Στο Gagarin φτάσαμε αρκετά νωρίς την Τσικνοπέμπτη και το ότι ελάχιστος κόσμος βρισκόταν ήδη εκεί, δεν με εξέπληξε καθόλου. Όταν, όμως, έβλεπα την ώρα να περνά και τον χώρο να μην γεμίζει, προβληματίστηκα αρκετά. Τι στο καλό, οι Abbie Gale παίζουν, δεν τους βλέπεις και κάθε μέρα... Όλοι αποφάσισαν να τσικνήσουν και να αφήσουν ένα τέτοιο live ανεκμετάλλευτο; Μήπως έχουν σκοπό να έρθουν αργότερα; Ήταν τόσες οι απορίες που πέρναγαν από το μυαλό μου, ώστε, αν ήμουν καρτούν, θα κυκλοφορούσα με πολύχρωμα ερωτηματικά πάνω από το κεφάλι μου.
Ώρα 22.10, ανέβηκε στη σκηνή η Μαριέττα Φαφούτη με τη μπάντα της. Αν και έκδηλη η όρεξη των μουσικών, η ανταπόκριση του κοινού ήταν ανύπαρκτη. Κοιτάζοντας τη σκηνή, υπνωτίστηκα όχι μόνο από τις μελωδίες της τραγουδοποιού, αλλά και από τα καταπληκτικά βίντεο που συνόδευαν κάθε της κομμάτι –επιμελημένα από την αδερφή της, Κλαίρη, όπως μας αποκάλυψε. Στοπ καρέ (φωτογραφίες η μία πίσω από την άλλη, δηλαδή, έτσι ώστε να δείχνουν σα να κινούνται), αλλά και homemade βίντεο με τα κορίτσια και φίλους τους, υπήρξαν τόσο αρμονικά δεμένα με τις μελωδίες ώστε σε έκαναν να αναρωτιέσαι αν θα μπορέσεις να ακούσεις τα τραγούδια αυτά με τον ίδιο τρόπο από ’δω και πέρα, χωρίς να βλέπεις δηλαδή και την οπτικοποίησή τους. Η Εύη Κουρτίδου και η Ευαγγελία Ξινοπούλου στα φωνητικά ήταν, επίσης, μαγευτικές και η ώρα κύλησε σα νεράκι, πριν το “Don’t Stop” και το “Lalala” κλείσουν το πρόγραμμα, το οποίο κράτησε σχεδόν μια ώρα. Από την άλλη μεριά, κοιτάζοντας το κοινό, μου φαινόταν σαν τίποτα από όσα προσέφεραν τα παιδιά στη σκηνή να μη μπορούσε να φτάσει πέρα από το σιδερένιο κάγκελο το οποίο χώριζε σκηνή και πλατεία... Ακόμα και το χειροκρότημα στο τέλος, χλιαρό –για encore, φυσικά, ούτε λόγος.
Το σκηνικό έμεινε αμετάβλητο και όταν οι Abbie Gale κατέλαβαν, με τη σειρά τους, τον χώρο κάτω από τους προβολείς. Κι όσο περνούσε η ώρα, έμενα όλο και περισσότερο άφωνη με το θέαμα: ήταν σαν κάποιος να είχε κουβαλήσει με το ζόρι 200 άτομα σε έναν χώρο και τα ανάγκαζε να παρακολουθήσουν μια συναυλία. Κανένα νεύρο, καμιά ένταση, λες και το live ήταν έργο καταναγκαστικό. Η pin-up παρουσία της Evira, με ένα κατάλευκο φόρεμα χρωματιζόμενο ανάλογα με τον φωτισμό, φαίνεται πως δεν κατάφερε να συγκινήσει και πολλούς, αφού –με εξαίρεση καμιά 10αρια άτομα– ο συγκεντρωμένος κόσμος παρέμεινε ανέκφραστος. Πέρα από επιλογές από προηγούμενες δουλειές τους, προσωπικά μου άρεσαν περισσότερο οι εκτελέσεις στα κομμάτια από το πρόσφατο No Inspiration, με το “Mind The Gap” να δείχνει τη δυναμική των μουσικών, αλλά και τον επαγγελματισμό τους, απέναντι σε όσους τους παρακολουθούσαν. Παρά τις σχεδόν ανύπαρκτες αντιδράσεις, οι Abbie Gale δεν έχασαν –ή τουλάχιστον, αυτό έδειξαν– τη διάθεσή τους ούτε λεπτό.
Όταν κοιτούσα ξεχωριστά τη σκηνή και το κοινό, ένιωθα λες και βρισκόμουν σε δύο διαφορετικές συναυλίες. Ενώ οι επί της σκηνής τα έδιναν όλα, οι από κάτω αντιδρούσαν σχεδόν ρομποτικά –παγωμένα και αδιάφορα. Δεν ξέρω αν έφταιγε το γεγονός ότι ο κόσμος στο Gagarin ήταν λίγος –όσο να ’ναι, κάτι τέτοιο μπορεί να προκαλεί κι ένα σχετικό μούδιασμα, όπως πολύ σωστά επεσήμανε και ο φίλτατος συναβοπολίτης Βύρων Κριτζάς. Εγώ, όμως, τη φετινή Τσικνοπέμπτη συνάντησα το πιο απογοητευτικό κοινό που έχω δει ποτέ. Θα έχω να το λέω.
