Οι συναυλίες που είναι αφιερωμένες στη μνήμη και στο έργο κάποιου, «σκοράρουν από τα αποδυτήρια»: περιλαμβάνουν αγαπημένα τραγούδια (τα καλύτερά του), σπουδαίους ερμηνευτές (δικούς του ή και νεότερους) και θετική προδιάθεση από πλευράς ακροατηρίου. Επιπροσθέτως, συχνότατα, είναι και sold-out.
Από την άλλη μεριά, αρκετά συχνά –και επειδή συντρέχουν όλες οι προηγούμενες συνθήκες– παραμερίζονται λεπτομέρειες στην παραγωγή, ενώ γίνονται και «εκπτώσεις» χάριν βιασύνης: π.χ. απροβάριστες ορχήστρες, ασύνδετες playlists και ό,τι άλλο μπορεί να καταστήσει «αρπαχτή» ένα αφιέρωμα «καταδικασμένο» να πετύχει. Αλλά το αφιέρωμα στον Μάριο Τόκα που έλαβε χώρα στο θέατρο Badminton, μόνο αρπαχτή δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Απεναντίας, ήταν καλοστημένο, προβαρισμένο, μελετημένο και συγκινητικό.
Αρχικά, τα τραγούδια που επιλέγησαν να ακουστούν ήταν εύστοχα και απολύτως αποδεικτικά του μεγέθους του συνθέτη τους. Ο Μάριος Τόκας έγραφε όμορφα, λαϊκά, στιβαρά, «χρηστικά» τραγούδια, που ταίριαζαν και ταιριάζουν σε πάρα πολλές περιστάσεις της καθημερινότητας του ακροατή: από διασκεδαστικά τραγούδια του γλεντιού, μέχρι συγκινητικά τραγούδια για ζητήματα πιο σπουδαία, όπως αυτά για την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κύπρο. Κοινή συνισταμένη όλων των έργων του, ότι ο δημιουργικός πήχης έστεκε ψηλά. Και ο Τόκας τον ξεπερνούσε τις περισσότερες φορές, με επιτυχία και σεμνότητα. Τέτοια τραγούδια ακούστηκαν το βράδυ της Δευτέρας στο Badminton, από φωνές ξεχωριστές. Και ήταν τόσο εύστοχες οι επιλογές των ερμηνευτών, ώστε αβίαστα μού προκάλεσαν έναν συνειρμό: έμοιαζε με τελετή παράδοσης-παραλαβής η συναυλία. Και εξηγούμαι.
Ο Μάριος Τόκας είχε την τύχη και την ικανότητα να βρει στην πορεία του τραγουδιστές σπουδαίους. Μεγάλες φωνές, που αναδείχθηκαν από τα τραγούδια του και τα στιγμάτισαν με τις ερμηνείες τους παντοτινά. Χρειάζεται να αναφέρω ονόματα; Δημήτρης Μητροπάνος, Χαρούλα Αλεξίου, Γιάννης Πάριος, Γιώργος Νταλάρας, είναι μερικοί μόνο από τους προαναφερθέντες. Προχθές το βράδυ, τους ρόλους των απόντων (ανεξαρτήτου αιτίας) κλήθηκαν να παίξουν νεότεροι συνάδελφοί τους. Και τα πήγαν περίφημα.
Η Γιώτα Νέγκα είναι μια σύγχρονη λαϊκή τραγουδίστρια, η οποία δεν αποτυγχάνει ποτέ στα τραγούδια που επωμίζεται ή επιχειρεί (μου άρεσε ιδιαίτερα στην "Ξεχασμένη Αποσκευή"/στίχοι: Ανδρέας Νεοφυτίδης). Ο Μίλτος Πασχαλίδης αναλαμβάνει επικίνδυνες αποστολές και τις φέρνει εις πέρας –ειδικά οι «ψηλές» του νότες, είναι ανατριχιαστικές. Ο Δημήτρης Μπάσης είναι τεχνίτης από τους λίγους και ο τραγουδιστής εκείνος που θα πάρει τη «σκυτάλη» (αν δεν την έχει πάρει ήδη) από τους παλιούς. Ευχάριστο ξάφνιασμα και η Δήμητρα Σταθοπούλου, σε κομμάτια απαιτητικά. Όλα αυτά, βέβαια, «αρχηγού παρόντος»: ο Γιώργος Νταλάρας παραμένει στο υψηλό επίπεδο που τον έχουμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια.
Προσθέστε σε όλα τα παραπάνω μια εξαιρετική ορχήστρα με τα ωραία της παιξίματα να δίνουν άλλη διάσταση και φρέσκια οπτική σε τραγούδια σημαντικά και αγαπημένα και εύκολα θα καταλάβετε το τελικό πρόσημο της συναυλίας.
{youtube}3d1XbbHMAVk{/youtube}
