δίκαιοι, τίποτα από το περασμένο της ώρας, όσο και από το πλούσιο και μεστό πρόγραμμα της 2ης εορταστικής μέρας του An Club δεν πτόησε τους Closer. Οι οποίοι επιστράτευσαν πραγματικά «υπερηχητικές» εντάσεις και δυναμικές στο παίξιμό τους, ξανανιώνοντας πάνω στη σκηνή καθώς έπαιζαν τραγούδια όπως τα "Too Late", "Renaissance", "In Τhe Μarket", "Obsession", μα και πολλά ακόμη, αντλώντας το ρεπερτόριό τους και από τα 4 πονήματα που έχουν κυκλοφορήσει στα 20 περίπου χρόνια παρουσίας τους, on and off. Το ύφος της μπάντας παραμένει βέβαια σ' ένα πεδίο νοσταλγικό και μάλλον πεπερασμένο. Τους βγάζω ωστόσο το καπέλο για τις αντοχές και τη δεξιότητα να κρατάνε τόσο υψηλό το επίπεδο της απόδοσής τους, φέρνοντας στο μυαλό όλα τα «συγκοινωνούντα» γκρουπ του παρελθόντος, όπως τους Bokomolech, τους Make Believe, τους Film κ.ά.
Μια βραδιά γεμάτη συναίσθημα, νοσταλγία, ωραίες στιγμές, μα όχι και τόσο πολύ κόσμο όσο θα περίμενα, έφτασε στο τέλος της κατά τις πρώτες ώρες μετά τα μεσάνυχτα. Και σίγουρα, σε συνδυασμό με όλες τις υπόλοιπες ημέρες του παράλληλου φεστιβάλ An Club και Gagarin 205, συμπλήρωσε ένα παζλ αποκαλυπτικό για το τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα στην ανεξάρτητη μουσική παραγωγή και συναυλιακή δραστηριότητα. Να τα εκατοστήσει λοιπόν το Αn Club, να τα εκατοστήσει βέβαια και το Gagarin 205, και είθε ν' ανοίξουν και ακόμη περισσότεροι χώροι που θα γενούν μια μέρα θρυλικοί, φιλοξενώντας ακόμη περισσότερο κοινό κι ακόμα περισσότερα γκρουπ που θα πασχίζουν για το κάτι διαφορετικό.
{youtube}iIHJs4vn0hA{/youtube}
