Προτού κατηφορίσω προς το Γκάζι το βράδυ του Σαββάτου, έριξα μια ματιά στο δελτίο Τύπου της συναυλίας. Και μου έκανε εντύπωση ότι η Μαριέττα Φαφούτη μας προέτρεπε να πάμε στο Koo-Koo όχι για κάποιον μουσικό λόγο, αλλά γιατί θα ήταν παρούσα εκεί η... θεία της η Καίτη από την Άμφισσα! Ομολογώ πως δεν έπιανα το αστείο, ακόμη κι όταν διάβαζα (ως επεξήγησή του) πως η θεία θεωρεί την ανιψιά κάτι σαν το ελληνικό αντίστοιχο της Madonna.
Τελικά το αστείο εμπεριείχε μια συνομωσία: η θεία Καίτη φυγαδεύτηκε σε κάποια φάση εκτός μαγαζιού και η Φαφούτη μας παρακάλεσε να γίνει Ο χαμός όταν θα παιζόταν το “Kookoobadi”, ώστε να πειστεί και από τη δια ζώσης εμπειρία της. Κι αν τα πράγματα έμεναν εκεί, θα ήταν ΟΚ. Έλα όμως που η φράση «η θεία η Καίτη από την Άμφισσα» ακούστηκε πολύ περισσότερες φορές απ’ όσο άντεχε η γκρινιάρικη ιδιοσυγκρασία μου –μέχρι και ειδικές αφιερώσεις από το κάθε μέλος της μπάντας ξεχωριστά εκμαιεύτηκαν. Χώρια που στο παιχνίδι μπήκε όλο σχεδόν το Φαφουτέικο (θείοι από τα Κιούρκα, βαφτιστήρια αγνώστου προελεύσεως κ.ο.κ.). Δεν λέω, θεμιτός ο αυθορμητισμός, όπως και τα από σκηνής πειράγματα σε οικείους, απλώς νομίζω πως το ζήτημα ξέφυγε από τις ισορροπίες του· κάποιες φορές δηλαδή ό,τι προλογιζόταν ως συναυλία κόντεψε να πάρει διαστάσεις οικογενειακής συνεστίασης...
Αν πάντως μείνουμε αυστηρώς στο μουσικό σκέλος, οι εκεί ενστάσεις αδυνατίζουν σημαντικά. Διότι παρ' όλο που οι συνθέσεις της Φαφούτη σπανίως ξέφευγαν αρκετά από τα προφανή, γινόταν σαφές πως είναι φτιαγμένες πάνω σε όμορφες μελωδίες, πως διαθέτουν μια θετική αύρα και –το σημαντικότερο– την ικανότητα να τη διαχέουν. Πρόκειται για μια εξωστρεφή ποπ, χωρίς ίσως εκπλήξεις στην αποκωδικοποίησή της, αλλά ειλικρινή ως προς τις προθέσεις της και (σχετικά) εύστοχη ως προς τους τρόπους της.
Μιλώντας για τρόπους, ευνοήτως η κουβέντα φθάνει στη μπάντα που συνόδευσε τη Μαριέττα Φαφούτη στο Koo-Koo. Εκεί βρίσκαμε έναν γερό κορμό, τον οποίον συγκροτούσε το τρίο της κιθάρας (Δημήτρης Σιάμπος), του μπάσου (Θοδωρής Ζευκιλής) και των τυμπάνων (Κώστας Χαλιώτης)· μια στέρεα βάση με όλες τις κεντρικές ρυθμικές και μελωδικές συντεταγμένες. Samples και πλήκτρα (Ρένος Παπασταύρος) αναλάμβαναν τις από εκεί και πέρα επεκτάσεις, ενώ ένα τρομπόνι (Γιώργος Ζαρέας) προσέθετε μερικούς καίριους τονισμούς, διευρύνοντας κάπως και το χρησιμοποιούμενο λεξιλόγιο. Με λίγα λόγια, ένα πλέγμα ισορροπημένων επιτελέσεων, επίσης δίχως εκπλήξεις ή παράτολμες ακροβασίες, μα ικανό να υπηρετήσει ουσιωδώς αυτήν την εξωστρέφεια που λέγαμε.
Ακούστηκαν βεβαίως γνωστά κομμάτια της τραγουδοποιού (λ.χ. “Kookoobadi”, “Become The Sun” ή “Take Me There”), αλλά και κάποιες στιγμές από την επερχόμενη δουλειά της. Όπως επίσης και αρκετές διασκευές, ορισμένες επιτυχημένες (λ.χ. το “Unchain My Heart” του Ray Charles) και ορισμένες όχι (το “I Put A Spell On You” του μεγάλου Screamin’ Jay). Με ένα μικρό (αχρείαστο) ανκόρ, το οποίο απλώς επαναλάμβανε τραγούδια που είχαν ήδη ακουστεί στον κανονικό χρόνο του σετ, η σεμνή τελετή σήμανε λήξη και οι 200-300 παρευρισκόμενοι, οι οποίοι γεμίσαμε τον χώρο του Koo-Koo, τραβήξαμε καθένας στον δρόμο του. Παίρνοντας μαζί κάτι από την εξωστρέφεια της μουσικής της Φαφούτη –ανάλογο, φαντάζομαι, με τον βαθμό δεκτικότητας του καθενός μας.
{youtube}KGr3zywspmM{/youtube}
