Ακριβώς 3 χρόνια έχουν περάσει από τότε που οι Αθηναίοι απόλαυσαν τους Imam Baildi στον ίδιο χώρο, σ’ ένα επίσης ζεστό βράδυ, αυτό της 10ης Ιουλίου του 2012. Και τότε οι ίδιες αγωνίες ήταν καρφωμένες στο μυαλό των θεατών για το αν μένουμε ή όχι Ευρώπη, για το πόσο θα μειωθούν μισθοί ή συντάξεις κ.ο.κ. Όμως, όπως και τότε έτσι και την Πέμπτη που μας πέρασε –παρά την κρισιμότητα των καιρών, που επιδρά αρκετά αρνητικά ακόμη και στο αν τελευταία στιγμή ακυρωθεί μια προγραμματισμένη συναυλία– ο κόσμος άρχισε από νωρίς να γεμίζει ασφυκτικά τη φιλόξενη και αεράτη Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, δίνοντας το παρών για να ξορκιστεί το κακό σύννεφο. Και δεν το μετάνιωσαν!
Ακριβώς στην ώρα της, η Κατερίνα Πολέμη άνοιξε το πρόγραμμα με τις δικές της διασκευές σε bossa και samba standards. Με μοναδικό σύμμαχο την κιθάρα της, τα έμπλεκε με γνωστά παλαιά άσματα σαν το "Σου Σφυρίζω", το "Τραγούδι Της Ερήμου" ή και δικά της, π.χ. το "Like Mother Like Son". Παρουσία ευγενική: παρ’ όλο που εμφανίστηκε καθισμένη σε ψηλό σκαμπό, διέκρινες ότι έχει πολλά να δώσει με το εξαιρετικό μέταλλό της, το οποίο υπηρέτησε άψογα τους βραζιλιάνικους jazz-bossa φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς κι έδωσε με τον "Ανθρωπάκο" μια ιδανική πάσα στους πρωταγωνιστές της βραδιάς.
Οι προβολείς είχαν αντικαταστήσει και τις τελευταίες υποψίες φυσικού φωτός και, πέντε λεπτά μετά την κάθοδο της Πολέμη από τη σκηνή, οι Imam Baildi ξεκίνησαν το δικό τους πρόγραμμα. Έδωσαν τον τόνο με γνωστές τηλεοπτικές επιτυχίες από τη Μουρμούρα και το Κάτω Παρτάλι, ζεσταίνοντας ένα κοινό που πλέον είχε γεμίσει την Τεχνόπολη. Πρόσωπα στην πλειονότητά τους νέα, με διάθεση να ξεδώσουν, να χορέψουν, να ξεφαντώσουν και να συνδράμουν τις παραινέσεις του MC Yinka, ο οποίος δεν σταμάτησε να δίνει τον τόνο, να ενορχηστρώνει το «χέρια ψηλά!», να αστειεύεται και να ιδρώνει τη φανέλα όπως πρέπει. Μπροστάρης σ' ένα άκρως ζυγισμένο και επαγγελματικό πρόγραμμα, όργωσε –σε όποια μέρη του εμφανίστηκε– τη σκηνή και έμπλεξε τα hip hop φωνητικά με τους λαϊκούς ρετρό δρόμους, τη reggae με το τσιφτετέλι, τη ρούμπα με το ροκ, με εμβόλιμα πολλά ακόμα είδη, που ξάφνιαζαν τον ανυποψίαστο θεατή και ανέβαζαν τη διάθεση ακόμα και στον πιο νωχελικό –αν και δεν διέκρινα σχεδόν κανέναν τέτοιον ανάμεσα στο ενθουσιώδες πλήθος.
Αλλά μοναδική ντίβα ήταν και η Ρένα Μόρφη. Πέρα από τα αριστοτεχνικά της φωνητικά, τα οποία ταίριαζαν με τα ηχητικά και μουσικά στριφογυρίσματα της ορχήστρας, ξεδίπλωσε με ελεγχόμενη μαεστρία όλα τα υποκριτικά της ταλέντα, τόσο στο αποκλειστικά ερμηνευτικό μέρος όσο και στο ρετρό «διάλλειμα», που χτίστηκε με βάση την πρώτη εποχή του τραγουδιού-καψούρας: εκείνου που ανδρώθηκε κυρίως στα χρόνια της Δικτατορίας και υπήρξε προάγγελος των μπουζουκιών, τα οποία κυριάρχησαν (δυστυχώς) όλα τα επόμενα χρόνια στη νυχτερινή διασκέδαση. Γι’ αυτό και το λαμέ μαύρο φόρεμα, η α-λα-Άντζελα σκηνική και φωνητική μίμηση και η ανάλογη πρόζα της Σούλης Ανατολής / Ζαργάνας του Παγασητικού, που ενίοτε βαυκαλίζει εαυτόν σ’ έναν εικονικό, δασκαλίστικο διάλογο με το κοινό «της». Χαρακτηριστική λεπτομέρεια και το αρμόνιο που έδινε τον ηχητικό ορχηστρικό τόνο στα αλήστου μνήμης "Προσευχή", "Είσαι Η Ζωή Μου" και άλλα διασκεδ-άσματα! Η γέφυρα με την επόμενη ενότητα έγινε όταν αυτά τα τραγούδια μπολιάστηκαν με τα λάτιν κρουστά του μοναδικού Carlos Menendes, ο οποίος, ακούραστος, δεν σταμάτησε να χρωματίζει μ’ αυτά όλη τη φιέστα.
Άξιοι πολλών επαίνων όλοι οι μουσικοί, καθώς ήξεραν ακόμη και στο χορευτικό μέρος να πλαισιώνουν με τα δικά τους λικνίσματα, πόσο μάλλον να καθιστούν πρωταγωνιστές της παράστασης τα ντραμς, την ηλεκτρική κιθάρα, το σαξόφωνο ή το μπουζούκι, ακόμα και να τα μετατρέπουν: όπως έγινε όταν το σαξόφωνο του Γιάννη Δίσκου πήρε τον ρόλο του κλαρίνου ή όταν ο Αλέξης Αραπατσάκος άφησε για λίγο το μπουζούκι και αντικατέστησε το ηχόχρωμά του με την ηλεκτρική κιθάρα, σ’ ένα δημιουργικό hard rock κρεσέντο.
Δώστε όποιον χαρακτηρισμό θέλετε: παράσταση, φιέστα, λαϊκό αυθεντικό πανηγύρι... Η αλήθεια είναι ότι το κέφι περίσσευε, το κοινό ήταν έτοιμο να παρασυρθεί και να αφεθεί και η επικοινωνία σκηνής και πλατείας υπήρξε κάτι παραπάνω από μεθυστική. Όλοι οι συντελεστές της σχεδόν τρίωρης συναυλίας ήταν απόλυτα συγχρονισμένοι, το απόλαυσαν και οι ίδιοι, ενώ φάνηκε και πόση δουλειά υπάρχει πίσω από ένα τόσο καλά στημένο πανηγύρι. Κανένα κενό, καμία αμηχανία, κανένα τεχνικό πρόβλημα και προπαντός κανένα βλέμμα βαρεμάρας από το κοινό, που έμοιαζε διψασμένο να ρουφήξει όση αισιοδοξία έπαιρνε από τη σκηνή. Πολύ καλές, επίσης, και οι δύο-τρεις αναφορές στη ζοφερή πραγματικότητα των ημερών, με τον MC Yinka να δένει το γλέντι με το ουσιαστικό κοινωνικό υπόβαθρο που μεταφέρουν η dub και το hip hop.
Ίσως πάντως στο πρώτο μέρος του προγράμματος τα κομμάτια –αν και σε διαφορετική ενορχήστρωση από τις εκτελέσεις των δίσκων– να μην εξαντλούνταν στην κανονική διάρκεια των 3 ή 4 λεπτών και να προχωρούσαν σε extended παραλλαγές, ντοπάροντας περισσότερο ένα κοινό που μόλις ζεσταινόταν και εισχωρούσε στη «μέθη» της urban εκτέλεσης ενός γνωστού ρεφραίν. Σταδιακά βέβαια οι Imam Baildi πήραν τον κόσμο μαζί τους –κυρίως όταν στη σκηνή ανέβαινε ο Yinka– με την ορχήστρα να τζαμάρει αρκετά και να εξαντλεί δημιουργικά τα τραγούδια σε περίσσειο χρόνο, κορυφώνοντας το κέφι. Πρέπει μάλιστα να αναφέρουμε ότι η συναυλία ηχογραφήθηκε για τις ανάγκες του επόμενου live άλμπουμ του γκρουπ (ίσως μέχρι τα τέλη του 2015), οπότε ίσως έτσι εξηγείται η κανονικότητα του πρώτου μέρους, που σχολιάσαμε παραπάνω.
Χωρίς επίσης να χάνεται ούτε ίχνος από την ικμάδα, τη φρεσκάδα και την έμπνευση της συγκεκριμένης παράστασης, η σκηνοθεσία της Τεχνόπολης θα μπορούσε να ενσωματώσει και δύο-τρεις κινήσεις μελών του γκρουπ μέσα στον χώρο της πλατείας, δίνοντας ακόμη περισσότερη όσμωση επικοινωνίας μουσικών/θεατών και επεκτείνοντας το θεατρικό στοιχείο, που υπηρετήθηκε έξοχα από τη Ρένα Μόρφη. Έτσι θα εξασφαλιζόταν ένας πρόσθετος δημιουργικός τόνος σ’ ένα κατά τ’ άλλα σφιχτό συγκρότημα, το οποίο δεν αποπνέει στείρο επαγγελματισμό, μα πείθει για τις «οικογενειακές», αρμονικές σχέσεις των μελών του.
Ίσως γι’ αυτό, αμέσως μετά τα "Παιδιά Της Γειτονιάς Σου" που ολοκλήρωσαν τη συναυλία, όλοι είχαμε στα πρόσωπά μας ζωγραφισμένη μια γλύκα. Η οποία μαρτυρούσε ότι παρακολουθήσαμε τους δικούς μας Imam Baildi, που αποπνέουν ταυτόχρονα λαϊκή αυθεντικότητα και καλά ζυγισμένο, διεθνή κοσμοπολιτισμό!
{youtube}8yJVcsY9Z4k{/youtube}
