Τουλάχιστον επικό μου φάνηκε το sold-out που έγινε το βράδυ της Παρασκευής στο Gagarin, όπου σχηματίστηκαν μέχρι και ουρές από τον πολύ κόσμο που μαζεύτηκε για να ακούσει ζωντανά τον καινούργιο δίσκο του Παύλου Παυλίδη. Ευτυχώς χωρέσαμε πιο εύκολα από ότι συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις και η βραδιά εξελίχτηκε σε μία από τις καλύτερες συναυλίες του Παυλίδη απ' τις πάμπολλες που έχω παρακολουθήσει. Μάλλον γιατί ο τραγουδοποιός έκανε ένα απότομο δημιουργικό άλμα, γεγονός που θα διαπιστώσει κι όποιος ακούσει προσεκτικά τις Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί.
Η μαραθώνια εμφάνιση (έφτασε σχεδόν τις 3 ώρες!) σωστά χαρακτηρίστηκε σαν συναυλία δύο σε ένα. Το πρώτο σκέλος της είχε να κάνει αποκλειστικά με το καινούργιο υλικό, το οποίο βρίσκει τον Παυλίδη να είναι και πάλι, μετά από χρόνια, μέλος ενός συγκροτήματος και όχι απλά frontman μιας μπάντας που παίζει τα τραγούδια του. Δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο ότι ο Ορέστης Μπενέκας (πλήκτρα) έχει πλέον αναβαθμισμένο ρόλο, προσφέροντας όσα σημαντικά πρόσφερε στο παρελθόν ο Γκουνταρούλης στα Ξύλινα Σπαθιά –έναν δηλαδή επιπλέον συνθετικό πλούτο στα τραγούδια, τα οποία τώρα ακούγονται πιο κατασταλαγμένα από ποτέ. Κυρίως όμως φαίνεται να έγινε το σωστό επόμενο βήμα μετά το Αυτό Το Πλοίο Που Όλο Φτάνει: στον καινούργιο του δίσκο, ο Παυλίδης αφήνει για πρώτη φορά τους B-Movies να συνυπογράψουν τη μουσική στη μεγάλη πλειονότητα των τραγουδιών. Και παρόλο που είμαι από εκείνους που τους άρεσε ο Παυλίδης σόλο –εντάξει, κυρίως η ανέμελη ευαισθησία του Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα– το συγκρότημα φαίνεται πως του δίνει ακόμα μεγαλύτερη σιγουριά.
Το ωραίο ήταν ότι την Παρασκευή στο Gagarin τα τραγούδια λειτούργησαν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά, ακόμα και για τους περισσότερους από τους παρευρισκόμενους, που δεν τα είχαν καν ακούσει ή δεν είχαν προλάβει να κάνουν πάνω από μια-δυο ακροάσεις. Επίσης, ο Παυλίδης επέλεξε να τα παίξει πιο συγκρατημένος από ότι συνήθως είναι, ψάχνοντας μάλλον και ο ίδιος να δει πώς λειτουργούν επί σκηνής.
Μια χαρά λειτουργούν λοιπόν, χωρίς ίχνος εκβιαστικής ή υποχρεωτικής ροκιάς, αλλά με μια ελκυστική άνεση η οποία στα αγγλικά μάλλον μεταφράζεται ως coolness. Ο Παυλίδης χρησιμοποιεί την πολυετή εμπειρία του ως τραγουδοποιός σαν όπλο, σαν ένα απλό κεκτημένο, χωρίς να προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι ανήσυχος, πρωτοπόρος ή οτιδήποτε άλλο βαρύγδουπο. Αντιθέτως, υπογράφει ένα τουλάχιστον υπέροχο τραγούδι –τη "Μαίρη"– αναγκάζοντας μετά από χρόνια το μικρό μας σινάφι να ανταλλάσσει μηνύματα τα ξημερώματα που όλα έλεγαν «Στην Πατησίων και στο Σαν Φρανσίσκο μας γράφουν police και 'δω τα περιπολικά». Δεν ξέρω αν είναι σαφές γιατί το λέω αυτό, αλλά ας πούμε ότι μέσα στην εβδομάδα περιμένουμε καινούργιο δίσκο από τον Αγγελάκα και από τον Κωνσταντίνο Βήτα (του έτερους ήρωες της εφηβείας μας) και πολύ αμφιβάλλω αν θα είμαστε σε θέση να επαναλάβουμε παρόμοια πράγματα, που θα έχουν τουλάχιστον ένα θετικό πρόσημο.
Το δεύτερο μέρος της βραδιάς, με αφετηρία το "Αερικό", γύρισε στις παλαιότερες μέρες του Παυλίδη και όλα έγιναν πιο γνώριμα και πιο οικεία. Γιγαντιαία sing-a-longs κάθε στίχου, μαθητές/τριες και φοιτητές/τριες εν μέσω αυθεντικής συγκίνησης και πανηγυρισμοί για τον "Βροχοποιό", τον "Μόχα" και φυσικά για τη "Λευκή Καταιγίδα", το τραγούδι απ' τον προηγούμενο δίσκο που θα έπρεπε να μας είχε προετοιμάσει για τη φετινή κυκλοφορία.
Νομίζω ότι όλοι παρατηρήσαμε ότι το υλικό απ’ τα Σπαθιά δεν εμφανίστηκε παρά στο τελευταίο κομμάτι της συναυλίας, γεγονός τουλάχιστον αξιοθαύμαστο, μα και απόδειξη των όσων έχει καταφέρει ο Παυλίδης με περίσσια αυτοπεποίθηση και άνεση μετά την τεράστια επιτυχία που είχε γνωρίσει τις περασμένες δεκαετίες. Η σωστή ροή της εμφάνισής του οδήγησε μέχρι κι αυτούς που πλησιάζουν τα δεύτερα –άντα να τραγουδήσουν τα "Σαν Εσένα" και "Φωτιά Στο Λιμάνι" όχι γιατί νοστάλγησαν τα νιάτα τους, αλλά γιατί απλά διασκέδαζαν σε μια ροκ συναυλία.
{youtube}86Sjnt_LyvE{/youtube}
