Μια ζωηρή και άκρως ενδιαφέρουσα ροκ βραδιά εξελίχθηκε στη σκηνή του An club την Παρασκευή. Τρεις μπάντες γεμάτες ενθουσιασμό και με πολλά να αποδείξουν, μοιράστηκαν το εξαρχειώτικο stage και παρουσίασαν τραγούδια από τις νέες τους (επερχόμενες) δουλειές.
Πρώτοι στη σκηνή εμφανίστηκαν οι Voyage Limpid Sound, οι οποίοι πάντα είναι αξιοπρεπείς στα live τους και προσθέτουν ισόποσα τα «καρυκεύματα» διανοουμενίστικου χιούμορ και δεξιοτεχνίας στα καλοσχηματισμένα ψυχεδελικά nuggets τους. Το συγκρότημα γράφει μουσική με έναν ρομαντικό αναχρονισμό στην καρδιά του, τον οποίον και φροντίζει να μοιραστεί με το κοινό.
Αυτή η hip νοσταλγία για progressive rock μελωδίες, ωστόσο, δεν απογειώθηκε ακριβώς. Κάποια μάλιστα τραχιά περάσματα ανάμεσα στις δαιδαλώδεις συνθέσεις, φανερώνουν ότι χρειάζεται δουλειά ακόμα αν οι Voyage Limpid Sound θέλουν να κουβαλήσουν ένα τόσο μεγάλο φορτίο. Διαφορετικά θα πρέπει να παραμένουν σε πιο ηλιόλουστες, ψυχεδελικές συνθέσεις, αποφεύγοντας να χαθούν σε progressive μονοπάτια, για τα οποία δεν αρκεί η πρόωρη ωριμότητα.
Οι Whereswilder πήραν τη σκυτάλη και ανέλαβαν τον alternative ρόλο της βραδιάς, με κιθαριστικές εκρήξεις, δεμένες συνθέσεις και σωστή αντίληψη της εικόνας τους ως μπάντας. Τα κομμάτια της setlist δεν επέτρεψαν να υπάρξει κοιλιά και έδωσαν ικανοποιητική εικόνα στη σκηνή. Με τον νέο τους δίσκο να βρίσκεται στην αναμονή, οι Αθηναίοι απέδειξαν ότι μπορεί να είναι υπολογίσιμη δύναμη στην ελληνική ανεξάρτητη σκηνή, ότι έχουν σωστές αναφορές και ότι μπορούν να παίξουν με αξιώσεις σε ανοιχτούς χώρους και σε μεγάλο κοινό.
Ωστόσο, από κάποια στιγμή και μετά –παρά τον γενικά ευπρόσδεκτο ηλεκτρισμό και τη δεδομένη ποιότητα– τα τραγούδια τους έμοιαζαν κάπως επίπεδα σε αντίληψη και τα μοτίβα τους επαναλαμβανόμενα. Η έμπνευση και η τόλμη πρέπει να ξεμυτίσουν και η «ζώνη ασφαλείας» του alt rock πρέπει να παραμεριστεί, αν φυσικά το συγκρότημα θέλει να πάει παρακάτω.
Η εμφάνιση πάλι των Baby Guru ήταν από τις πιο αδύναμές τους, αλλά αυτό ελάχιστα μείωσε την ένταση με την οποία επικοινωνούν το υλικό τους και την απόλαυση που αποκομίζει ο υποψιασμένος ακροατής από τα πολυμορφικά τους τραγούδια. Ο Prins Obi (Γιώργος Δημάκης) αναδεικνύεται σε ικανότατο frontman, ο οποίος με τα φωνητικά του –σαν να απαγγέλει από την κορυφή του βουνού– δεν επιτρέπει στο κοινό να κοιτάξει αλλού ή να αφαιρεθεί.
Αν και νωχελικοί συγκριτικά με παρελθοντικές τους εμφανίσεις, οι Baby Guru έδειξαν στη σκηνή του An ότι συνεχίζουν να πειραματίζονται με διάφορα στυλ, συναισθήματα και γλώσσες και ότι παραμένουν τολμηροί, με τις σωστές παραινέσεις πλήκτρων και σκληρών κιθαρών στη ραχοκοκαλιά των τραγουδιών. Επιπλέον, δεν έχουν απωλέσει την ικανότητά τους να εφευρίσκουν καλοταιριασμένα ριφ, στα οποία και στηρίζουν ολόκληρο τον όγκο της δουλειάς τους. Αν είχαν λίγο περισσότερο κίνητρο (και τον πενταπλάσιο κόσμο να τους ακούει), ίσως να είχαμε ένα εξαιρετικό live.
{youtube}e_jeOVsfLI4{/youtube}
