Μπαίνοντας στον χώρο του Ηρωδείου με υποδέχτηκε ένα ζεστό χειροκρότημα. Προς στιγμήν προσπάθησα να θυμηθώ τι είχα κάνει για να το δικαιούμαι, όμως γρήγορα οι ρυθμικές ιαχές «Βαρουφάκης! Βαρουφάκης!» ξεκαθάρισαν την κατάσταση. Εκτός από τον πρώην Υπουργό Οικονομίας, το παρών έδωσαν εκείνο το βράδυ κι άλλα τοτέμ του συριζαίικου χώρου, όπως ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, ο Νίκος Ξυδάκης, ο Γιώργος Κατρούγκαλος και ο Λάκης Λαζόπουλος. Αναμενόμενο, από τη στιγμή που ο Σταμάτης Κραουνάκης έχει συνταχθεί τα τελευταία χρόνια με το συγκεκριμένο στρατόπεδο.
Η παράσταση που παρουσίασε ο λαοφιλής συνθέτης, σε συνεργασία με τη Λίνα Νικολακοπούλου και πλειάδα συντελεστών, τιτλοφορούνταν “Avanti Dario” και είχε ως επίκεντρο τη ζωή και το έργο του νομπελίστα συγγραφέα Dario Fo. Σε πρώτη ανάγνωση, πρόκειται για θέμα ταμάμ για τις στιγμές που ζούμε όλοι τον τελευταίο καιρό, όμως προσωπικά αμφέβαλλα αρκετά για το κατά πόσο θα μπορούσε να καρποφορήσει στα χέρια του πάλαι ποτέ αχώριστου (και πληθωρικού) δημιουργικού διδύμου.
Ομολογουμένως διαψεύστηκα· και μάλιστα οικτρά. Οι προκαταλήψεις μου, μάλιστα, διαλύθηκαν από νωρίς, αφού η παράσταση αποκάλυψε εξ αρχής τα μεγάλα ατού της: το χιούμορ και τον διαπεραστικό πολιτικό σχολιασμό της επικαιρότητας. Ο Fo είναι ούτως ή άλλως ένας ιδιαίτερα διορατικός και εύστοχος συγγραφέας, όμως η δουλειά της Νικολακοπούλου στην προσαρμογή των διαλόγων, ώστε αυτοί να αγγίζουν με προφανείς τρόπους τις «δραματικές εξελίξεις» (έτσι δεν το έγραφαν τα μόνιμα σούπερ των τηλεοπτικών μας καναλιών;) που βουίζουν γύρω μας σαν σφαίρες –διατηρώντας παράλληλα την καθολικότητα της ισχύος τους– ήταν πραγματικά πολύ καλή.
Το πρόγραμμα περιελάμβανε αποσπάσματα από διάφορα έργα του αναρχικού Ιταλού συγγραφέα, με τον Κραουνάκη να παρεμβάλλεται ως αφηγητής/σχολιαστής, και τα τραγούδια να διανθίζουν την πλοκή (δικά του, μερικά του Χρήστου Λεοντή από παλαιότερες παραστάσεις, αλλά και κάποια παραδοσιακά ιταλικά). Η μουσική, βέβαια, ήταν εκεί όχι ως πρωταγωνίστρια, αλλά σίγουρα ως «ανάσα» και σιγοντάρισμα, διατηρώντας πάντα τον κραουνακικό χαρακτήρα της, μα και διαθέτοντας ουκ ολίγα μελωδικά θέματα, τα οποία θυμόσουν εύκολα μετά το τέλος της παράστασης. Η πενταμελής μπάντα (κιθάρα, μπάσο, τύμπανα, πνευστά, υπό τη διεύθυνση του πιανίστα Άρη Βλάχου) ήταν επαρκέστατη, ενώ υπήρξε στην έναρξη και μια σύντομη εμφάνιση της φιλαρμονικής του δήμου Μάνδρας Ελευσίνας.
Ήταν πάντως στις ερμηνείες που στεκόσουν πιο πολύ, καθώς και στην όλη δραματουργία. Συγκλονιστική η Μάγια Λυμπεροπούλου στην αφήγηση της ιστορίας της πόλης του Καλντέ, εξαιρετικός ο Άγγελος Παπαδημητρίου στον ρόλο του ζαχαροπλάστη αλλά και του Δαίδαλου, απίστευτη η Λένα Ουζουνίδου ως μαμά-φρικιό και υπέροχη συνολικά η σκηνή από τον Τυχαίο Θάνατο Ενός Αναρχικού. Πολύ δυνατός επίσης ήταν ο Χάρης Φλέουρας ως μεθυσμένος που αφηγείται τον γάμο της Κανά, σε ένα απόσπασμα από το Mistero Buffo. Αλλά και ο Δάνης Κατρανίδης, και η Φωτεινή Μπαξεβάνη, και οι υπόλοιποι συμμετέχοντες, όπως και τα παιδιά της ομάδας Σπείρα-Σπείρα: όλοι τους ήταν φανερό ότι πάλεψαν για το καλύτερο.
Αν ήθελες, βέβαια, έβρισκες και κάποια ψεγάδια στο Avanti Dario. Ο ρυθμός, για παράδειγμα, έκανε αρκετές κοιλιές στο πρώτο μέρος: δεν «κούμπωναν» αβίαστα οι διαδοχές μεταξύ των σκηνών και των τραγουδιών. Εντόπιζες εύκολα, επίσης, αρκετά σημεία τα οποία χρειάζονταν περισσότερο προβάρισμα. Σε ό,τι είχε να κάνει με τη σκηνοθεσία, τέλος, έχω την αίσθηση ότι το όλο πράγμα έμεινε κάπως «αφημένο» –να κυλήσει δηλαδή χωρίς ιδιαίτερη άποψη και παρεμβάσεις.
Όμως, όλα τα παραπάνω πέρασαν τελικά σαν υποσημειώσεις στο θυμικό μου. Και αυτό που έμεινε είναι η βαθιά ανθρωπιά που διαπέρασε τα επί σκηνής τεκταινόμενα την Πέμπτη το βράδυ στο Ηρώδειο. Ο Κραουνάκης και οι συνεργάτες του κατάφεραν να στήσουν μια παράσταση η οποία υπερέβη με άνεση τις προσδοκίες μου, μια παράσταση-βάλσαμο για τις ανήσυχες μέρες που περνάμε. Μια προσπάθεια που μου έφερε λυγμούς, καθώς είδα στο κλείσιμο τη Λίνα Νικολακοπούλου να βγαίνει στη σκηνή κρατώντας στο χέρι της μια τόση δα ελληνική σημαία, καθώς όλοι οι συμμετέχοντες τραγουδούσαν: «Δεν τελειώνει του κόσμου η ελπίδα/ δεν χρεώνει το φως το πρωί/ πρωτοσέλιδο σ’ εφημερίδα/ δεν θα πάει η Ελλάδα κλαφτή».
{youtube}NckBhLko71Q{/youtube}
