Παρθενική μου επίσκεψη το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στο Cabaret Voltaire, σε έναν χώρο ο οποίος κουβαλά ιστορικό φορτίο, ως το, μέχρι και πριν λίγα χρόνια, δημιουργικό καταφύγιο του ζωγράφου Γιάννη Μίχα –για να μην βουτήξουμε περισσότερο στο παρελθόν. Φτάνοντας έξω από τον χώρο, αρκετά λεπτά πριν την προγραμματισμένη έναρξη των Burgundy Grapes (που επίσης θα παρακολουθούσα για πρώτη μου φορά), διαπίστωσα κοιτώντας την καλαίσθητη αφίσα τους ότι η ώρα έναρξης της συναυλίας ήταν τελικά 22.00 και όχι 21.30. Οπότε άδραξα την ευκαιρία για μια βόλτα στα ερημικά σοκάκια της περιοχής, παρατηρώντας ότι πλέον δείχνει σημαντικά σημάδια αλλαγής –με αρκετά νεόδμητα κτίρια να ξεχωρίζουν.
Μπαίνοντας τελικά στο Cabaret Voltaire, μου έκανε πολύ θετική εντύπωση ο διακριτικός φωτισμός και η προσεγμένη αρχιτεκτονική του χώρου, η οποία έχει αποφύγει την υπερφόρτωση με περιττά διακοσμητικά. «Κατέλαβα» κατόπιν ιδανικό τραπεζάκι σε απόσταση αναπνοής από τη σκηνή και, μέχρι τις 22.30 που ξεκίνησε η συναυλία, παρατηρούσα το αραδιασμένο εκεί ηχητικό οπλοστάσιο των Βουργουνδικών Σταφυλιών. Το βασικό συνθετικό δίδυμο των Γιώργου Κολυβά και Αλέξανδρου Μιαούλη έλαβε θέση στο κέντρο του πάλκου, πλαισιωμένο από τους Γιώργο Τσιατσούλη (των GoJam Group) και Σταύρο Παργινό. Και κατάφερε, στα παραπάνω από 100 λεπτά εμφάνισης, να μας ταξιδέψει με τις εκλεκτικές και ονειρώδεις συνθέσεις του, σ’ ένα σχεδόν ακουστικό σετ, που αποδείχθηκε απόλυτα συνυφασμένο με την αισθητική του χώρου.
Οι κλασικές κιθάρες του βασικού πυρήνα έστησαν ιδανικό γαϊτανάκι με το τσέλο και το ακορντεόν των, ενώ η προσθήκη του μαντολίνου, διάφορων κρουστών, της slide κιθάρας και φυσικά των πλήκτρων αποτέλεσαν τις βασικές ηχοχρωματικές συνιστώσες της βραδιάς. Η εικόνα τεσσάρων μουσικών απόλυτα αφοσιωμένων στα όργανά τους, χωρίς περιττές κουβέντες και άσκοπο χασομέρι, σε συνδυασμό με τον σχεδόν απόλυτο σεβασμό του κλίματος από την πλευρά του κοινού (τα τραπέζια του μαγαζιού γέμισαν, ενώ υπήρχαν και λίγοι όρθιοι) οδήγησαν σε μια πολύ όμορφη, σχεδόν οικογενειακή, βραδιά. Γράφω βέβαια «σχεδόν», γιατί υπήρξαν και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις ορισμένων, η γλώσσα των οποίων προφανώς λύθηκε μετά από μερικά ποτηράκια αλκοόλ...
Με τις εσκεμμένα μετρημένες μελωδικές κορυφώσεις τους –εστιάζουν άλλωστε κυρίως σε μινιμαλιστικές αναπτύξεις, παρά σε επιτηδευμένα πομπώδη περάσματα– οι Burgundy Grapes κατάφεραν να μας ταξιδέψουν σε ονειρώδη μέρη, χαλαρώνοντάς μας για σχεδόν δύο ώρες. Μοναδικό ίσως παράπονο, το περίπου 20λεπτο διάλειμμα, που μας έβγαλε από την ταξιδιάρικη διάθεση στη μέση περίπου της βραδιάς. Από την άλλη, απόλυτο στιγμιότυπο στάθηκε η διερευνητική τσάρκα του μόνιμου πορτοκαλοτρίχη θαμώνα-γάτου του Cabaret Voltaire ανάμεσα από τα πόδια των τεσσάρων μουσικών!
Για την ιστορία, από τον δεύτερο ολοκληρωμένο δίσκο των Burgundy Grapes, Man In The Lighthouse, ακούστηκαν τα “Home Of No Return”, “Sorrow In Your Bliss”, “Hint Of A Smile”, “Time Doesn’t Seem To Be Healing It”, “Took Those Troubles For A Ride”, “Fine Blossoming Day” και “The Man In The Lighthouse”.
Και για όσους αναρωτιούνται, φυσικά η περιέργεια δεν σκότωσε τον γάτο…
