Τα σαράντα κύματα από τα οποία έχει περάσει η σχέση της Μόνικας με το κοινό της, έχουν αφήσει μεγάλο κενό ανάμεσά τους. Από το πρόωρο αγκάλιασμα του κόσμου και τη μπλαζέ αποστασιοποίησή μιας αστείας χίπστερ κοινότητας, στη μετέπειτα χλεύη, στη ρετσινιά των έντεχνων, στη γκρίνια γύρω από το Ηρώδειο, είναι πραγματικά σωρός οι ιστορίες σοσιαλμιντιακού παροξυσμού. Όμως ένα τέτοιο κενό αναπληρώνεται (εύκολα μάλιστα) με καλές μουσικές ιδέες και ακόμα περισσότερο με ζωντανές εμφανίσεις σαν αυτήν που η τραγουδοποιός πραγματοποίησε στο Gagarin.
Πράγματι, η Μόνικα τα πήγε περίφημα την Παρασκευή, κερδίζοντας το αλλοπρόσαλλο κοινό που βρέθηκε στον ορφανό από τον Νίκο Τριανταφυλλίδη συναυλιακό χώρο. Τον ουσιαστικό και πιο καίριο ρόλο στην επιτυχημένη συναυλία, τον είχε η αμερικάνικη μπάντα που τη συνόδευσε, οι Planet Tiki. Γιατί οι Jesse Barnez (κιθάρα), JB Flatt (μπάσο), Charles Ferguson (τύμπανα) & Frank Locrasto (πλήκτρα) δεν την πλαισίωσαν απλώς, μα απογείωσαν το υλικό της: έδωσαν βάθος και ποιότητα στις συνθέσεις και ξέφυγαν από την κακοτεχνία και την αμηχανία που συνήθως έχουν οι εγχώριοι session μουσικοί με ροκ καταβολές, όταν βρισκονται ενώπιον απαιτητικού κοινού. Οι Planet Tiki πρόσφεραν λοιπόν στη Μόνικα αυτοπεποίθηση, κάνοντάς την να αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως ώριμη performer και επιτρέποντάς της να ξεδιπλώσει τα τραγούδια της με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο, στη μιάμιση ώρα που έμεινε επί σκηνής.
Οι παρευρισκόμενοι κοιτούσαν με προσήλωση εκεί που επιβαλλόταν, χόρευαν όποτε έπρεπε, χάριζαν γενναιόδωρα το sing-along. Και το κυριότερο; Έπαψαν να φωνάζουν και να χαχανίζουν, λες και βρίσκονταν σε club της παραλιακής. Γιατί, κατά τα λοιπά, είναι γεγονός πως η συνήθης κακή συμπεριφορά του ελληνικού κοινού άστραψε και βρόντηξε στο Gagarin, πλήττοντας κυρίως τον Moa Bones, ο οποίος άνοιξε το live. Ο άνθρωπος προσπάθησε να ζεστάνει τον χώρο με τις ακουστικές folk μπαλάντες του, αλλά μου ήταν αδύνατον να αντιληφθώ την ποιότητα της εμφάνισής του, καθώς το βουητό και τα βροντερά γέλια στα πηγαδάκια (με πλάτη μάλιστα στη σκηνή πολλά από αυτά) δεν επέτρεψαν στον ήχο του Δημήτρη Αρώνη να πάρει ανάσα και να ακουστεί.
Η Μόνικα, όμως, κατάφερε και γύρισε υπέρ της αυτήν την ανήσυχη βαβούρα του κόσμου, μετατρέποντάς τη σε ένταση και ηλεκτρισμό. Ειδικότερα στην εκτέλεση του "Stripping" ξεπέρασε εαυτόν, ενώ το συγκρότημά της απογείωσε το "Shake Your Hands", το "Babe" και το "Secret In The Dark". Επιπλέον, το καινούριο τραγούδι "Hey Hallelujah" λειτούργησε ως teaser για τα επόμενα δισκογραφικά της βήματα. Ακόμα δε και στις ήπιες στιγμές –όπως π.χ. στα "Bloody Something" και "Yes I Do"– η Μόνικα δεν έδειξε σημάδια κόπωσης ή «κοιλιάς».
Τέλος, να πω ότι χάρηκα που είδα τη συνήθως προσεκτικά οχυρωμένη πίσω από τη μικρομέγαλη εικόνα της τραγουδοποιό, να χορεύει με αθώα παιδικότητα και να απολαμβάνει το "Don't Bring Me Down" των Electric Light Orchestra, χωρίς την ανάγκη να το «πει καλά». Σαν να βλέπεις τον καλό μαθητή που άφησε σπίτι την ανάγκη να παίρνει άριστα και ξέδωσε στο πάρτι, ανακαλύπτοντας ξανά τις ιαματικές ιδιότητες του αγνού fun μέσα από το rock 'n' roll. Μέχρι λοιπόν τo encore με το ακουστικό "Over The Hill", οι πάντες στο Gagarin ήταν παραπάνω από ευχαριστημένοι. Ακόμα κι εκείνοι που πάνε σε συναυλίες όχι για να ακούσουν μουσική, αλλά για να πιουν και να κάνουν catch up με γνωστούς και φίλους.
{youtube}SMkx4H-r5A8{/youtube}
