Πήρε Πλοία της Γόνιμης Γραμμής, ταξίδεψε αλώβητη ως τα σύνορα του Χάλυβα, αναλογίστηκε εκείνο το Μόνο που Μετρά, συναισθάνθηκε ότι “The Light Will Stay On” τραγουδώντας όσα αγάπησε απ' τα ξένα κι έσπασε το Ρόδι του 2014 με ένα κεφάτο, ζωηρό λάιβ.
Είχα καιρό να δω τη Μητέρα Φάλαινα Τυφλή να παίζει ζωντανά και με εντυπωσίασαν έτσι τα χιλιόμετρα που εμφανώς έχει διανύσει σ' αυτό το μεταξύ. Πιάνο, τύμπανα και ηλεκτρικό μπάσο έχτιζαν από πίσω τη ραχοκοκαλιά μιας στιβαρής επίδοσης, ενώ στην πρώτη γραμμή ο Διαμαντής Διαμαντίδης είχε πάρει θέση στο μέσον μαζί με την κιθάρα του, έχοντας τρεις φοβερούς πνευστούς στα δεξιά (όπως έβλεπες τη σκηνή) και τρεις κυρίες με γλυκόλαλα έγχορδα στα αριστερά –θα μου επιτρέψετε να ξεχωρίσω την Τζωρτζίνα Κοκκινάκη, καθώς στάθηκε πολύ καλά και στο μικρόφωνο, είτε στα δεύτερα φωνητικά, είτε (περιστασιακά) στα πρώτα. Γενικώς πάντως, και οι 10 ήσαν υπέροχοι: ο πολυσυλλεκτικός ήχος της μπάντας/ορχήστρας βγήκε προς το μέρος μας απίστευτα δεμένος, σωστά αρμολογημένος στις ενορχηστρώσεις και άψογα συντονισμένος στο εκτελεστικό του μέρος. Ήταν δείγμα καλής και είμαι σίγουρος σκληρής προετοιμασίας.
Πέρα όμως από την ίδια την απόδοση του γκρουπ, ήταν και τα τραγούδια. Σε ένα πρόγραμμα από το οποίο περιέργως απουσίασε η “Αστραδενή”, πρωταγωνίστησαν εκλογές από το πρώτο άλμπουμ της Φάλαινας, Ορχήστρα Στο Βυθό, στιγμές από τον επερχόμενο δίσκο της –που όπως μας είπε ο Διαμαντίδης θα βρίσκεται κοντά μας σε κανάν μήνα– αλλά και διασκευές γνωστών ξένων επιτυχιών, από μια ευφάνταστη ποικιλία ηχητικών πηγών.
Ξεκινώντας από τις τελευταίες, απόλαυσα τη ζωηρή εκτέλεση στο “Crosstown Traffic” των Jimi Hendrix Experience, την παιχνιδιάρικη απόδοση του “She Drives Me Crazy” των Fine Young Cannibals, τον τρόπο με τον οποίον η Κοκκινάκη πάτησε πάνω στο “The Light Will Stay On” των Walkabouts βρίσκοντας τον δικό της τρόπο να το πει (είναι δύσκολο τραγούδι, σε έκφραση) και τα άριστα αγγλικά του Διαμαντίδη στο “The Harder They Come” του Jimmy Cliff. Οπωσδήποτε όμως την παράσταση έκλεψε η σουρεαλιστική απόδοση του “I'm Broken” των... Pantera! Ήταν η πρώτη φορά που το δοκίμαζε η Μητέρα Φάλαινα Τυφλή και θέλει σίγουρα δουλειά ακόμα, έπρεπε όμως να ακούσετε πόσο εύστοχα έπιασαν τα πνευστά και τα έγχορδα τη βασική του γραμμή, οδηγώντας το σε ένα παλαβό μεν, ενδιαφέρον δε αποτέλεσμα.
Από τα ας τα πούμε «παλιά», φώτισε νομίζω ξανά όσο τίποτα άλλο ο “Ανθρώπινος Πυρσός” –για μένα το καλύτερο τραγούδι της μπάντας μέχρι σήμερα– με τη “Δακρυβόμβα” και το “Εκεί Που Θα Ζήσω” ν' ακολουθούν κατά πόδας. Δώστε ωστόσο έμφαση στο «μέχρι τώρα», γιατί ακούσαμε μερικά πραγματικά ενδιαφέροντα καινούρια κομμάτια την Κυριακή. Ξεχώρισα προσωπικά το “Ρόδι” (με το οποίο και ξεκίνησε η συναυλία), αλλά και το “Καλωσήρθες”. Μια ειδική δε μνεία θα ήθελα να κάνω και για το “Μέρες Από Ατσάλι”, τη συμμετοχή της Φάλαινας στην ομότιτλη συλλογή, έμπνευση της οποίας στάθηκε η απεργία στη Χαλυβουργία (εργοστάσιο Ασπροπύργου, Οκτώβριος 2011): είναι τραγούδι επιπέδου και ευτυχήσαμε να το ακούσουμε σε μια θαυμάσια ζωντανή εκτέλεση.
Μπορεί να μην συγκεντρωθήκαμε πολλοί την Κυριακή το βράδυ στο ιστορικό εξαρχειώτικο κλαμπ, αλλά στο ζεστό, «οικογενειακό» κλίμα που δημιουργήθηκε η Μητέρα Φάλαινα Τυφλή μπόρεσε να αναδυθεί ως σχήμα σε μεγάλη φόρμα, παρουσιάζοντας επιπλέον και άξιο καινούριο υλικό. Έχετε λοιπόν τον νου σας για τις κινήσεις της μέσα στο 2014...
{youtube}llwjDSl9LQk{/youtube}
