Είναι άραγε από κεκτημένη ταχύτητα που ό,τι κείμενο γράφεται τα τελευταία κάμποσα χρόνια για μουσικές παραστάσεις/συναυλίες του Φοίβου Δεληβοριά έχει να αναφέρει μόνο καλά (έως... υπερθετικά) λόγια για τον 40άρη (πλέον) τραγουδοποιό; Κάθε νέα σαιζόν, κάθε νέα σειρά εμφανίσεών του ανακυρήσσεται αυτόματα ως η «καλύτερη που έκανε ποτέ».
Ομολογώ ότι κίνησα για το PassPort, για την εμφάνιση-σφήνα που διοργάνωσε ο Δίεση το βράδυ της Τρίτης, με μια διάθεση να σταθώ αυστηρός απέναντι σε όσα θα παρακολουθούσα· ήθελα να προσπαθήσω να ζυγίσω δίκαια τα υπέρ και τα κατά και να αποφύγω τα κλισέ που κι εγώ ο ίδιος έχω πολλάκις χρησιμοποιήσει στο παρελθόν. Και, περισσότερο απ’ όλα, ήθελα να κάνω μια σύγκριση με τις προηγούμενες παραστάσεις του Δεληβοριά που έχω παρακολουθήσει. Όλα αυτά αποδείχτηκαν πολύ δύσκολα τελικά...
Βλέπετε, η μνήμη είναι περίεργο και αβέβαιο μέρος. Τι και πώς να ανασύρεις από αυτήν με ασφάλεια, όταν μπροστά σου εκτυλίσσεται ένα κατεπείγον «εδώ και τώρα», ζητώντας την πλήρη προσοχή σου; Και για να γίνει ακόμα πιο ακατόρθωτος ο στόχος, το παρόν αυτό έχει μέσα του καλά χωνεμένη την ίδια την προϊστορία του, αποτελεί συνέχεια όλων των προηγούμενων «καταστάσεών» του.
Ναι, ό,τι και να λέγαμε κάποτε, ο καλλιτέχνης Δεληβοριάς ποτέ δεν άλλαξε, απλά φρόντιζε πάντα να μεγαλώνει. Και οι παραστάσεις του παρέμεναν πιστές στις βασικές αρχές τους: στον γερό συνδυασμό τραγούδια/αφηγήσεις, στη διάθεση για αυτοσαρκασμό, στην τάση για μια «κανιβαλιστική» ματιά στο παρελθόν, ενσωματώνοντας ταυτόχρονα νέες ηχητικές συνισταμένες. Έτσι και φέτος, στην Αρμένικη Βίζιτα, ο τραγουδοποιός παρουσιάζει ένα γερό update του περσινού Καλοριφέρ, με την ίδια διάθεση για πείραγμα των ενορχηστρώσεων, αλλά με σαφώς χορταστικότερη διάρκεια. Κι επειδή ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, αμετακίνητοι παραμένουν και οι μουσικοί συνεργάτες του: οι ρυθμικοί στυλοβάτες Σωτήρης Ντούβας (τύμπανα) και Σταμάτης Σταματάκης (μπάσο), ο αρμονικός ανασκολοπιστής Κωστής Χριστοδούλου (πλήκτρα) και ο laid-back (αντι)κιθαρίστας Κώστας Παντέλης.
Το σαλόνι που στήθηκε στη σκηνή του PassPort, με τον καναπέ, το χαλάκι, τα αμπαζούρ του –ακόμα και κάποια κομμάτια μισοφαγωμένης πίτσας– μετατρεπόταν μέσω του φωτισμού (και ανάλογα με τις ηχητικές κατευθύνσεις του κάθε τραγουδιού) πότε σε κλειστοφοβικό κελί αστικής απομόνωσης και πότε σε φωτεινό δωμάτιο με ποπ αρτ διακόσμηση. Κι ενώ η μουσική σε είχε συνέχεια στην τσίτα, πότε συνθλίβοντας τα αγαπημένα σου τραγούδια με μια βρώμικη ηχητική πρέσα και πότε ανοίγοντας την καρδιά σου με γλυκές, ανοιχτόκαρδες εξορμήσεις, ο ίδιος ο πρωταγωνιστής δεν σε άφηνε στιγμή να αμφιβάλλεις ότι ήταν απόλυτα σίγουρος και κυρίαρχος του όλου παιχνιδιού.
Παρότι η συγκεκριμένη βραδιά είχε τις δυσκολίες της (οι δημοσιογράφοι πρέπει άνετα να είναι από τα πιο ξενέρωτα κοινά που υπάρχουν), εξελίχθηκε τελικά με βάση το σχέδιο: και τραγουδήσαμε, και (ξανα)γελάσαμε με γνωστές (και λιγότερο γνωστές) ιστορίες, και κάναμε ομαδική ψυχοθεραπεία χορεύοντας “Τα Παπάκια”. Και πάνω απ’ όλα συγκινηθήκαμε, όχι μόνο με τα παλιά (ένα καλπάζον “Τρένο Στην Κορυφογραμμή”, ένα καταιγιστικό “Αυτή Που Περνάει”, έναν κατανυκτικό “Καθρέφτη”, που είχε κάτι από τα σύνθια των... X-Files!), αλλά και με τα καινούργια: το “Ερημιά Στην Καλλιθέα” είναι ένα τραγούδι το οποίο σε αγγίζει βαθιά, αν είσαι στοιχειωδώς σε επαφή με ό,τι ονομάζουμε «ανθρώπινη εμπειρία».
Συνέβησαν κι άλλα πολλά, με κυριότερο ένα παρατεταμένο encore, κατά το οποίο ο οικοδεσπότης μας είπε από Γιοκαρίνη μέχρι... Βίσση, ενώ ανέβασε στη σκηνή και κάποια μέλη της ομάδας Αγάπη Ρε+ (συγκεκριμένα τους Σπύρο Γραμμένο, Γιώργο Καραδήμο, Κωστή Μαραβέγια, Νατάσσα Μποφίλιου & Μανώλη Φάμελλο), που μοιράστηκαν από ένα τραγούδι μαζί του. Τα υπόλοιπα ας μείνουν προς ανακάλυψη από τους ενδιαφερόμενους, άλλωστε τελικά τα κλισέ δεν θα τα αποφύγω: η Αρμένικη Βίζιτα είναι από τις άχαστες φετινές μουσικές εμπειρίες και (εξ ορισμού) μοναδική σε αυτά που προσφέρει.
Και κάπως έτσι το αρχικό σχέδιο πήγε περίπατο. Ποιον πάω να κοροϊδέψω άλλωστε... Είναι δυνατόν να σταθείς μπροστά σε ένα θέαμα που έχει προφανώς φτιαχτεί με αγάπη, δώσιμο, πολλή και ομαδική δουλειά και να το παίξεις σκεπτικιστής; Κακά τα ψέματα, ζω όπως αρκετοί σήμερα μια εν πολλοίς συμβατική και άχαρη ζωή. Αν προλάβω να δω εγγόνια κάποτε, ίσως να μην έχω πολλά να τους διηγηθώ, αλλά θα μπορώ τουλάχιστον να τους λέω ότι στα νιάτα μου είχα την ευκαιρία να βλέπω τις απολαυστικές παραστάσεις που έστηνε ο Φοίβος Δεληβοριάς στα ντουζένια του.
Setlist:
Θα 'Θελα Να 'Μουνα Εκεί
Ενας Σκύλος Στο Κολωνάκι
Μηδέν Εισερχόμενα
Χάλια
Bolero
Η Μπόσα Νόβα Του Ησαΐα
Η Γυναίκα Του Πατώκου
Φώτης (Ένα Τραγούδι Για Τον Πατέρα Μου)
Ο Μπάσταρδος Γιος
Το Βαλσάκι Της Δάφνης Ή Σούπερ Φέρυ
Κ-13
Βρε Πώς Μπατιρίσαμε
(Διάλειμμα)
Η Πέρα Χώρα
Τρένο Στην Κορυφογραμμή
Το Περίπτερο
Η Κική Κάθε Βραδυ
Ο Καθρέφτης
Το Καλοκαίρι Θα ‘Ρθει
Και Του Χρόνου
Η Υβρεοπομπή
MP3
Αυτή Που Περνάει
Εκείνη
Θέλω Να Σε Ξεπεράσω
Encore
Ο Προορισμός
Τα Παπάκια
Αχ, Ευλαμπία
Ερημιά Στην Καλλιθέα
ΟΚ
Άλα, Άνοιξε Κι Άλλη Μπουκάλα
Αλήτη
Δε Θέλω Να Ξέρεις
Χιλιάδες Σουβλάκια
Μην Τον Ρωτάς Τον Ουρανό
Παρτιδες (Βρε Μάγκα Το Παράκανες)
Χάρτινο Το Φεγγαράκι
Την Πόρτα Ανοίγω Το Βράδυ
Ο Γλάρος
Σ’ Αγαπάω
Τα Ήσυχα Βράδια
Το Καταφύγιο
Χώρος: PassPort, Πειραιάς
Ημερομηνία: 4/2/2014
Φωτογραφίες: EvaGGelia Thomakou
{youtube}gMgZM9iA4Yg{/youtube}
