Υπάρχουν μουσικές παρέες με τις οποίες έχεις μεγαλώσει μαζί, έχεις λησμονήσει για λίγο κατόπιν και τις συναντάς ξανά σε κάποιο σημείο, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Μια τέτοια «παράλογα» ζεστή σχέση έχω και με τους Mode Plagal που, μετά από εννιά χρόνια, με κάλεσαν να αφουγκραστώ –όσο δύνανται κι αντέχουν κι οι δυο πλευρές– μια αλλιώτικη Κοιλιά Του Κήτους. Εκεί μέσα, η ποίηση συναντά τον Μποστ και τον Ντοστογιέφσκι υπό τα αυτοσχεδιαστικά μονοπάτια της ελληνικής παράδοσης, των jazzy αλχημειών, των α-λα-Frank Zappa απαγγελιών και της ροκίζουσας ελευθεριότητας. Αν πέτυχε το πείραμα; Βεβαίως, αυτός ο «πλάγιος ήχος» έχει τη δική του χάρη να σου ανοίγεται μονομιάς, απλά και περίτεχνα!
Το καλλιτεχνικό στέκι του tAF είχε γεμίσει από νωρίς το βράδυ της Πέμπτης, με παλαιούς και νεότερους φίλους-εραστές του σχήματος. Έτσι, η καθυστέρηση μιας ώρας για την έναρξη της συναυλίας, είχε τη δική της σημασία μεταξύ μουσικών και κοινού. Τα jazz-fusion περάσματα του “Λεβέντικο Miles”, αποτέλεσαν το ιδανικότερο ζέσταμα για να περάσουμε και στα πιο ενδόμυχα των αναζητήσεων του γκρουπ: μιλήσανε για τον “Βίο Παναγιώτου” που «εις μίαν κρίσιμον στιγμήν επώλησεν το γιωτ του» κι οι άλλοι ενόμισαν ότι «πώλησεν τον υιό του». Η υπογραφή του Mέντη Μποσταντζόγλου και η jazz-funky ερμηνεία των Θοδωρή Ρέλλου και Κλέωνα Αντωνίου χαράσσουν έναν νέο δρόμο, που προμηνύεται ιδιαιτέρως γοητευτικός και εθιστικός. «Η μόνη σίγουρη οδός» είναι άλλωστε εκείνη της «παραγωγής ευπόρων», μας είπαν οι Mode Plagal –σ’ ένα απολαυστικό ραπάρισμα από τη Φαύστα του Μποστ, παραδίδοντας μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας και άκρατου σουρεαλισμού.
Κάπως έτσι ήρθε η ώρα και για τον “Κύκλο” ή αλλιώς “Όλα Αυτά Που Δε Ζήσαμε”, σε ποίηση του Τάκη Συρέλλη. Θα έδινε κανονικά το όνομα του νέου δίσκου, όμως τελικά ο κύκλος συνοψίζει πιο εύστοχα όλα τα συναισθήματα που δεν μοιράστηκαν στη μουσική –ή μήπως όχι; Και από τις ηχητικές εξομολογήσεις περάσαμε ύστερα και στα αέρινα fusion βαλκανικά χρώματα της “Πούλιας/Το Γράμμα”, που μέλλει να κατακτήσει πολλές ραδιοφωνικές και μη ψυχές. Γι’ αυτό οι ίδιοι οι Mode Plagal μας λένε «μάθε να ακούς όπως δεν ακούς τον εαυτό σου/να μη μείνουν τ’ αστέρια και τα πουλιά ο μόνος ακροατής μας». Κι επειδή αυτή η Κοιλιά Του Κήτους έχει και λίαν εκλεκτικές λογοτεχνικές αδυναμίες, το “Ντόστο” από το έργο Αδελφοί Καραμαζώφ του Ντοστογιέφσκι σε μουσική Τάκη Κανέλλου, κρύβει τις δικές της δυναμικές, οι οποίες θα δουλευτούν και θα αποκαλυφθούν, πιστεύω, στο μέλλον.
Η αλήθεια είναι ότι η παρέα των Mode Plagal έχει τον δικό της τρόπο να σου παίρνει τα μυαλά και να μη σε αφήνει στις όποιες αστοχίες ή λάθη. Είναι που μαζί της η μουσική γίνεται χιλιάδες εικόνες και ταξιδεύεις με βάρκα το πλούσιο μουσικό τους DNA. Τι κι αν ο κόσμος ζητά τα γνωστά και τα αγαπημένα του «δημώδη»; Εμείς ακούσαμε κάλαντα Ορεστιάδας, παραλλαγές Χαλκιδικής, πατήσαμε στα δρομάκια μιας “Funky Βεργίνα”, ποτιστήκαμε με “Τα Παιδιά Της Γειτονιάς Μου” και μεθύσαμε με τα 12λεπτα jazz παραδοσιακά τους παραληρήματα.
Τι έχουν οι Mode Plagal; Χιούμορ, μνήμες, ελευθερία, προσωπική γλώσσα και μια ολόφρεσκη «κοιλιά» ενός ανήσυχου, αλήτικου και παιγνιώδους «κήτους», το οποίο φλερτάρει ασύστολα με τον Διόνυσο. Οι τολμηροί ας σπεύσουν...
