Τρίτη και τελευταία μέρα του Deteriorate Sounds Festival η Τετάρτη και το Six d.o.g.s. καλωσόρισε ένα ενδιαφέρον μείγμα από διαφορετικές εκφάνσεις της αυτοσχεδιαστικής μουσικής, που αψήφησε τις κλασικές συμβάσεις και επιταγές στις μουσικές φόρμες.
Στη σκηνή ανέβηκε πρώτος ο Φλώρος Φλωρίδης, ο οποίος, εν μέσω ηλεκτρικών κελαρυσμάτων, βόμβων και κουδουνισμάτων, κατάφερε με το κλαρινέτο του να συνταιριάξει την ατμόσφαιρα με το βροχερό τοπίο της Αθήνας. Ο Φλωρίδης μετέβη σε χαμηλότερους τόνους αλλάζοντας σε μπάσο κλαρινέτο, με τη μουσική να παίρνει άλλοτε απαλότερες κατευθύνσεις κι άλλοτε να βρίσκεται σε θέση επίθεσης. Ο ίδιος σχολίασε –με ελαφρά διάθεση– την αρχική έλλειψη ενθουσιασμού από το κοινό του Six d.o.g.s., κάτι που φάνηκε να λύνει τον κόσμο και να τον κάνει πιο δεκτικό στα ηχητικά ερεθίσματα. Λειτούργησε ευφυώς, πλέκοντας τις νότες των πνευστών γύρω από τα ηλεκτρονικά, με τα δεύτερα να ακολουθούν το παράγγελμα των οργάνων σε τόνο και ύφος.
Τη σκυτάλη πήρε ο Σπύρος Πολυχρονόπουλος, ο οποίος μας ζήτησε να ακολουθήσουμε τη μουσική του στα τυφλά, μιας κι από την αρχή είχαν μοιραστεί μαύρα μαντήλια, ώστε να δέσει το κοινό τα μάτια του. Ακολούθησε ένας καταιγισμός ηλεκτρονικών ήχων, που κατάφερε να θέσει τα αυτιά μας σε πλήρη προσοχή, καθώς συγκεκριμένες αισθήσεις βρίσκονταν αχρηστευμένες και η ακοή σε απόλυτη υπερδιέγερση. Οι θόρυβοι μεταλάσσονταν από στατική επαναληπτικότητα σε τριγμούς και φωνές, βρίσκοντας κορύφωση σε κάτι που δεν γίνεται παρά να παρομοιαστεί με δεκάδες τζιτζίκια που –παρέα με τις στρώσεις των θορύβων– μετακινούνταν από τον περιβάλλοντα χώρο στο εσωτερικό του κεφαλιού, προσφέροντας μία μεταβατική εμπειρία.
Τρίτοι σε σειρά έπαιξαν οι Shifting Realities, αποτελούμενοι απ' τον σαξοφωνίστα (και φλαουτίστα) Θοδωρή Ρέλλο, τον Νίκο Σιδηροκαστρίτη στα τύμπανα και τον Γιάννη Αναστασάκη στις κιθάρες και στην κονσόλα, με το πιο στερεοτυπικά μελωδικό μέρος της βραδιάς. Το τρίο έπαιξε ένα μουσικό τρίπτυχο, εμπνευσμένο από ιστορίες του Philip Κ. Dick και συνοδευόμενο από τα visuals της Ερατώς Τζαβάρα. Κάθε μέρος ξεκινούσε με τον Ρέλλο να απαγγέλει ένα τμήμα από τα κείμενα του Dick, δίνοντας έτσι το στίγμα του επακόλουθου αποσμάσματος.
Η μουσική του πρώτου μέρους ήταν καθαρά σαξοφωνοκεντρική, με τις πρώτες νωχελικές φράσεις να θυμίζουν Kurt Weil. Άξια μνείας είναι και η εναρμόνιση των συντελεστών, ειδικά μεταξύ των πνευστών και των τυμπάνων. Όταν ο Ρέλλος άλλαξε το σαξόφωνο για το φλάουτο, τα παιχνίδια με τον αέρα –σε συνδυασμό με τις προβολές της Τζαβάρα από έναν δίσκο βινυλίου σε περιστροφή– παρέσυραν τους παρευρισκόμενους στο Six d.o.g.s. σε κατάσταση υπνωτισμού. Ο Αναστασάκης στην κιθάρα ανά στιγμές θύμιζε κάτι απο Led Zeppelin σε moody ρυθμούς, ενώ ο Σιδηροκαστρίτης διέθετε άριστες αποκριτικές ικανότητες στις φράσεις των υπόλοιπων μουσικών. Το δεύτερο μέρος του set είχε πιο ελεύθερη φόρμα, με αναφορές στη free jazz, ενώ το τρίτο ήχησε σαφώς πιο πένθιμο σε ύφος.
Το κλείσιμο της βραδιάς ανέλαβαν οι GRIX, με τον Φλωρίδη να ξανανεβαίνει στη σκηνή, συντροφιά με τον Αντώνη Ανισέγκο στο ηλεκτρικό πιάνο και τον Γιώργο Δημητριάδη στα τύμπανα. Οι –τεχνικά άψογες– επαναληπτικές δομές του Ανισέγκου ανέπτυξαν έναν επιτυχημένο διάλογο με τα γρήγορα δάχτυλα του Φλωρίδη, που φάνηκε να έχει μία πολύ σαφή γλώσσα στα πνευστά, συνοχική με την προηγούμενη εμφάνισή του. Οι φράσεις του Ανισέγκου ήταν ανά στιγμές ερωτητικές, με τον Φλωρίδη να παίρνει θέση απόκρισης, σε ένα στοχευμένο σχήμα με ροή και συνοχή, το οποίο έπαιζε μεταξύ κρεσέντο και ανάπτυξης. Πολύ καλή χρήση της «υλικότητας» των ντραμς έκανε και ο Δημητριάδης (όπως και στην 1η μέρα του φετινού Deteriorate Sound), δίνοντας σημασία όχι μόνο στην ποιότητα του ήχου, αλλά και στην ένταση, μ’ ένα μικρόφωνο ανά χείρας.
