Αν και το φεστιβάλ κινήθηκε μάλλον υπόγεια ως προς την προώθησή του, εν μέσω μάλιστα συναυλιακού πανζουρλισμού στην πόλη μας, το κάλεσμα για μια μαυρομεταλλική μάζωξη με (νοερό) φόντο το Παγανιστικό Φεγγάρι βρήκε τον στόχο του. Κι έτσι το Gagarin γέμισε και μάλιστα από σχετικά νωρίς, κάτι που πρόσφερε ζωντάνια τόσο στον χώρο, όσο και στη διάδραση της σκηνής με την πλατεία και τον εξώστη.
Πρώτοι βγήκαν οι Primal Cult, με 20άλεπτη αργοπορία –φάνταζε αδικαιολόγητη, καθώς το Gagarin είχε ήδη περισσότερο κόσμο από ό,τι βλέπεις συνήθως στα support των συναυλιών– η οποία ...διαιωνίστηκε στη συνέχεια. Η μπάντα καταγράφεται ως διασκορπισμένη σε Αθήνα, Άργος και Λιβαδειά, κάτι που ίσως να έχει καθυστερήσει τη δισκογραφική της επιστροφή μετά το ΕΡ Timeless Paths του 2014. Ωστόσο το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ (Perennial Fire) είναι έτοιμο, οπότε στο set είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε μια γεύση, π.χ. με το εναρκτήριο "War, Father". Πρόκειται γενικά για αξιοπρόσεχτη περίπτωση συγκροτήματος, που έδωσε ένα σύντομο μα αληθινά σφιχτοδεμένο σόου, ποντάροντας σε έναν μελωδικό black metal ήχο με έντονες 1990s αναφορές. Έναν ήχο χωρίς εκπλήξεις, που όμως οι Primal Cult προσεγγίζουν από καρδιάς, κάτι που επί σκηνής οπωσδήποτε μέτρησε.
Τη σκυτάλη πήραν οι Synteleia, για μια εμφάνιση που ταρακούνησε για τα καλά το Gagarin και χειροκροτήθηκε δίκαια από ένα πλήθος το οποίο είχε αρχίσει αισθητά να πυκνώνει. Το αθηναϊκό γκρουπ βρίσκεται σε μεταβατική φάση, καθώς αφενός έχει νέο βασικό κιθαρίστα (Μάριος Κατσαντώνης) και ντράμερ (ο έμπειρος Νίκος "Yngve" Σάμιος), αφετέρου είναι στο στούντιο για τον επικείμενο πρώτο του δίσκο. Τίποτα όμως από αυτά δεν τους εμπόδισε από το να αποτυπωθούν καταιγιστικοί, εκσφενδονίζοντας προς το μέρος μας ένα thrashy, παλιομοδίτικο black metal με ρίζες στους Rotting Christ, κινητήριος άξονας του οποίου ήταν η επιβλητική ερμηνευτική παρουσία του Nyctelios. Έξτρα μπόνους οι στίχοι με τις αναφορές στον Μύθο του Κθούλου και τις συναφείς θεότητες, μόνο φάουλ η εκτέλεση του φρέσκου, σαμπ-νιγκουραθικού "The Black Goat Rites", για το οποίο ήρθε επί σκηνής η συμμετέχουσα στη στούντιο ηχογράφηση σοπράνο Μίνα Μόρφη, μα δεν ακούστηκε καθόλου, μάλλον γιατί κάτι έτρεχε με το μικρόφωνό της.
Σε αντίθεση με τα 2 προηγούμενα γκρουπ, οι επίσης «δικοί μας» Necrohell είναι μπάντα με δισκογραφικά χιλιόμετρα. Ωστόσο καταγράφηκαν φοβάμαι ως η (μόνη) απογοήτευση του Under The Pagan Moon Festival, καθώς άφησαν μεν να αιωρείται μια γνήσια νορβηγίλα στον αέρα, αλλά χωρίς να την κάνουν να μας καταπιεί και να μας ξεράσει. Το συγκρότημα έχει μεταπτυχιακό σε Darkthrone ορόσημα σαν το A Blaze Ιn Τhe Northern Sky (1992) ή το Under Α Funeral Moon (1993), γι' αυτό άλλωστε και ολάκερος Nocturno Culto ήρθε να συμμετάσχει στο νέο τους άλμπουμ Deathwings. Όμως ο τραγουδιστής τους Sorg είχε σκαμπανεβάσματα, καθώς άλλοτε ακουγόταν όπως του έπρεπε κι άλλοτε καπακωνόταν από τον καλολαδωμένο θόρυβο που παρήγαγαν οι συνοδοιπόροι του. Κάπου επίσης έχανε και το υλικό σε προσωπικότητα, με αποτέλεσμα να γίνουν αναπόφευκτες συγκρίσεις με ό,τι είχαμε δει ως τότε.
Την τάξη αποκατέστησαν οι Horn, η μόνη διεθνής παρουσία του φεστιβάλ, στη μόλις 2η συναυλία τους στη χώρα μας. Είναι γεγονός ότι οι Γερμανοί δεν διαθέτουν τη δυναμική να αναδειχθούν σε headliners, καθώς το υλικό τους είναι μονολιθικό και επαναλαμβανόμενο, κάτι που έκανε τα 45 λεπτά του set οριακώς αρκετά: ένα κομμάτι ακόμα να είχε παιχτεί, δηλαδή, και θα είχε αρχίσει η βαρεμάρα. Ό,τι όμως λείπει σε ποικιλία, αναπληρώνεται από μια «βάρβαρη» επίθεση στις αισθήσεις εκτελεσμένη με αγνό heavy metal τρόπο και αποδοσμένη στα γερμανικά (βοηθούν σε κάτι τέτοιο), στην οποία πρωτοστατούσε ο τραγουδιστής, μπασίστας και «εγκέφαλος» του γκρουπ Nerrath. Εντυπωσιακός ανάμεσα στους καταπληκτικούς session μουσικούς του, ο κατά κόσμον Niklas Thiele ερμήνευσε με τη μπρουταλιτέ μοναχικού ξυλοκόπου σε κεντροευρωπαϊκό δάσος με κωνοφόρα, δίνοντας ρέστα στο "Turm Am Hang" από τον ομώνυμο, φετινό δίσκο. Το ενθουσιώδες χειροκρότημα του κοινού στο φινάλε, τους άξιζε πέρα για πέρα.
Το οποίο κοινό, βέβαια, αδημονούσε για τους headliners Kawir και το έδειξε με ρυθμικά καλέσματα του ονόματός τους, ενόσω διαρκούσαν οι εργασίες στησίματος πάνω στη σκηνή. Σκεφτόμουν καθώς τους περίμενα πόσο νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι από το μακρινό 1994 –όταν εμφανίστηκαν, αντιμετωπιζόμενοι από σημαντική μερίδα του metal κόσμου ως «κουλαμάρα»– μέχρι σήμερα, που έχουν βουλώσει πολλά στόματα με ένα σερί καλών δίσκων, όντας ένα από τα λίγα διεθνώς ονόματα που πλέκουν παγανισμό και black metal αποφεύγοντας τις γνώριμες (και συχνά θλιβερές) κακοτοπιές. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν πως η εγχώρια μπάντα κέρδισε τη συναυλία στο Under The Pagan Moon με το καλημέρα, μπαίνοντας κατά τρόπο σαρωτικό, όσο και ψαρωτικό. Κακομεταχειρισμένο από μας τους μουσικούς δημοσιογράφους το επίθετο «σαρωτικός», όμως οι Kawir ήταν αυτό ακριβώς. Κι έτσι παρέμειναν, καθόλη τη διάρκεια του set.
Το γεγονός ασφαλώς ότι έχουν ολόφρεσκια κυκλοφορία σήμαινε ότι σημαντικό βάρος της φεστιβαλικής setlist θα κέντραρε εκεί, κάτι πάντως που η πλειονότητα τουλάχιστον του κόσμου στο Gagarin το περίμενε, αντιδρώντας μάλιστα με ενθουσιώδη χειροκροτήματα στα κομμάτια από το άλμπουμ Εξιλασμός. Είχαν πάντως και οι Kawir κανονίσει τις εκπλήξεις τους: στο "Agamemnon", έτσι, ήρθε επί σκηνής ο Αλέξανδρος Αντωνίου των Macabre Omen, ο οποίος τραγουδά μαζί τους και στη στούντιο εκτέλεση, μέσα (εννοείται) σε γενική αποθέωση. Κατά τα λοιπά, οι NWOBHM απόηχοι στις αδυσώπητες κιθαριές του Thertonax κι ο επιβλητικός Porphyrion, ο οποίος σκορπούσε το δέος με τις κραυγές του, στάθηκαν αρχιτέκτονες μιας άρτιας live εμφάνισης, που στεφάνωσε το Under The Pagan Moon Festival με δοξαστικό ζόφο, άκρως ταιριαστό στην περίπτωση.
{youtube}_vKslejdaGg{/youtube}
