Σε πείσμα όχι μόνο των καιρών, αλλά και της άγνοιας μεγάλου μέρους του κοινού, ο Δημήτρης Καμαρωτός παραμένει ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες του ελλαδικού χώρου. Μπορεί να ακούγεται ως απίστευτη υπερβολή, θα ήθελα όμως οι αμφισβητούντες να κοπιάσουν και να παρουσιάσουν πολλούς άλλους δημιουργούς των οποίων το φάσμα, μα και η επιτυχής στόχευση των συνθέσεων να εκτείνεται στην παλέτα του Καμαρωτού. Που περιλαμβάνει την άψογη γνώση της τεχνολογίας, την αφομοίωση των μοντέρνων ευρωπαϊκών ρευμάτων και την εμβριθή κατανόηση της σημαντικότητας του λώρου με την ελληνική σύγχρονη μουσική.
«Ο συνθέτης επιλέγει», είχε ως προσωνύμιο η βραδιά στο θέατρο Πόρτα και, όντας θερμότατος φίλος της πειραματικής του οπτικής, είχα αδημονία να παρακολουθήσω αυτή την ανθολόγηση από τη θεατρική του συγγραφή. Η συναυλία έγινε στα πλαίσια του project Τρίτες Παράλληλες, το οποίο επιτυχώς τρέχει ο Κορνήλιος Σελαμσής σε συνεργασία με τη διεύθυνση του θεάτρου και ξεκίνησε με πραγματικά καλούς οιωνούς. Καλή προσέλευση, επίσης, με ένα κοινό που στην πλειονότητά του είχε σχέση με το θέατρο –οπότε κάπου εδώ θα κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου στους εγχώριους θιασώτες της προοδευτικής μουσικής, μιας και μέτρησα μόλις 5 είτε ακροατές, είτε μουσικούς της σχετικής σκηνής, ανάμεσα στο ακροατήριο.
Οι δεκατρείς (13) συνθέσεις που ακούστηκαν το βράδυ της Τετάρτης ήταν απόλυτα ικανοποιητικές για να σχηματίσει κανείς μια κυκλική άποψη για τη λογική και την παραγωγικότητα του Δημήτρη Καμαρωτού. Πέρα από το ενημερωτικό πρόγραμμα που είχαμε στα χέρια μας, στην έναρξη της κάθε σύνθεσης οι επί σκηνής πρωταγωνιστές φρόντιζαν να μας δώσουν τόσο το πλαίσιο, όσο και τα στοιχεία που αφορούσαν το εκάστοτε κομμάτι.
Ομολογώ ότι σχεδόν συγκινήθηκα όταν άκουσα το "Χιόνι", από τη θρυλική για τα δεδομένα της εποχής (και όχι μόνο) παράσταση Μηχανή Άμλετ του Μιχαήλ Μαρμαρινού, που είχε παρουσιαστεί στη Θεσσαλονίκη από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (και τρέχαμε από Αθήνα τον Οκτώβριο του 1993, όταν ανακοινώθηκε ότι θα ανέβει εκ νέου μετά την Άνοιξη του ίδιου έτους, που είχε κάνει το μπαμ –προσθέστε δε ότι ερμήνευαν επί σκηνής η Σαβίνα Γιαννάτου με τον Γιάννη Παλαμιώτη). Το "Χιόνι" ειδικότερα υπήρξε κομβικό σημείο της συναυλίας στο Πόρτα, καθώς σ' αυτό συναντώνται έτεροι πόλοι του Καμαρωτού ως συνθέτη: από τη μία η λυρικότητά του, η οποία πηγάζει μέσα από την ελληνική μουσική γραμμή του 20ου αιώνα· κι από την άλλη μοντερνισμός, χωρίς φανφαρονισμούς και εύκολες λύσεις.
Ο συνθέτης διέθετε όμως και στιβαρούς αρωγούς στην επαναφορά αυτών των συνθέσεων επί σκηνής. Μια σταθερή και με ηχοχρώματα Ai Motohashi-Σιδέρη στο πιάνο, τις θαυμάσιες δυναμικές του Βασίλη Παπαβασιλείου στο κοντραμπάσο, την εκφραστική ευελιξία (ακόμα και όταν παρουσιάστηκε ένα μικρό πρόβλημα) της Χριστίνας Μαξούρη στη φωνή, τον άψογο συλλαβισμό της σοπράνο Μυρσίνης Μαργαρίτη και τέλος την ηθοποιό Αμαλία Μουτούση, που ερμήνευσε –θυμούμενη ασυνείδητα(;) και την κινησιολογία των ανάλογων ρόλων της– τις δύο τελευταίες συνθέσεις της βραδιάς.
Ο Καμαρωτός εμφανίστηκε στη σκηνή μόνο μετά το πέρας της μουσικής, πανάξια καταχειροκροτούμενος από το κοινό.
{youtube}lwlZVgCU2gk{/youtube}
