Τι γίνεται όταν φτάνεις ελαφρώς καθυστερημένος στο καθιερωμένο ετήσιο ραντεβού του Παύλου Παυλίδη στην Τεχνόπολη; Αγχωμένος αν θα έχεις χάσει κάποιο καλό τραγούδι, φορτωμένος με όλα τα κλισέ της νέας σαιζόν –του τέλους των διακοπών, του «καλού χειμώνα»– υπολογίζοντας λογαριασμούς και υποχρεώσεις ήδη, πιστεύοντας ότι τίποτα και κανένας δεν μπορεί να σε κάνει να περάσεις τόσο καλά όσο στα νησιά σου, που άφησες μερικές μέρες πίσω;
Μπαίνεις λοιπόν και, ήδη από τον διάδρομο πριν το πρώτο μπαρ, νιώθεις όλη την ευφορία την οποία σου προκαλεί ένα γνώριμο αγαπημένο μέρος, γνώριμη αγαπημένη μουσική κι ένας παλιόφιλος πάνω στη σκηνή να παίζει γνώριμη, αγαπημένη κιθάρα, έτοιμος να δώσει το καλύτερο ίσως live στην ιστορία της σόλο δισκογραφίας του και της συντροφιάς των B-Movies. Μετά βέβαια από το όμορφο, μελωδικό άνοιγμα του δυναμικά ανερχόμενου Δημήτρη Αρώνη, a.k.a Μοα Bones.
Ο Παυλίδης εμφανίζεται ιδιαίτερα κεφάτος, κάτι που για όποιον τον ακολουθεί πιστά δεν είναι πάντα δεδομένο. «Σήμερα χορεύουμε» δίνει το σύνθημα και το τηρεί με ένα σερί των πλέον ανεβαστικών τραγουδιών του: "Αντικαταπληκτικά", "Τόσο Κοντά", "Radio Lollipop", "Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι", "Πάρε Με Μαζί Σου". Και μας παίρνει μαζί του. Και δεν έχει σημασία η διαδοχή των τραγουδιών· το ένα μπαίνει μέσα στο άλλο, κουβαλώντας τη δική του ξεχωριστή στιγμή και ανάμνηση της τελευταίας 20ετίας. Και διαχέεται, σκορπίζεται πάνω από τα κεφάλια του κοινού. Που μπορεί να μην ήταν το πολυπληθέστερο, αλλά αποδείχθηκε πλήρως αφοσιωμένο στην αισθητική του Παυλίδη, στη μουσική του και στα ξύλινα σπαθιά του.
Όλη η συναυλία θα μπορούσε να αποτυπωθεί στα ανοιγμένα χέρια μιας κοπέλας τη στιγμή που έπαιζε η "Μαίρη" –θύμιζαν κινηματογραφικό κάδρο το οποίο έκλεινε μέσα του τη σκηνή– στο ζευγάρι που φιλιόταν ακριβώς πίσω της στη "Λευκή Καταιγίδα" και σε παρέες στη γαλαρία που αντάλλασσαν top 3 αγαπημένων τραγουδιών των Σπαθιών, ενώ τη σκυτάλη μιας ιδιαίτερα καλής εκτέλεσης του "Στοιχειωμένου Σπιτιού" έπαιρνε ένα σερί ορόσημων της ιστορικής μπάντας από τη Ξεσσαλονίκη. "Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι", "Ρόδες" και οι "Συμμορίες Της Ασφάλτου" οδήγησαν στο μικρό διάλειμμα πριν το encore, το οποίο και συμπλήρωσε μοναδικά την ήδη πλούσια setlist. "Μόχα", "Αλλάζει Πρόσωπα Η Θλίψη", "Δεν Είμαι Από Εδώ", "Τροφή Για Τα Θηρία" και προς το τέλος τα κορυφαία "Φωτιά Στο Λιμάνι" και "Ατλαντίς" να καλούν σε ένα μουσικό trainspotting, ενώ τα εφέ της κιθάρας ζωγράφιζαν φανταστικά λιμάνια και πλοία κάτω απ’ το φουγάρο της Τεχνόπολης.
Η «μάλλον καλύτερη συναυλία» του Παύλου Παυλίδη και των B-Movies, όπως παραδέχτηκε ο ίδιος, έκλεισε με το "Παράξενο Τραγούδι", ενώ είχε ανοίξει επίσης παράξενα, με το "Περιμένω". Αν το πιστέψεις, λέει, εκεί κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί. Την Παρασκευή, λοιπόν, άνοιξαν οι ασκοί του Παυλίδη στην Τεχνόπολη και βγήκαν τραγούδια 20ετίας και 10ετίας, αρκετά και ικανά να χορτάσουν το φανατικό κοινό του. Έπαιξε 3 ώρες και χόρεψε όπως συνήθιζε παλιότερα, και με αυτή την εικόνα –να χορεύει, να χορεύει, να χορεύει με φόντο τη φωτιά στο λιμάνι– έστειλε σπίτι τον κόσμο του· ενθουσιασμένο, εκτονωμένο, ήσυχο.
{youtube}3V2jIfoVp6c{/youtube}
