Καταφτάνοντας στο Gagarin, συνειδητοποίησα ότι είχα καιρό να πάω εκεί. Κρατιόμουν, τ' ομολογώ, μακριά, γιατί με στεναχωρούσε που δεν θα έλεγα έστω ένα «γεια» με τον Νικόλα τον Τριανταφυλλίδη. Μη φανταστείτε τίποτα το βαθιά φιλοσοφημένο ή την υπέρτατη ατάκα, όμως να: όταν έπαιξε –ας πούμε– ο Barry Adamson, στις πρώτες μέρες του χώρου, νιώθαμε όπως στο Ρόδον· σαν να μας καλωσορίζει δηλαδή το Gagarin με θέρμη και μυστήριο, όντας σκαρωμένο για τη χαρά της μουσικής και για τις εμμονές του rock 'n' roll. Χρειαζόταν λοιπόν χρόνος για το «ας προχωρήσουμε», στο οποίο έπαιξε ίσως ρόλο και το πόσο έχει βουήξει ο τόπος για τους Chickn.
Μπαίνοντας στο 205 της Λιοσίων, ο συνονόματος Αδαμάντιος Καφετζής (ΑΚΑ Teranga Beat) ήδη δισκοθετούσε τις αφροψυχεδελικές του γκρούβες, με επιλογές ευχάριστες, καλαίσθητες, «βρώμικες» και λικνιστικές. Ο κόσμος που κατέφτανε ήταν ενθουσιώδης και νέος στην ηλικία, αλλά ακόμα λιγοστός. 10 παρά βγήκαν οι A Victim Of Society στη σκηνή, με καταιγιστική ροκ διάθεση, λιτή μα στιβαρή παρουσία, εκρηκτικά beats και κιθαριστικούς οχετούς –να 'σου βέβαια και ολίγα synths, με κλείσιμο ματιού στους πρώιμους Nine Inch Nails, αλλά και στους KMFDM. Τα στακάτα riffs, η ρυθμική τους συνέπεια και ο εξαιρετικός (και πολύ δυνατός σε ένταση) ήχος, με κέρδισε για τα πρώτα 20 λεπτά, όμως το υπερβολικό βάθος στην (κατά τα λοιπά ενδιαφέρουσα) φωνή του τραγουδιστή, με έκανε να κουραστώ περίπου στη μέση του set.
Κάτι που πιστεύω πως θα ταίριαζε τόσο στους A Victim Of Society, όσο και στους πρωταγωνιστές της βραδιάς, θα ήταν η χρήση οπτικού υλικού. Αυτό όμως δεν προέκυψε, οπότε προσπάθησα να ακολουθήσω τις ατραπούς των επαναλαμβανόμενων, ψυχωμένων beat και των βασανιστικών ηχητικών μοτίβων. Περιπτώσεις όπως οι U.N.K.L.E. και οι Ozric Tentacles θα χαίρονταν πιστεύω με το εγχώριο γκρουπ, έστω κι αν η εναλλακτική διάθεση των 1990s αποδεικνυόταν διάχυτη στην πρότασή τους. Με πλείστα προηχογραφημένα (ειδικά στις εισαγωγές των κομματιών), αποτέλεσαν συν τοις άλλοις και «χορευτική» πρόκληση, φέρνοντας ανά στιγμές κατά νου τους Chemical Brothers και τα clubs που γεμίζανε στα '00s. Το set έμοιαζε λοιπόν σαν ένα ψυχεδελίζον μετα-βιομηχανικό rock με εναλλακτικές εμμονές. Και τα 45 λεπτά της διάρκειάς του, ήταν όσα χρειάζονταν.
Το κοινό είχε στο μεταξύ αυξηθεί, γεμίζοντας τον κάτω χώρο του Gagarin: οικείς φάτσες από την ευρύτερη «σκηνή», μουσικοί, παραγωγοί, φίλοι και γνωστοί οι περισσότεροι, ήταν κάπως σαν να μετριόμαστε στο σήμερα, στο τώρα. Και στις 11 ακριβώς, μία δραστήρια κι ενθουσιώδης παρέα ανέβηκε στο πάλκο για να γιορτάσει όλα όσα την ενώνουν και μας ενώνουν, σ' ετούτη την ηλιόλουστη γωνιά του πλανήτη. Οι Chickn έπαιξαν το (φρέσκο) ντεμπούτο τους στην ολότητά του, αποδίδοντάς το με ένα νεοψυχεδελικό, γκρούβι funk 'n' blues που έφερνε στο μυαλό τα κρουστά του Tim Maia, με μια αίσθηση από τη freak σκηνή του Λος Άντζελες των 1970s, αλλά και με την αθωότητα του Woodstock και την πολυχρωμία που διέκρινε το funk των Parliament και του George Clinton, όπως και με την east coast αλητεία των Sonic Youth και των Jon Spencer's Blues Explosion.
Ένα στοιχείο που πραγματικά μου άρεσε, είναι η γκρούβα που διακρίνει το όλο εγχείρημα, μπολιασμένη με την ψυχεδέλεια, η οποία κατέχει και τα σκήπτρα του hype των τελευταίων ετών. Μάλιστα, η βραδιά κατέληξε ...χορευτική, με τα στακάτα riffs των Black Sabbath και των Iron Butterfly να σουλατσάρουν στον ήχο των Chickn, μαζί με τον (πρώιμο) Frank Zappa, μα και την περαστική psych εποχή ελληνικών συγκροτημάτων σαν τους Ακρίτας (οι οποίοι και διασκευάστηκαν από τη μπάντα). Άλλες επιρροές που αναδείχθηκαν στο live ήταν η γερμανική krautrock παράδοση, το πρωτο-prog rock του Canterbury και των Soft Machine, όπως και ο μεταλλικός στρόβιλος των Hawkwind, όλα βαλμένα στις κατάλληλες δοσολογίες. Με καντέντσες και τερτίπια, με κιθαριστικές τσιριμόνιες και σόλο φλεγόμενα ή περιπαικτικά, με φωνητικά γεμάτα echo και βάθος, μα και «καντρίζουσες» διαθέσεις που παρέπεμψαν σε Neil Young (με Crazy Horse), οι Chickn έμοιαζαν να αποτίνουν φόρο τιμής σε όσα αγαπούν και τους εμπνέουν, με ένα όμως υλικό που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από εκείνα.
Τρεις οι κρουστοί, τρεις οι κιθαρίστες, πλήκτρα, σαξόφωνο, αναλογικά synths, τύμπανα και μπάσο, με τους Baby Guru από κοντά και με τον Jack Heart να ροκάρει επί σκηνής, και με όλους τους φίλους τους πάνω, πίσω και κάτω από τη σκηνή. Για 90 συναπτά λεπτά, οι Chickn πραγματικά ξεσάλωσαν, προσφέροντας ένα θέαμα που έμοιαζε με πάρτι κάποιας επετείου: ένα εκρηκτικό και παραισθησιογόνο κοκτέιλ, χωρίς όμως –το ξαναλέω– τα visuals που θα συμπλήρωναν ιδανικά την περίσταση. Μεγάλη στιγμή της βραδιάς, η διασκευή στο "Oh Well" των Fleetwood Mac, της εποχής του Peter Green.
Από την άλλη, η εμμονική συνέπεια στη φόρμα, οι μακροσκελέστατες συνθέσεις –ή, έστω, η live εκδοχή εκείνων– όπως και η διάθεση για ατέρμονο jam (το encore π.χ. κράτησε 20 λεπτά), ήταν στοιχεία που ίσως κούρασαν μεγάλο μέρος του κόσμου, ο οποίος άρχισε διστακτικά ν' αποχωρεί πριν το πέρας της βραδιάς. Ήταν πάντως ένα συναυλιακό momentum που μας ήθελε στο Gagarin, για να γιορτάσουμε μαζί με μια μπάντα που γουστάρει να παίζει μαζί, δοκιμάζοντας συνταγές φτιαγμένες με βάση τα όσα έχει αγαπήσει (και αγαπά) από τη διεθνή εμπειρία. Ακόμα κι αν τούτη η περίσταση υπήρξε μια αποτύπωση της μέχρι τώρα διάθεσης και των γούστων αυτής της ομάδας που δεν μας αποκαλύπτει κάτι για τις περαιτέρω κινήσεις της, άξιζε τον κόπο να είμαστε εκεί.
{youtube}9agpDjXE5Ko{/youtube}
